23.1.09

Make my day


Χθες το μεσημέρι άκουσα από το φωταγωγό τις κραυγές μιας γυναίκας που έκανε έρωτα. Στην αρχή δεν κατάλαβα τί ήταν ακριβώς αν και ακουγόταν πολύ καθαρά, μάλλον επειδή δεν πίστευα ότι θα φώναζε έτσι λες κι ήταν μόνη στο σύμπαν. Σιγουρεύτηκα όταν άκουσα τη χαρακτηριστική λέξη του τέλους. Ένιωσα περίεργα, ξύπνησε μέσα μου ένας αρχέγονος φόβος, μια ανησυχία,μια συνενοχή, ένα δέος, δεν περιγράφεται επακριβώς. Τη στιγμή της ερωτικής πράξης και της κορύφωσης ο άνθρωπος ξεπερνάει τα ανθρώπινα, χάνεται στα έγκατα κι από κει εκτοξεύεται στα ύψη, είναι πέρα από το χρόνο. Γίνεται αρχαίος γίνεται αιώνιος. Έτσι έκαναν πάντα έρωτα οι άνθρωποι με φοβερές κραυγές (για να ξορκίσουν το θάνατο;) γίνονταν το Ένα το απειροελάχιστο και άπειρο. Και μετά πέφτει σιωπή, όπως ησυχάζει η φύση μετά την καταιγίδα.
Μου έφτιαξε τη μέρα αυτό το ιντερλούδιο και όταν σκέφτηκα ότι μου έφτιαξε τη μέρα χάρηκα ακόμα περισσότερο, γιατί αυτό μου δείχνει ότι
δεν έχω γίνει η στριφνή γειτόνισσα που ενοχλείται από τις χαρές των άλλων, αντιθέτως τις επικροτεί, τις θέτει ως αντικείμενο στοχασμού και τις ποστάρει νοικοκυρεμένα στην μπλογκογειτονιά.


5 comments:

gatti said...

Σιγά μη γίνεις ποτέ εσύ στριφνή γειτόνισσα. Πώς την λένε την παροιμία; Πρέπει να τόχει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες.

Δεν νομίζω να έχεις καν την προδιάθεση!

Το πιστεύω αυτό με τον έρωτα οι άνθρωποι ξορκίζουν τον θάνατο. Οχι μόνο με τις κραυγές, αλλά και με την ίδια την ερωτική πράξη. Στο σεισμό του ΄99 στην Αθήνα είχα την πιο ερωτική διάθεση που ένοιωσα ποτέ στη ζωή μου. Ισως αυτός ο φόβος του θανάτου να μας ωθεί σε μια πράξη που αποθεώνει τη ζωή.

Να περνάς καλά!
Φιλιά!
:*

ΥΓ. Καλά που μου θύμισες το "Τελευταίο τανγκό". Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που το είδα. Καιρός να το ξαναδώ...

Sisyfina said...

Οι κραυγές όμως δεν έχουν κάτι το σκιαχτικό και απόκοσμο; αν δεν ξέρεις τί κάνει αυτός που φωνάζει νομίζεις ότι κάτι πολύ κακό του συμβαίνει!
Το καταλαβαίνω αυτό που λες με το σεισμό, στα δύσκολα δυο ένστικτα μας απομένουν όλα κι όλα...
Πάντως και τώρα είναι η εποχή σου gatti μου ("να 'μουν γάτος το Γενάρη..")ποιός στη χάρη σου :P
Αν ξαναδείς και το Τανγκό ποιός σε πιάνει!
Πολλά φιλιά :)

YΓ. Κάθε φορά που το ξανάβλεπα ευχόμουν να άλλαζε γνώμη η Σνάιντερ και να ξαναγύριζε σ' αυτόν

gatti said...

Eχεις δίκιο. Εχουν κάτι απόκοσμο. Αλλά κι αυτό μέσα στη ζωή είναι.

Να δεις τι είχα πάθει την πρώτη φορά που άκουσα την πρώτη - πρώτη αγαπημένη μου αδέσποτη γάτα να ουρλιάζει! Και δεν ήξερα τι της συμβαίνει!

Ναι, είναι η εποχή μου! Aλλά ο γάτος πού είναι; ;))

Φιλιά!

ΥΓ. Αν γύριζε ίσως να μην δημιουργούσε αυτή την αίσθηση...

Sisyfina said...

Καλά, δεν σε πιστεύω! Μέσα σε τόσους γάτους, σε γήπεδα, σε στάδια και σε όλα αυτά τα αθλητικοποδοσφαιρικά που πηγαίνεις και δεν υπάρχει ένας μάγκας; Αν είναι έτσι, να κάνουμε κατάληψη στα κεραμίδια!
Παρεμπιπτόντως αν βρεθείς στο Παγκρήτιο Στάδιο κερνάω καφέ, μένω σχεδόν δίπλα.

gatti said...

Tι γάτοι παιδί μου; Αυτοί ειδικά οι γάτοι είναι σαν τον ...Καστράτο. Αυτός ασχολείτα μόνο με το φαγητό, εκείνοι μόνο με τη μπάλα. Ασε που άμα κάνεις παρέα με άντρες και μοιράζεσαι την αγάπη τους για τα σπορ σε τέτοιο βαθμό όπως εγώ καταλήγεις χωρίς να το καταλάβεις να είσαι one of the guys. Σου μιλάνε όπως στον κολλητό τους και στο τέλος περιμένουν να τους δώσεις δίκιο για τη συμπεριφορά τους στην κοπέλα τους (αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι...).

Σε ευχαριστώ για την πρόσκληση, αλλά πού να κατέβω, τώρα ειδικά, που πέφτει και ο ΟΦΗ...