Ο Αλσίντ

Ήταν φανερό ότι ο Αλσίντ κυκλοφορούσε μ' άνεση μες στο μεγαλειώδες, σαν στο σπίτι του ούτως ειπείν, μιλούσε στους αγγέλους με το "συ" αυτός ο τύπος, και δεν τον έπαιρνες χαμπάρι. Είχε προσφέρει, δίχως καλά καλά να το καταλάβει, σε μια κοπελίτσα, μακρινή συγγενή του, χρόνια μαρτυρίου, την εκμηδένιση της φτωχής του ζωής σ' αυτή τη ζεματιστή μονοτονία, δίχως όρους, δίχως παζάρι, δίχως συμφέρον άλλο απ' αυτό της καλής του καρδιάς. Πρόσφερε σ' εκείνο το μακρινό κοριτσάκι αρκετή τρυφερότητα για να ξαναγίνει ο κόσμος απ' την αρχή, και δεν το 'βλεπε κανείς.
Αποκοιμήθηκε μεμιάς, στο φέγγος του κεριού.Θέλησα να ξανασηκωθώ για να κοιτάξω καλά τα χαρακτηριστικά του στο φως. Κοιμόταν σαν όλο τον κόσμο. Έμοιαζε πολύ κοινός. Κι όμως, δεν θα ΄ταν άσχημα αν υπήρχε κάποιο κόλπο για αν ξεδιακρίνεις τους καλούς απ' τους κακούς.

σελ. 196