12.5.09

Στα ψέματα παίζαμε!


Είμαι στο κομμωτήριο, δυό φίλοι περιμένουν τη σειρά τους κουβεντιάζοντας. Μπαίνει μια πολύ όμορφη κοπέλα, κάθεται περιμένει κι αυτή. Τους παρακολουθώ μέσα από τον καθρέφτη. Δεν της ρίχνουν ούτε μία (ευθεία) ματιά, δεν μιλάνε πια, τάχα διαβάζουν περιοδικά με σκυμμένα κεφάλια. Η ώρα περνά, εκείνοι ούτε λέξη ούτε ματιά.
Όταν ήμασταν μικρά θυμάμαι ότι δεν μιλούσαμε μόνο σε όσους μας άρεσαν. Εκδηλώναμε τις προτιμήσεις μας μέσω της αδιαφορίας και της αποστροφής.
Λέγεται αθωότητα αυτό; πονηριά; αφέλεια;

Η κοπέλα βγαίνει για λίγο και τότε επιτέλους ξαναβρίσκουν τη μιλιά τους,
γελάνε με νόημα και την τρώνε με τα μάτια καθώς απομακρύνεται. Γιατί βρε αγοράκια; Εντάξει δεν θέλετε να σας πάρουν για λιγούρια, αλλά ο θαυμασμός, το φλερτ, λίγο παιχνιδάκι δεν κάνουν κακό. Στην υπερπροσπάθεια να φανείτε άνετοι γίνεστε αδιάφοροι, καταλήγετε απαθείς, σχεδόν κομπλεξικοί. Είναι όμορφη, γοητευτείτε, δείξτε τον ενθουσιασμό σας! Ξέρω, βλέπετε πολλές κούκλες καθημερινά στα περιοδικά στο Ίντερνετ, μοιάζουν τόσο οικείες, τα δάχτυλά σας μπορούν να τις αγγίξουν στο χαρτί, στην οθόνη, στη φαντασία. Αλλά, εδώ είναι αληθινή ζωή. Παίξτε λιγάκι στ΄αλήθεια!

2 comments:

gatti said...

Πώς να παίξουν; Αφού τις έχουν πάρει από φόβο τις γυναίκες. Και όχι άδικα.

Τι μου θύμισες! Οντως, δεν μιλούσαμε σε όσους μας άρεσαν. Μόνο τους κοιτούσαμε και περιμέναμε να καταλάβουν...

Πολύ ωραίος ο τίτλος! Εχω κι ένα βιβλίο με τον ίδιο, του Μίγγα, είναι σχετικό με ποδόσφαιρο, ήθελα να το πάρω όταν κυκλοφόρησε, μετά το ξέχασα, το βρήκα στο παζάρι βιβλίου αλλά πάλι δεν το διάβασα. Καιρός να το πιάσω.

Να περνάς καλά!

Sisyfina said...

Ο τίτλος είναι από ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όταν το πρωτοδιάβασα.

Και γιατί να μην παίξουν δηλαδή; κι ας φοβούνται. Κι ας ματώσουν!
Ε ρε ξενέρωτη εποχή που μας επεφύλαξε ο νέος αιώνας.
Εμείς που είμαστε του προηγούμενου ζήσαμε και καλύτερες μέρες και προπαντός νύχτες.. αυτά τα σημερινά εικονικά είναι του διαβόλου!
Φιλιά gatti μου.