12.11.08

Το λάθος

Αν πρέπει σώνει και καλά ν' αγαπάς κάτι, με τα παιδιά ρισκάρεις λιγότερα απ' ό,τι με τους ενηλίκους, σου επιτρέπεται τουλάχιστον η ελπίδα ότι θα 'ναι λιγότερο γομάρια από μας, αργότερα. Δεν ξέρεις.
Στην πελιδνή φατσούλα του, σιγοχόρευε εκείνο το απέραντο μικρό χαμόγελο της αγνής στοργής, που ποτέ δεν μπόρεσα να το ξεχάσω. Μια χαρμοσύνη για το σύμπαν ολόκληρο.
Ελάχιστα πλάσματα έχουν, άμα καβατζάρουν τα είκοσι, λίγη ακόμα απ' αυτή την πηγαία στοργή, τη στοργή των ζώων. Ο κόσμος δεν είναι εκείνο που νομίζαμε! Αυτό είναι όλο! Αλλάξαμε λοιπόν κι εμείς μούτρα! Κι όχι λίγο! Αφού λαθέψαμε! Γινόμαστε σκέτα κτήνη, στο άψε σβήσε. Να τι μας απομένει στη φάτσα μετά τα είκοσι! Ένα λάθος! Η φάτσα μας δεν είναι παρά ένα λάθος.
σελ. 291

1 comment:

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

ΝΑ, ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ. ΤΟ ΞΕΚΙΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΕΦΕΥΓΕΙ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΟΤΙ ΣΤΑ ΕΙΚΟΣΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΙ.
ΟΧΙ, ΒΕΒΑΙΑ.
Β.Β.