Mαγιάτικο φεγγάρι

Έγραφα κι έβριζα την προχθεσινή πανσέληνο κι αυτή με τιμώρησε με μία στιγμιαία διακοπή ρεύματος που εξαφάνισε ότι είχα γράψει. Έλεγα για τα ΝΕΥΡΑ που δημιουργεί, που μας ρίχνει νοκ άουτ, χωρίς να μας επιτρέπει να χαλαρώσουμε για να απολαύσουμε το θέαμα που μας προσφέρει, ότι μας περιγελά από ψηλά, ότι φωτίζει το σκοτεινό μας πρόσωπο, ότι εμφανίζεται τάχα θλιμμένη τάχα μελίρρυτη τάχα το φως το λατρευτό των ποιητών και των χαμένων παιδιών, ενώ διψάει για τα δάκριά μας και πεινάει για λύπες.
Σα δηλητηριασμένη καραμέλα, πρώτα σε γλυκαίνει μετά σε πεθαίνει.
Δεν ξέρω αν ισχύει για όλους το "σκοτώνω άνθρωπο" εκείνες τις μέρες, ή αν αυτοί για τους οποίους δεν ισχύει είναι τελικά οι άνθρωποι που "σκοτώνονται".

Μικραίνει τώρα και ησυχάζω αφού έφαγα όλα μου τα νύχια και τα έφτυσα σα φεγγάρια στη χάση, θα λιμάρω και τα δόντια μου γιατί σα να μάκρυναν και θα 'μαι μια χαρά, έτοιμη να υμνήσω το φεγγάρι και να λιγωθώ κάτω από το ασήμι του.