Όταν αποκτάς παιδί είναι σα να αλλάζεις πίστα. Το παιχνίδι χοντραίνει. Αν δεν είσαι γερός παίκτης αναγκάζεσαι να γίνεις, δεν υπάρχει άλλη οδός. Ο χρόνος δεν είναι πια αυτό που ήξερες. Εσύ δεν είσαι πια αυτό που νόμιζες. Τα πάντα αλλάζουν, ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα αλλάζει.
Ξεχνάς τις μικρές απολαύσεις, καφές με εφημερίδα στη λιακάδα, ξενύχτια, πιώματα, χουζούρεμα, άγονη πλήξη. Δεν υπάρχουν πια υπαρξιακά, μόνο καίρια ερωτήματα, τί θα φάμε, μην κρυώσει, ποιό είναι το κατάλληλο παιχνίδι, πότε θα κοιμηθεί επιτέλους. Στο νανούρισμα κάνεις σχέδια-όνειρα-συνδυασμούς: πλύσιμο πιάτων,άπλωμα ρούχων, μπάνιο,τσιγάρο,νετ,διάβασμα,τηλεφώνημα, καλλωπισμός, μαγείρεμα, τί απ' όλα; Δεν προλαβαίνεις ούτε τα μισά.
Η Αισθηματική Αγωγή πεταμένη μισοφαγωμένη στα πλακάκια της κουζίνας, μια ξύλινη κουτάλα δίπλα στο κρεβάτι, ένα τζιν παντελονάκι στο συρτάρι του γραφείου, ένα μασητικό στο μπάνιο, ένα παπούτσι στο στόμα της. Έχεις να βγεις βράδυ από τον Ιανουάριο του 2007, έχεις μαύρους κύκλους, δεν έχεις προσωπική, κοινωνική ζωή, ερωτική μαγεία. Πάνε τα κεριά και τ' αρωματικά γιατί τα τρώει, πάνε και οι εξαίσιες μουσικές, μας τα 'χουν ζαλίσει οι Μαζού.
Νιώθεις ευτυχία, πληρότητα, αγαλλίαση, υπερηφάνεια, απελπισία, δυστυχία, ανημπόρια, άγχος, οργή, καθημερινά σε εναλλασσόμενες υπερδόσεις. Μεγαλώνεις ένα παιδί, μία εύθραυστη ζωή, κρατάς στα χέρια σου το θησαυρό και το φως του κόσμου, πρέπει να γίνουν όλα σωστά, ποιός γνωρίζει πάντα το σωστό; και τελικά, αυτό είναι το νόημα της ζωής; να δίνεις όλη σου την ενέργεια, τη φροντίδα, την αγάπη, την προσοχή σε κάποιον, να είσαι υπεύθυνος για έναν άλλον;
Του τα δίνεις όλα και όμως ξεχειλίζεις, γίνεσαι σούπερ ήρωας μπορείς να περπατήσεις πάνω στο νερό, να σηκώσεις απίθανο βάρος και να πετάς στα ουράνια αγκαλιά με το καταπληκτικό απερίγραπτο πανάκριβο δώρο σου.
8 comments:
Το έχω νιώσει. Το νιώθω κάθε μέρα. Μάλιστα, όσο περνάνε τα χρόνια η φροντίδα για τα στοιχειώδη γίνεται λιγότερη, καθώς μεγαλώνει και αυτονομείται. Έτσι αρχίζει να μένει χρόνος, ο οποίος όμως πλέον αναλώνεται στην έννοια των πιο σοβαρών προβληματισμών που συνοδεύουν υην εφηβική ηλικία. Κουράγιο: τα πρώτα 50 χρόνια είναι δύσκολα!
Μάλιστα. Αυτό που φοβόμουν. Δεν θα ξαναπάω σε ρέιβ πάρτι, τέλος.
...Έχεις να βγεις βράδυ από τον Ιανουάριο του 2007...
από Μάρτιο του 2005
Πριν ένα μήνα καταφέραμε, αφού πάρκαρα το Τρομέρο στη γιαγιά, να βγούμε για ένα ποτό. Η έξοδός μας κράτησε ακριβώς τρία τέταρτα. Μετά πήρε τηλέφωνο η μάνα μου ότι μάλλον πρέπει να επιστρέψουμε :-P
Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου. Όλες οι προτάσεις του :)
Καλημέρα και καλή βδομάδα!
Αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι: αναγκάζεσαι να συνθηκολογήσεις με τους γονείς σου και να πάψεις να τους μισείς..
Είναι κάτι που δεν έχω βιώσει ούτε και πρόκειται (ούτε και έχω αισθανθεί την ανάγκη εδώ που τα λέμε).
Αλλά αυτές οι περιγραφές σου και οι αλήθειες σου, είναι τόσο ωραίες! Εχεις τον τρόπο σου με το γράψιμο, στο είχα ξαναπεί όταν σε είχα πρωτο-ανακαλύψει!
Από την στιγμή που μόλις πιάνεις τη μικρή στα χέρια σου ξεχνάς τα πάντα, μη σε νοιάζει για τις μικρές και μεγάλες θυσίες. Αλίμονο σ΄ αυτούς που αναγκάζονται σε ανάλογες χωρίς καν αυτό το υπέροχο αντάλλαγμα!
Φιλιά! ;)))
Μου τη δίνουν μωρέ gatti μου οι θυσίες!
Φιλιά, καλή Άνοιξη
Φίλτατη Μάμπο μου, να κάτι τέτοια διαβάζω και μου περνάει μεμιάς ο καημός και η διάθεση να αποκτήσω τέκνο.
Θα μου πεις πως υπάρχουν και τα θετικά για όλες τις θυσίες και τις στερήσεις, αλλά τις περισσότερες ώρες νιώθω εγώ σαν πεντάχρονο που τα θέλει όλα εδώ και τώρα, οπότε άντε να πάρω σοβαρά τον εαυτό μου όταν ονειρεύεται πιτσιρίκια!
Μούμπλε, μούμπλε... δύσκολο το θέμα (ωραιότατη όμως η γραφή).
Καλησπέρες.
Αν αισθάνεσαι σαν πεντάχρονο τολμώ να πω ότι είσαι ήδη ώριμη...τα τερατάκια τσέπης αποβάλλουν τον εγωκεντρισμό τους μετά τα 3-4 (λένε). Κι αν εμείς είμαστε τέρατα εγωισμού, φταίει μάλλον που δεν μεγαλώσαμε ποτέ.
Μέχρι να 'ρθει εκείνη η ώρα που ονειρεύεσαι ή απεύχεσαι, απόλαυσε τις μαγεμένες νύχτες σου.
Καλημέρες :)
Post a Comment