30.10.07

Στίχοι-Τραγούδια-Άστρα-Πουλιά

Αλλά τα βράδια

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

Γερνάς και σκοτεινιάζει

Ήταν ατέλειωτη η μέρα κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.

Τώρα η μέρα σε τρομάζει γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει

Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι πέτρες στην τσέπη της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς

Μεγάλες εποχές

Κάθε που νυχτώνει ο αέρας μυρίζει αγιόκλημα,
σα να 'χουμε από καιρό λησμονηθει
τα τραμ μ' έναν θόρυβο από σίδερα που αδειάζουν
στρίβουν τη γωνιά και χάνονται -
παραίσθηση, βέβαια: τα τραμ έχουν από
καιρό καταργηθεί.
Κι αυτοί που διαβήκαν το δειλινό σκυφτοί,
ήταν ωραίοι γιατί είχαν νικηθεί.

Παλικάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.

Σαββατόβραδο

Μοσχοβολούν οι γειτονιές
βασιλικό κι ασβέστη,
παίζουν τον έρωτα κρυφά
στις μάντρες τα παιδιά.

Σαββάτο βράδυ μου έμορφο
ίδιο Χριστός Ανέστη,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη
κλαίει κάπου μακριά.

Πάει κι απόψε τ' όμορφο
τ' όμορφο τ' απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι
πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να 'ταν η ζωή μας
Σαββατόβραδο
κι ο Χάρος να 'ρχονταν
μια Κυριακή το βράδυ.

Οι άντρες σχολάν' απ' τη δουλειά
και το βαρύ καημό τους
να θάψουν κατεβαίνουνε
στο υπόγειο καπηλειό.

Και το φεγγάρι ντύνει, λες,
με τ' άσπρο νυφικό του
τις κοπελιές που πλένονται
στο φτωχοπλυσταριό.

Πάει κι απόψε τ' όμορφο
τ' όμορφο τ' απόβραδο,
...

Τάσος Λειβαδίτης 1922-1988



9 comments:

Halinaria said...

Ήθελα πρώτα να σε ευχαριστήσω για αυτό που μου θύμισε...:
"κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο".
Και ήθελα να σε ευχαριστήσω (φοβούμενη οτι δεν θα δεις την απάντηση στο blog μου) για το σχόλιο που μου άφησες.
Σε ευχαριστώ.
Σε ευχαριστώ.

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

παρα πολυ καλο!!!
bambaluna
ολα του λειβαδιτη η' και καποιο δικο σου? εκει μπερδευτηκα!

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

"καποτε θ αποδιδουμε δικαιοσυνη μ ενα αστρο η γιασεμι..."

Sisyfina said...

Αγαπημένη balabala ξωτικό της νύχτας και του ασημένιου νερού, θα τρίζουν τα κόκαλα του Λειβαδίτη! ΟΛΑ δικά του είναι, στίχοι του που μελοποιήθηκαν και τους τραγουδάμε χρόνια τώρα, μάλλον χωρίς να ξέρουμε όλοι ότι τους έγραψε αυτός. Με κολακεύεις βέβαια αλλα δε μασάω, θα το αποδώσω στο προχωρημένο της ώρας.
Φιλιά

Sisyfina said...

Αγαπημένη balabala ξωτικό της νύχτας και του ασημένιου νερού, θα τρίζουν τα κόκαλα του Λειβαδίτη! ΟΛΑ δικά του είναι, στίχοι του που μελοποιήθηκαν και τους τραγουδάμε χρόνια τώρα, μάλλον χωρίς να ξέρουμε όλοι ότι τους έγραψε αυτός. Με κολακεύεις βέβαια αλλα δε μασάω, θα το αποδώσω στο προχωρημένο της ώρας.
Φιλιά

Sisyfina said...

Αγαπημένη balabala ξωτικό της νύχτας και του ασημένιου νερού, θα τρίζουν τα κόκαλα του Λειβαδίτη! ΟΛΑ δικά του είναι, στίχοι του που μελοποιήθηκαν και τους τραγουδάμε χρόνια τώρα, μάλλον χωρίς να ξέρουμε όλοι ότι τους έγραψε αυτός. Με κολακεύεις βέβαια αλλα δε μασάω, θα το αποδώσω στο προχωρημένο της ώρας.
Φιλιά

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

ενα καρα-σβουριχτο φιλι στο 11,ω συγγνωμη, στη mambo-tango!!! περικαλω!!! περιποιημενο!!!!
balabala

Δήμητρα said...

Ο Λειβαδίτης, ο αγαπημένος εφηβικός μου ποιητής.Ακόμα διαβάζω το μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα και ανατριχίαζω.Και το αυτό το αστέρι είναι για όλους μας.Ωραίο θέμα!

Sisyfina said...

Ξανάπιασα κι εγώ τα αναγνώσματα της εφηβείας μου. Πολλά δεν καταλάβαινα τότε και τώρα ακόμα λιγότερα...
"Θυμήσου καλύτερα τότε που ήμασταν παιδιά και μας ήταν όλα άγνωστα
μα τόσο οικεία, θυμήσου το γλυκύ Σεπτέμβριο με το απόμακρο άρωμα των κήπων ή το αφηρημένο ξεφύλλισμα ενός σχολικού βιβλίου
κι όπως βράδιαζε από ένα ανοιχτό παράθυρο ακουγόταν
το ραγισμένο τραγούδι μιας γυναίκας
που άρχιζε να γερνάει.
Υπάρχει πιο μεγάλη μοναξιά;"
Σίγουρα ναι!