Γερνάμε ωραία!

Πότε σταματάμε να λέμε "μεγαλώνω" και αρχίζουμε να λέμε "γερνάω"; Πότε γονατίζουμε από το βάρος του χρόνου, του πόνου, του ανεκπλήρωτου, του ανεπίδοτου;

Όταν βαρεθούμε να μετράμε και να ξεριζώνουμε τις άσπρες τρίχες; όταν δεν θέλουμε πια να βγούμε έξω για να διασκεδάσουμε; όταν οι ρυτίδες γίνονται χαρακιές που μας πληγώνουν; όταν βλέπουμε παντού γύρω μας νεότερους και ομορφότερους; όταν βουλιάξουμε και πνιγούμε μια για πάντα στον καναπέ;

Αρκετά με τις ερωτήσεις!

Προσωπικά πάντα γοητευόμουν από τους μαύρους κύκλους, αυτές τις αδρές γραμμές κάτω από τα μάτια, που υποδηλώνουν κούραση, κόπο, κραιπάλη, οδύνη, πάθος κι ένας Θεός ξέρει τί άλλο.. Μου αρέσουν περισσότερο στις γυναίκες, πιστεύω ότι μια όμορφη γυναίκα γίνεται εξαίσια με αυτά τα σημάδια (βλ. Μαλβίνα). "Μαύρα μάτια, μαύροι κύκλοι, μαύρα κατσαρά μαλλιά" θα μπορούσε να πηγαίνει το τραγούδι...

Αρκετά με τους κύκλους.

Η ομορφιά της νεότητας ναι, με συγκινεί, αυτό το δέρμα σαν χαρτί, η ανεπιτήδευτη σαγήνη, η καταιγιστική της δύναμη, το άγραφο ακόμα, πολλά υποσχόμενο μέλλον. Όμως, θα έλεγα ότι το πακετάκι χάνει την αξία του αν δεν αναγνωρίζεται από εκείνον που το φέρει, ο οποίος συνήθως δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται. Δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τις δυνατότητες, στρέφοντας αδέξια όλη του την προσοχή στις πιθανότητες. Είναι οξύμωρο αλλά αληθινό: τα νιάτα δεν έχουν μέλλον! Έχουν ημερομηνία λήξης, δεν έχουν οδηγίες χρήσης, είναι ταχείας καύσης, είναι το αύριο που θα γίνει χθες, σύντομα.

Από κει και πέρα τι κάνουμε, όταν αρχίσουν τα δύσκολα, όταν τελειώσουν οι πιστώσεις. Εκεί απαιτείται η μαγκιά. Να μην αφήσεις τη φλόγα να σβήσει, την τρέλα να μερώσει, την άγρια πλευρά να ερημώσει, να μην παραδοθείς, να μην μαραθείς, να συνεχίσεις να κινείσαι στο δικό σου ρυθμό και όχι όπως σε κουρδίζουν. Δεν εννοώ βέβαια να μην συμβιβαστείς, δεν μιλάμε για το ανέφικτο και το ουτοπικό, αλλά για το ζόρικο: να μεγαλώσεις και να γεράσεις όμορφα και άγρια. Με μάτια που λάμπουν σαν κοφτερά διαμάντια, με τα σημάδια του χρόνου παράσημα πάνω σου. Με ανησυχία και έξαψη, με γενναιότητα.

Κάποτε λέγαμε «Ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος». Ο Morrison, ο Cοbain, ο Dean, η Monroe και τόσοι άλλοι που έφυγαν στον ανθό της νιότης, έγιναν θεότητες που λατρεύονται στον αιώνα τον άπαντα, μαρμαρωμένοι στην ακμή τους, μη δοκιμασμένοι στη ζωή και στο χρόνο, ζαβολιάρηδες. Πόσο συγκλονιστικoί είναι όμως ο Jagger, ο Cave,o Bowie, o Pop, o Waits, η Madonna, για να μείνουμε μόνο στο μουσικό στερέωμα που είναι πιο διάφανο ως προς τις προσωπικές επιλογές, έτσι όπως συνεχίζουν να είναι λυσσασμένα σκυλιά που δεν τα χωράει το σύμπαν, μικρά παιδιά, αστέρια, παλαβιάρηδες χωρίς έλεος.

Η ζωή είναι τέχνη και θέλει ταλέντο. Ο χειρότερος εχθρός της είναι η παραίτηση. Όταν είμαστε νέοι θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Μετά ξεχνιόμαστε, μεταμορφωνόμαστε. Κάποτε πιστεύαμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά και καταλήγουμε να μην θέλουμε να κάνουμε τίποτα. Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι που ήμασταν πριν από 10, 20, 30 χρόνια ίδιο μυαλό, ίδια προσωπικότητα. Αλλά συναντάμε παγίδες και απογοητεύσεις και πλεκτάνες κι ένα σωρό ακαθαρσίες στο δρόμο και τελικά πουλάμε τον εαυτό μας στο διάβολο, γυρεύοντας την ησυχία μας. Αυτή η ησυχία λοιπόν είναι η χειρότερη αρρώστια μας.

Είμαι 39 και μου έχουν λείψει απίστευτα τα rave parties. Αν τύχει και ξαναπάω, ξέρω πως θα αισθανθώ παράξενα με τα πιτσιρίκια που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι παιδιά μου (όχι όλα μαζί!) αλλά θα πάω και θα το ευχαριστηθώ. Και μπορεί και να ξαναπάω πολύ αργότερα σε καμιά ρετρό rave βραδιά με τα εγγόνια μου. Ελπίζω να σας δω εκεί ;)

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα πόλης "Monitor"