Bored to be wild

Δεν κατάλαβα πότε άφησα την παρατεταμένη άγρια εφηβεία κι έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Θα έπρεπε να’ χα προσέξει τα σημάδια της αδιαθεσίας των 30+. Άρχισα να απολαμβάνω τα πρωινά και να μην ξυπνάω μεσημέρι όταν δε δούλευα, έπαψα να βρίζω τη ζωή και αυτομάτως άρχισα να ΦΟΒΑΜΑΙ. Απέκτησα ενδιαφέρον για την υγιεινή διατροφή, τη μαγειρική και το natural high. Δεν ξαναβγήκα ποτέ μόνη. Έβαλα στο λεξιλόγιό μου τις λέξεις στόχος, αυτοαποδοχή κτλ. Δεν το παράκανα πλέον με τους Radiohead. Σταμάτησα να μισώ τους γονείς μου και ξέχασα όλους τους λόγους για τους οποίους τους μισούσα. Δεν είμαι πια και πολύ άνετη με το αεροπλάνο (αν και ακόμα δεν έφτασα στο σημείο να σταυροκοπιέμαι). Πριν από τρία χρόνια που γεννήθηκε ο ανιψιός μου, σταμάτησα να αντιμετωπίζω με δολοφονικές διαθέσεις τα πιτσιρίκια και να τα κλοτσάω κρυφά όταν έφταναν στο απόγειο της σπαστικής συμπεριφοράς (ή και λίγο πριν).

Έβαλα στη ζωή μου τη λέξη μέλλον. Ξερίζωσα τις πρώτες άσπρες τρίχες και παρατήρησα με χαιρέκακο μάτι τις συνομήλικές μου. Άρχισα να ανακαλύπτω έκθαμβη τα διαμάντια της ελληνικής λογοτεχνίας, όπως τον Καραγάτση, τον Ροϊδη, τον Βυζηινό, τον Τσίρκα και τον Ρίτσο. Ομοίως τους ζωγράφους του 19ου αιώνα.

Μεγάλωσα, έφαγα φρίκες και φλας και πακέτα και να ‘μαι τώρα στο κρεβάτι σε πλήρη κατάκλιση, προσεχώς μανούλα, χωρίς να μπορώ να αποφύγω όλες αυτές τις εκπομπές της απύθμενης ηλιθιότητας, φοβούμενη ως εκ τούτου ότι μπορεί να βγει το παιδί ζαβό ή -ακόμα χειρότερα- ξανθό και θα θέλει να «σπουδάσει δημοσιογραφία».

Μαθαίνω για τις συναυλίες και ζηλεύω τρελά, λαχταράω τη θάλασσα και τον ξέφρενο χορό, θαυμάζω τους 20+ μπλόγκερς που τα χώνουν και τα σπάνε, που δε μασάνε με τίποτα, δεν ξέρω αν λάμπει έτσι κάθε νέα γενιά, (είμαι και πρωτάρα στο πουροβασίλειο) αλλά αυτοί είναι Υπέροχοι και θα φτύσουν στους τάφους σας βρωμοζόμπι των εξουσιών, του κιτσαριού και της ανοησίας.
Χα!