Το Δολάριο

Ήταν σαν θλιβερή πληγή ο δρόμος, ατέλειωτος, μ' εμάς στο βάθος του, εμάς τους άλλους, απ' τη μια πλευρά στην άλλη, απ' τον έναν καημό στον άλλο, προς την άκρη που δεν βλέπεις ποτέ, την άκρη όλων των δρόμων του κόσμου. (...)
'Ηταν ακριβή συνοικία, μου εξήγησαν αργότερα, η συνοικία του χρυσού: το Μανχάτταν. Μπαίνεις μόνο πεζή, όπως στην εκκλησία. Είναι η ωραία τραπεζική καρδιά του σημερινού κόσμου. Κι όμως, υπάρχουν μερικοί που περνώντας φτύνουν καταγής. Θέλει θράσος.
Είναι μια συνοικία τίγκα στο χρυσάφι, ένα αληθινό θαύμα, άσε που μπορείς να τ' ακούσεις το θαύμα μέσα απ' τις πόρτες, απ' τον ήχο των τσαλακωμένων δολαρίων, πανάλαφρο το Δολάριο, αληθινό Άγιο Πνεύμα, πολυτιμότερο από αίμα. (...)
Όταν οι πιστοί μπαίνουν στην Τράπεζά τους, μη θαρρείτε ότι μπορούν να σερβιριστούν μόνοι τους, όπως τους καπνίσει. Καθόλου. Μιλάνε στο Δολάριο ψιθυρίζοντάς του διάφορα μέσα από μια μικρή γρίλια, εξομολογούνται δηλαδή.

σελ. 233-234