19.11.09

Ρούχα



Μπορεί να γκρινιάζω βέβαια,αλλά καθώς έβλεπα τα απλωμένα ρούχα στην απέναντι ταράτσα,
σκεφτόμουν πόσο θλιβερά κρέμονταν
χωρίς ούτε ένα παιδικό φανελάκι ανάμεσα τους, λεκιασμένο από δω ως την αιωνιότητα.

4 comments:

mamma said...

Το γνωρίζω αυτό το συναίσθημα. Εγώ χρειάστηκε να γίνει ο Παύλος 4+1/2 για να ξεκουραστώ και να σταματήσω επιτέλους να γκρινιάζω.
:*

Sisyfina said...

Αααααα! στα 4+1/2 ξεκουράζεσαι; και σταματάς τη γκρίνια; μου φαίνεται πολύ μακρινό, αλλά θα το παλέψω. Αλλά δεν μπορείς να πεις, το ποστάκι ήταν το πιο αισιόδοξο που έχω γράψει από τότε που άσπρισαν τα φρύδια μου!

mamma said...

Ομολογώ ότι έχεις αγγίξει δυσθεώρητα ύψη αισιοδοξίας. Προσοχή μην ζαλιστείς γιατί εκεί ψηλά είναι αραιός ο αέρας :)

Sisyfina said...

Χα χα χα, τρελοκόριτσο!