Υπεροχογράφημα

Μωρό μου, την τελευταία φορά που σε είδα ταλαντευόσουν στο βυθό και μια δέσμη φωτός γυάλιζε στην επιφάνεια. Έδειχνες μακάριο και σοφό μέσα στην πρωτόγνωρη/αρχέγονη εμφάνιση των κυττάρων σου που γνωρίζουν τα πάντα, την αρχή και το τέλος, το πότε και το ποτέ.

Αν μπορούσα να παρατηρήσω τον εαυτό μου ή οποιονδήποτε άλλον όπως παρατηρώ εσένα θα τρόμαζα εξίσου, θα ανατρίχιαζα μέσα μου.

Το πιο απλό και φυσικό πράγμα του κόσμου είναι και το πιο δύσκολο, το πιο πολύτιμο και εύθραυστο. Είσαι ένα λουλουδάκι στο βυθό του σκοταδιού. Λεπτό το λεπτό αναπτύσσεσαι και μεγαλώνεις, είσαι ένα τέλειο μπουμπούκι που καρδιοχτυπά, παίζει, νιώθει και ονειρεύεται.

Οι λέξεις μου της συμφοράς δεν μπορούν να φτάσουν το μεγαλείο σου. Τα μάτια σου είναι κλειστά αλλά η ζωή σου έχει αρχίσει. Σε αγκαλιάζουν τα σπλάχνα μου, είμαι γη, είμαι φωτιά, είμαι νερό, είμαι αέρας. Είμαι για σένα.

Είμαι το δάκρυ της τίγρης.

Παγιδευμένη ακόμα στο κρεβάτι, κάψα μέσα έξω, σου προσφέρω θυσία ένα καλοκαίρι, την καθήλωση δύο μηνών και δύο -συν ποιός ξέρει ακόμα πόσων- ημερών. Σε αντάλλαγμα ζητώ ν' ακούσω μες στο χειμώνα αηδόνια και αγγέλους και γάργαρα νερά, να συνοδεύουν το πρώτο κλάμα σου.