17.11.07

Γαμοπίλαφο


Σήμερα, 17 Νοέμβρη παντρεύεται ένας ρέμπελος φίλος μου. Τον ζήλεψα λίγο για την ημερομηνία είναι η αλήθεια. Η μάνα του ακόμα δεν το πιστεύει, περιμένει να τον δει στην εκκλησία. Αρκετοί από τους καλεσμένους που τον ξέρουν καλά, επίσης. Συζητάμε γι' αυτό το γάμο μέρες τώρα και θα πάμε σα να πηγαίνουμε σε χάπενινγκ. Με εκπλήξεις, πλούσια δώρα και γκλαμουριά.

Όταν παντρεύονταν οι άλλοι και έκαναν παιδιά τους ειρωνευόταν. Τώρα ήρθε η σειρά του. Γιατί το κάνει όμως; αγάπησε; κουράστηκε; φοβήθηκε; πείστηκε; άγνωστο. Εμείς γιατί το κάναμε; συνθηκολογήσαμε με την πραγματικότητα. Ένας ίσον κανένας.
Και "γιατί ο καθένας από εμάς ζει μόνο απ΄ τη στιγμή που βρίσκει μια θέση στη ζωή των άλλων, ή έναν θάνατο για τους άλλους".


Μου τη δίνει ο γάμος! όπως κάθετι που πρέπει να το κάνεις, που είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις γιατί αυτό κάνουν όλοι.
Τους καθησυχάζει αν είσαι κι εσύ ένα απ' αυτούς. Τους βουλώνει τα στόματα, αλλιώς αρχίζουν οι ερωτήσεις.

Ο γάμος είναι ένα σύμπαν με άσχημες και μίζερες λέξεις όπως πεθερά, συνυφάδα, κουμπάρος, μπατζανάκης, κουνιάδα, καρακορτάδα κοκ. Με σεμεδάκια, πλεκτές κουβέρτες, κιλίφια (άπειρα κιλίφια!) κεντητές πετσέτες με δαντέλες. Με ασημένιους δίσκους, μωβ λικέρ, κουφέτα, αμυγδαλωτά, χρυσές λίρες και φακελάκια με φράγκα.

Με πιτζάμες και παντόφλες, με εικονίσματα στο τίμιο στεφάνι, με χύμα ανασκαφές στη μύτη και εξαερώσεις ηχηρές και μυριστικές.
Με επισκέψεις απίθανων τύπων που όλο μιλάνε για τα παιδιά τους ενώ κοντεύει να σου φύγει η μασέλα από το χασμουρητό. Με ποδόσφαιρο και κουτσομπολιό στην Τιβί που αδιάκοπα τιτιβίζει στο συζυγικό καθιστικό. Με οικογενειακές συγκεντρώσεις και εθιμοτυπικά τηλεφωνήματα όπου επαναλαμβάνεται κάθε φορά η ίδια κασέτα.
Κανείς δε γλιτώνει απ' αυτά τα ελάχιστα που αναφέρω.
Υou can run but you can't hide!

Αλλά βέβαια ο γάμος είναι πάντα ένα χαρμόσυνο γεγονός, όπου όλοι οι παριστάμενοι χαίρονται -όταν είσαι στην κόλαση και δεις κι άλλους να έρχονται
χαίρεσαι, ενώ αν ήσουν στον παράδεισο δεν θα χαιρόσουν και τόσο...

Βέρα, θηλιά, κουλούρα,
όλα το ίδιο σχήμα έχουν, ο γάμος είναι ένα σωσίβιο μπαίνεις μέσα και αφήνεσαι, επιπλέεις ασφαλής, πού να κολυμπάς τώρα μες στα σκατά;

7 comments:

spirosan said...

Ενδιαφέρουσα και πετυχημένη κοινωνιολογική προσέγγιση, ένα σωρό αρνητικά σχόλια (περί γάμου) φτάνουν σε μια θετική ψήφο, εφόσον τελικά υπερισχύει το σωσίβιο κι η ασφάλεια, κι έτσι εξηγείται το παράδοξο και μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, ορθώς πράττει ο φίλος σου λοιπόν και βίον ανθόσπαρτο να έχει, τουλάχιστον όσο τα λουλούδια είναι ακόμη φρέσκα και για μετά όσο λιγότερα αγκάθια, είναι ό,τι καλύτερο, -για κανένα αγκάθι πες του να το ξεχάσει- αλλά τι νόημα θα είχε και χωρίς μερικά αγκαθάκια ώστε να ευχαριστιέται κανείς όταν τα ξεπερνάει, άλλωστε ευτυχία δεν είναι η μη ύπαρξη προβλημάτων αλλά η ευτυχή αντιμετώπιση τους. Συγγνώμη για την πολυλογία, έγραψες ένα πολύ ωραίο κείμενο και αυτό με παρέσυρε σε πολυλογίες, bye, και καλά να περάσετε..

gatti said...

