11.6.09
Το μαγεμένο σπίτι
Δεν έχω διαβάσει ποτέ ξανά διήγημα που να μοιάζει με ποίημα, με μουσική και με ζωγραφική. Έργο υψηλής ΠαρΑισθητικής, νομίζεις πως είσαι βυθισμένος, στροβιλίζεσαι ψυχεδελικά ανάμεσα στις φράσεις και η πραγματικότητα εξατμίζεται.
Τί λόγος! τί τύπος!
Ρόμπερτ Μούζιλ, (1880-1942)
"Το μαγεμένο σπίτι" εκδ. Εξάντας, μτφ. Αλέξανδρος Ίσαρης
Μέσα της ορθώθηκε κάτι σαν μαλακό τριζάτο τρίχωμα γάτας, και άφησε μέσα από την κρυψώνα της ένα ανελέητο όχι, που κύλησε μπρος στα πόδια του σαν μικρή, γυαλιστερή σφαίρα.
Τα παιδιά και οι νεκροί δεν έχουν ψυχή. Δεν είναι ακόμα τίποτα ή δεν είναι τίποτα πια, μπορούν να γίνουν τα πάντα ή να έχουν γίνει τα πάντα. Είναι δοχεία που δίνουν στα όνειρα μορφή, είναι αίμα με το οποίο βάφονται οι πόθοι των μοναχικών ανθρώπων.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να προσφερθούν ολοκληρωτικά, παραμένουν αυτό που είναι, λαχταρούν να παραδοθούν με κλεισμένα μάτια και δεμένα χέρια, όμως αγαπούν τον άλλο επειδή η μοναξιά τους ματώνει σιωπηλά ξοπίσω τους.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
Οι εικόνες από που είναι;
Αν βάλεις το ποντίκι πάνω στις φωτογραφίες φαίνονται τα ονόματα των καλλιτεχνών. Από κει και πέρα, αναζήτηση εικόνων στο google.
Υ.Γ ωραίο το avatar σου
Ωπα! Κι άλλη βιβλιοπρόταση... ωραίο θα είναι το καλοκαίρι :)))
Για σας ούτως ή άλλως, θα πλέετε σε πελάγη μελιού και πιπεριού...;)
Ευχαριστώ.. το avatar είναι σκίτσο του Enki Bilal δες εδώ:http://biographix.blogspot.com/2009/03/enki-bilal.html
Καλέ τον Bilal δεν θα 'ξερα; στο εικονοστάσι τον έχω, δίπλα στα στέφανα!
όπως είχα διαβασει σε ένα αλλο βιβλίο που δυστυχώς δεν θυμάμαι το ονομά του τώρα
ο άνθρωπος πηγαινοέρχεται στην καταπίεση της μοναξιάς του, στην καταπίεση της σχέσης..
Κι εγώ διάβασα κάπου, ότι η μοναξιά είναι η τιμωρία και το σήμα κινδύνου για να βρούμε ταίρι, φίλους, να δημιουργήσουμε οικογένεια, για να μην πονάει πια, έλα όμως που μερικές φορές είναι αγιάτρευτη..
Post a Comment