Όταν έμαθα ότι θα κάνω κόρη το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: πόνος. Παρ' όλο που παρακαλούσαμε κρυφά να είναι κορίτσι, καθώς ένας μύθος λέει ότι είναι πιο βολικά στην ανατροφή, όταν οριστικοποιήθηκε το φύλο συμπόνεσα αυτό το πλασματάκι που θα έρθει στον κόσμο με 6 εκατομμύρια ωάρια στις ωοθήκες του, προορισμένο πριν καν γεννηθεί, να τεκνοποιήσει και να διαιωνίσει το είδος εν μέσω περιοδικών οδυνών και ηδονών.
Δεν ξέρω αν φταίνε τα λάθος αναγνώσματα της εφηβείας μου (βλ. Ζαν Ανουίγ, Μήδεια: "Ακρωτηριασμένη! Μισερή!...Ω ήλιε, αν είναι αλήθεια ότι κατάγομαι από σένα, γιατί με μισέρωσες; Γιατί μ' έκανες γυναίκα; Γιατί τα στήθια αυτά; Γιατί τούτη η αδυναμία; Γιατί τούτη η ανοιχτη πληγή στο κέντρο του κορμιού μου; Δε θα 'ταν όμορφο ένα αγόρι με τ' όνομά μου; Δε θα 'ταν δυνατό; με το κορμί σκληρό σαν πέτρα, καμωμένο να παίρνει και να φεύγει μετά, κλειστός, ανέπαφος, ολόκληρος, αυτός! Α! θα μπορούσε τότε να 'χει έρθει ο Ιάσων, με τα μεγάλα, φοβερά του χέρια, θα 'κανε να μ' αγγίξει. Μ' ένα μαχαίρι ο καθένας στο χέρι -ναι!- κι ο πιο δυνατός σκοτώνει τον άλλο και φεύγει λευτερωμένος. Όχι αυτός ο αγώνας όπου δεν ήθελα παρά μονάχα ν' αγγίξω τους ώμους, αυτή την πληγή που εκλιπαρούσα. Γυναίκα! Συναίκα! Σκύλα! Σάρκα καμωμένη με λίγη λάσπη κι ένα αντρικό πλευρό! Κομμάτι αντρός! Πουτάνα!" ή κάτι απολύτως μισογύνικοι αφορισμοί του Νίτσε, για να μην αναφέρω τη Φραγκογιαννού..)
Έλεος δηλαδή! αντί να αρκούμαι στο Γλάρο Ιωνάθαν και στο Μικρό Πρίγκηπα, να βγαίνω εκεί έξω και να πειραματίζομαι με την άσκηση γοητείας και την αναζήτηση της αληθινής εμπειρίας, διάβαζα μέχρι τελικής επιπτώσεως. Κι έτσι κατέληξα να αποδεχθώ και να συμπαθήσω αληθινά το φύλο μου, ή να νομίζω ότι αυτό τελικά συνέβη, γύρω στα 30...
Και τώρα έρχεται η ώρα να φέρω ένα κορίτσι σ' αυτό τον άγριο κόσμο και να το μάθω να στέκεται σαν γυναίκα και σαν άντρας χωρίς να πάψει ποτέ να είναι παιδί, απέναντι στις καταστάσεις, να είναι ευαίσθητη όσο και σκληρή, ούτε πριγκήπισσα ούτε αλήτισσα, με μεγάλη τρυφερή ατσάλινη καρδιά και άλλα ασύλληπτα, όλα τόσο δύσκολα. Δεν θέλω να είναι υποταγμένη, αβοήθητη, τριανταφυλλένια να περιμένει τον άντρα λυτρωτή, αλλά ούτε και αμαζόνα, καπάτσα και καμωματού να τον παίζει στα ακροδάχτυλα ή να μην τον χρειάζεται καν.
Είναι όλα τόσο πρωτόγνωρα, τόσο τρομακτικά, οι παπούδες και οι γιαγιάδες θα την πνίξουν στα φρου φρου σε όλες τις αποχρώσεις του ροζ, ο πατέρας της θα τη λατρεύει άνευ όρων, ο περίγυρος θα την οδηγήσει μπροστά στον καθρέφτη με μια βούρτσα, να ποζάρει μέχρι να της απονεμηθεί το αστραφτερό στέμμα, τα μίντια θα καθορίσουν τα πρώτα της πρότυπα, θα ακούει τον επίγονο του Χατζηγιάννη και θα λιώνει, θα της κάνουν δώρο τη Μπάρμπι και τα τέρατα του κόσμου της. Είμαι δε σίγουρη ότι θα τσακωνόμαστε για τη μουσική και για τα ναρκωτικά (δεν είναι αρκετά :p) κι έτσι θα γίνω κι εγώ κάποτε μια μάνα (raver ήταν ο καημός μου) με μία κόρη μεγαλωμένη μέσα στις αντιφάσεις των καιρών και τη μεταβλητότητα των αξιών. Το μόνο που επιθυμώ πάνω απ' όλα και θα αγωνιστώ γι' αυτό με όλες μου τις δυνάμεις, είναι να πορευτεί χορτάτη από αγάπη και σεβασμό με μεγάλο απόθεμα να δώσει, να χαρίσει απλόχερα.
Αυτό θέλω μόνο, το πιο βαθύ, το πιο απλό, το πιο μεγάλο.
No comments:
Post a Comment