Ωραίο κείμενο όπως πάντα. Η ποιότητα των κειμένων σου άλλωστε με τράβηξε στο blog σου. Δεν θυμάμαι πώς βρέθηκα εδώ, αλλά τελικά κόλλησα γιατί άξιζε (πολύ) τον κόπο.

Να ζήσει ο φίλος σου και βίον ανθόσπαρτον, όπως και όλοι όσοι το αποφασίζουν, αλλά προσωπικά ...ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω.
Δεν με ενδιαφέρει αν θα είμαι αυτή που πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, δεν έχω ανασφάλεια που θα μου την κάλυπτε ο γάμος (δηλαδή ανασφάλειες έχω όπως όλοι μας, αλλά όχι στο συγκεκριμένο πεδίο), δεν έχει ξυπνήσει μέσα μου το μητρικό ένστικτο, έχω μια έμφυτη αντιπάθεια σε ό,τι έχει να κάνει με νυφικά, συγγενείς πεθερικά και δεσμεύσεις οπότε καλύτερα μόνη μου.

Διευκρινίζω πως αντιλαμβάνομαι ότι ο γάμος είναι η φυσική εξέλιξη ενός έρωτα και σ΄ αυτή την περίπτωση -
ακόμα κι αν ο έρωτας κάποια στιγμή
τελειώσει - εννοείται ότι θεωρώ πως αξίζει, αυτός που το επιθυμεί να ζήσει το όνειρό του.
Αλλά να κάνεις έναν γάμο επειδή πέρασαν τα χρόνια, επειδή "εγώ πότε θα γίνω μάνα;" και επειδή φοβάσαι τη μοναξιά στα γεράματα πιστεύω ότι είναι πολύ μεγάλο λάθος.

Sisyfina said...

spirosan
κι εσύ έγραψες ένα πολύ ωραίο σχόλιο και χαίρομαι που το πυροδότησα

gatti
αυτό το "αντιλαμβάνομαι ότι ο γάμος είναι η φυσική εξέλιξη ενός έρωτα" (δεν είναι!) δείχνει ότι βρίσκεσαι σε επικίνδυνη καμπή..πρόσεξέ το γιατί μπορεί να υποτροπιάσει ;)
Κατά τ' άλλα, είναι σα ν΄ ακούω τον εαυτό μου μέχρι πριν από 3 χρόνια.. αλήθεια, πόσο χρονών είσαι;

gatti said...

"Ο γάμος είναι η φυσική εξέλιξη ενός έρωτα" είναι το "κλισέ" που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι παντρεμένοι ή μελλόνυμφοι και δεν έχω λόγο να τους αμφισβητώ, ούτε και να διαφωνήσω μαζί τους. Δεν σημαίνει ότι το ενστερνίζομαι κιόλας.
Ισως θα ήταν σωστότερο να γράψω "αντιλαμβάνομαι ότι ΚΑΠΟΙΟΙ
ΘΕΩΡΟΥΝ" κ.λπ.


ΥΓ. Α, μπα δεν υποτροπιάζω εγώ. :-)
Τα πέρασα όλα τα τεστ αναίμακτα.
Συν το ηλικιακό σύνδρομο.
Τα καβατζάρισα τα 40.

Sisyfina said...

Ε μα τότε respect και μπράβο σου!

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

μανουλιτσααααααα!!!!! ουα ουα ουα!!!!!!!!! φοβαμαι!!!!!!!!!!!
balabala bambaluna!
mamamaaaaaaaaaaaaa!

Halinaria said...

Αν χανόταν δια μαγείας μία ημέρα, το κουτσομπολιό,
ο καθωσπρεπισμός,
και όλα τα taboo της μικρής κλειστής κοινωνίας απο την οποία προερχονται και όλοι όσοι μένους στις μεγάλες και ανοιχτές κοινωνίες,
να δούμε τότε πόσα ζευγάρια θα ανεβαίναν της εκκλησιάς το σκαλοπάτι!
Mambo Tangouli όπως ξέρεις θέλω να φύγω απο Αθήνα και να ρθω να ζήσω Χανιά.
Θέλω να συζήσω με τον έρωτα μου.
Είναι ντροπής πράμα!
Είναι κατακραυγή για τους δικούς μου.
Άξια χλευασμού απο την κάθε γειτόνισσα που θα έχω δίπλα μου κι ακόμη δεν την ξέρω!!
Ενώ αν μείνω στην Αθήνα... που κανείς συγγενής ποτέ δεν θα μάθει την αμαρτία μου... δεν υπάρχει πρόβλημα!
Η θεωρία της σχετικότητας στα ελληνικά δεδομένα: Ο χρόνος που διανύουμε στην πόλη δεν είναι ίδιος με τον χρόνο στην επαρχία! Ζούμε στο 2007 της δεκαετίας του '50!