27.2.08

Namaste!


Κοριτσάκι μου,
θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές από τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε μη σκοντάψεις
[...]
Κοριτσάκι μου,
μες στο βουβό πηγάδι του φεγγαριού
σου ‘πεσε απόψε το πρώτο δαχτυλίδι σου.
Δεν πειράζει.

Αργότερα θα φτιάξεις άλλο
να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο.
Γιατί δεν είναι κοριτσάκι
να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι,
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι ζητάει
η ευτυχία του κόσμου.

Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ’ τη χαρά που δίνεις
Να το θυμάσαι κοριτσάκι.

Γ. Ρίτσος





Κατά το διάστημα που ήμουν σα χελώνα και μετά λεχώνα, ανακάλυψα πολλά και θαυμαστά, μεταξύ αυτών, ο Ρίτσος και o Marc Ryden, τον τελευταίο από το μπλογκ τoυ κοριτσιού-ρομπότ. Το αφιερώνω σ' εκείνη και σε κάθε εκλεκτή κόρη.

4 comments:

gatti said...

Tρυφερή, ποιητική, νοσταλγική, ανατρεπτική ήσουν και πριν. Τώρα φαντάζομαι ότι είσαι όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό.
Μου έχουν λείψει τα δικά σου κείμενα
με τον ξεχωριστό, όμορφο τρόπο που
ξέρεις να γράφεις, αλλά φαντάζομαι ότι είσαι περισσότερο απασχολημένη να ρουφάς σαν νέκταρ τις στιγμές με την μικρή σου. Και καλά κάνεις!
Να περνάς καλά, να περνάτε καλά, πολλές όμορφες στιγμές.
Τι να το κάνεις το blog; Ολος ο κόσμος είναι τώρα η εικόνα της.

Πολλά φιλιά! :-*

Sisyfina said...

Ε τώρα τί να πώ; ότι με κολακεύεις ότι με καταλαβαίνεις ότι με σκλαβώνεις, όλα αυτά μαζί συν το ότι δεν έχω χρόνο ούτε για να σκεφτώ! Αλίμονο αν το θαύμα της δημιουργίας μπλόκαρε την έκφραση. Συν ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Και για να μην θεωρηθώ γλυκανάλατη μανούλα παραθέτω εδώ το μελοποιημένο ποίημα του Ν. Λαπαθιώτη τραγουδισμένο από την Αρβανιτάκη, που ερμηνεύω κι εγώ τελευταία (lol)

Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες
τι μέλι είσαι για μένα...
Τα μπουμπουκάκια τα όμορφα,
τα μοσχομυρισμένα.
Και τα αγεράκια που φυσούν
Σα λιποθυμισμένα,
δεν έχουνε το βάλσαμο
που 'χεις εσύ για μένα...

Της λίμνης τ' αφρολούλουδο
και του γιαλού η γαλήνη.
Η σμύρνα, το ροδόσταμο
που αργοσταλάει και σβήνει.
Κι οι ροδωνιές, κι η ολόδροση
του κήπου ανθόπλημμύρα,
των δυο χειλιών σου των γλυκών
δεν στάζουνε τα μύρα...!!!

Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά
και - μόνη τί να κάμω;
Χαράζω κύκλους απαλούς
Στο μουσκεμένον άμμο...
Σαν αγεράκι χάνονται στο κύμα
Απάνω - απάνω
Και απόμεινα στην ερημιά
Μονάχη... Τί να κάμω!!!

Τώρα το ετοιμοθάνατο
βαλσαμωμένο αγέρι,
γλυκά τραγούδια θλιβερά
ν' αναστενάξει ξέρει...
Αλήθεια! Ξέρει πιο γλυκά
να τραγουδάει από μένα!
Εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά
μα ξέρω πιο θλιμμένα...

και παρακάτω λέει

Καλή σου νύχτα αγάπη μου... Γλυκά - γλυκά κοιμήσου,
στον ύπνο σου ας μην έρθουνε οι πίκρες κι οι καημοί σου.
Να δείς ολόχαρα όνειρα και να 'ρθει ένα μελίσσι
από αγγελούδια γαλανά να σε γλυκοφιλήσει.
Καλή σου νύχτα αγάπη μου... Όνειρα σαν το μέλι...!
Κι όσο για μένα αγάπη μου... Κοιμήσου! Μη σε μέλλει".

Από συλλογή ποιημάτων του με τίτλο "Χαρούμενα τραγουδάκια για να περνά η ώρα"!

PEACE 'N' LOVE

Unknown said...

Με ταξίδεψες. Είχα πολύ καιρό να διαβασω το ποιημα αυτό...
το είχα κάποτε γραμμένο στο τετράδιό μου.. τώρα όμως, πιο επίκαιρο από ποτέ. Θα το βάλω και εγώ στο blog μου. Ευχαριστώ για το ταξίδι :)

Sisyfina said...

Μα δεν είναι πολύ γλυκό; το είχε γράψει για την κόρη του. Να 'σαι καλά.