Χθες βράδυ είδα τη "Στρέλλα". Είδα τρελά αστέρια από τη γροθιά της στο στομάχι. Είδα τη ζωή πίσω απ' τα δάκρια.Έκλαιγα, αλλά όχι από λύπη.
Ήταν το μεγαλείο που με τσάκισε.
Γέλαγα, φοβόμουν, θαύμασα.
Δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει αυτό το όνειρο. Είδα ότι δεν είχα δει τίποτα ακόμα.
4 comments:
καλή ήταν αλλά εμένα δεν με συγκλόνισε είναι η αλήθεια.
Ε καλά, δεν είναι και απαραίτητο να μας συγκλονίσει όλους.Εγώ πάντως θα την ξαναδώ απόψε!
Σου άρεσε περισσότερο ο Κυνόδοντας;
ναι πολύ περισσότερο. Σαν σενάριο δεν με άγγιξε καθόλου, αλλά σαν ταινία είναι νομίζω πολύ αρτιότερη από την Στρέλα.
Δεν ξέρω αν η "Στρέλλα" θα μου άρεσε τόσο αν ήταν ξένη παραγωγή... Με τρέλανε πάντως αυτή η τραγικότητα στο μέτωπο της Μίνας Ορφανού, η παρουσία της Κάλλας, το ασύλληπτο μυστικό, το ξέχειλο πάθος και η αλήθεια της, τα καλιαρντά, οι κούκλες και το δηλητηριώδες χιούμορ τους.
Και ο Κυνόδοντας μου άρεσε πολύ, αλλά εκεί "χτύπησε φλέβα" στο μυαλό,ενώ εδώ στην καρδιά.
Post a Comment