5.12.07

Vita Longa Ars Brevis #2


Από τη συνέντευξη του συγγραφέα Πέτρου Τατσόπουλου στο περιοδικό Ε, κρατάω αυτό:
"Ο Έλληνας, όμως, δεν διαβάζει.
Οι μετρήσεις λένε 1 με 8 βιβλία το χρόνο. Και ένας στους δύο δεν διαβάζει τίποτα. Κατ' αρχάς, πότε να διαβάσει; Αφού όλη τη μέρα βλέπει αυτές τις βλακείες στην τηλεόραση".

Αυτό: "Σήμερα σπουδαίος είναι μόνον αυτός που έχει λεφτά".


Και αυτό: "Τα βιβλία πια δεν εκδίδονται για να διαβαστούν, αλλά για να πουληθούν".

Για το πρώτο, το έχουμε ακούσει πολλές φορές "Μ' αρέσει πολύ το διάβασμα, αλλά δεν έχω χρόνο..."
Έτσι συρικνώνεται ο χρόνος και γίνεται η ζωή μικρή.

Το δεύτερο, είναι ένα αδιαμφισβήτητο σύγχρονο αξίωμα.


Και το τρίτο, καταδεικνύει το σημερινό σκοπό της τέχνης: να πουληθεί.




3 comments:

gatti said...

Μεγάλες αλήθειες είπε ο Τατσόπουλος.

Ο Ελληνας δεν διαβάζει. Ακόμα κι αν αγοράζει βιβλία, είναι περισσότερο "συλλέκτης" παρά αναγνώστης. Κάποτε ήταν της μόδας οι βιβλιοθήκες και είχαν γεμίσει όλοι βιβλία. Ανάθεμα κι αν είχαν διαβάσει έστω και ένα. Τώρα με την τηλεόραση τα πράγματα όντως χειροτέρεψαν. Στην δική μου περίπτωση χειροτέρεψαν λόγω ...blogging (oh yes!). Πριν από αυτό διάβαζα 4-5 βιβλία το μήνα. Τώρα έπεσα στα ...δυόμισι. Δύο που κουτσά - στραβά διαβάζω και ένα που ...αγκομαχάει να βγει μέχρι το τέλος του μήνα...

Για το δεύτερο τι να προσθέσω; Ως αξίωμα είναι αυταπόδεικτο.

Οσο για το τρίτο; Να σου πω τι άκουσα πρόσφατα από ένα φίλο που δουλεύει στο χώρο του βιβλίου; Οι περισσότεροι εκδότες θέλουν τα βιβλία σε συγκεκριμένο αριθμό σελίδων ώστε να μπορούν να πουληθούν γύρω στο 20ευρο και να μπορούν να αποτελέσουν ένα καλό δώρο. Εχουν δηλαδή εκτιμήσει ότι αυτή η τιμή (18-22 euro) είναι η καταλληλότερη για να αγοράσει κάποιος και να δωρίσει ένα βιβλίο.
Προϊόν λοιπόν το βιβλίο σήμερα. Για ποια τέχνη του λόγου μιλάμε;

Sisyfina said...

Εγώ πάλι τρελαίνομαι όταν σκέφτομαι όλα αυτά τα βιβλία που θέλω να διαβάσω, αλλά και να ξαναδιαβάσω, λίγα απ' αυτά έχουν να κάνουν με τη σύγχρονη παραγωγή και δε βοβάμαι να σνομπάρω κανένα μεγάλο λογοτέχνη, κανένα νομπελίστα, κάνω χαρές που ανακάλυψα τώρα στα γεράματα το Ρίτσο, αλλά πότε πότε με πιάνουν τύψεις για τον Γκαίτε, τον Προυστ και τον Σέξπιρ, ενώ μ' αρέσουν κάπου σκοντάφτω και δεν μπορώ να πάω παρακάτω, το ίδιο παθαίνω και με την Ασκητική του Καζαντζάκη, εντυπωσιάζομαι από τον τρόπο γραφής και μένω εκεί.
Περιττό να προσθέσω ότι ξερνάω με Φίλιπ Ροθ και Ίρβιν Γιάλομ...

Τέλος δε νομίζω ότι πρέπει να είναι το μέτρο ο αριθμός των βιβλίων που διαβάζουμε το μήνα ή το χρόνο αλλά η ευχαρίστηση, οι ιδέες, τα συναισθήματα και η τροφή για σκέψη που μας δημιουργεί η ανάγνωση έστω και ενός βιβλίου που παίρνει το χρόνο του.

Όσο για τα βιβλία του 20ευρου..τί να πω, η τιμή τιμή δεν έχει.

Ευχαριστώ για το χορταστικό σχόλιο :)

gatti said...

Oύτε εγώ - θέλω να - βάζω μέτρο. Απλώς επειδή θέλω να προλάβω τόσο την παραγωγή που αναφέρεις όσο και τους κλασικούς, αυτή είναι η μοιρασιά που έχω κάνει. Ενας Ελληνας κλασικός, ένας ξένος κλασικός, ένας Ελληνας σύγχρονος, ένας ξένος σύγχρονος συν (μπόνους) ένα βιβλίο του στιλ "Κώδικας Ντα Βίντσι" (ω ναι! ντρέπομαι, αλλά το ομολογώ ότι μου αρέσουν βιβλία με κώδικες και κρυμμένα μυστικά). Με την επανάληψη διαπίστωσα ότι αυτές τις πέντε κατηγορίες τις έβγαζα περίπου στο μήνα, γι΄ αυτό το ανέφερα. Επί τη ευκαιρία, η βιβλιοθήκη μου είναι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έτοιμη και έχω ξετρελαθεί! Δεν χρειάζεται να ...διπλοπαρκάρω βιβλία, βρίσκω αμέσως ό,τι θέλω, ανακάλυψα βιβλία που είχα αγοράσει και τα είχα ξεχάσει.
Τύψεις είχα, έχω και θα έχω για τα κενά μου και πολλές φορές αγχώνομαι ότι δεν θα προλάβω (που δεν θα προλάβω, είναι βέβαιο πια...) να τα διαβάσω, αλλά και να ξαναδιαβάσω κάποια αγαπημένα. Το έχω κάνει στο παρελθόν και είναι σα να διαβάζω καινούργιο βιβλίο, να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα.

Από Ροθ έχω διαβάσει τον "Καθένα", ψυχοπλακώθηκα κιόλας, δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, αλλά είχε κάποιες αλήθειες που άξιζαν. Γιάλομ, μου
έχουν κάνει δώρο όλη τη ...συλλογή, αλλά τον έχω μόνο ξεφυλλίσει, δεν είναι το είδος των βιβλίων που μου αρέσουν (τώρα άρχισε να γράφει και η σύζυγος - ο ίδιος που μου χάριζε τα προηγούμενα, μου έκανε δώρο το βιβλίο της, "η ιστορία του γυναικείου στήθους"!), τώρα που το ξανασκέφτομαι, τόσος Γιάλομ πια, μήπως ήθελε να μου περάσει κανα μήνυμα; Μπας και χρειάζομαι ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία; Ποιος ξέρει;

ΥΓ. Και η απάντηση στο σχόλιο, ήταν εξίσου χορταστική! :-)