Οι γεροί και οι γέροι

Τους  είδα σ’  ένα δελτίο ειδήσεων.  Ήταν νέοι της Θεσσαλίας που δεν θα πάνε να ψηφίσουν. Γιατί «όλοι το ίδιο είναι» και γιατί «τίποτα δεν θ’  αλλάξει». Πίσω από ένα ποτήρι φραπέ, κλασικά, αλλά χωρίς το χαβαλέ της προηγούμενης πενταετίας (ή πενταμήνου) χωρίς μαγκιά, μουδιασμένοι, αποκαμωμένοι, άνευροι, τραγικοί.

Από την άλλη, βλέπω τα γερόντια να σφυρίζουν από λύσσα, έτοιμα να χιμήξουν με μαγκούρες και καυτό λάδι στους «οχτρούς». Ετοιμοπόλεμοι και αποφασισμένοι κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις,  δεν πιστεύουν πια κανέναν, βρίζουν και σιχτιρίζουν, αλίμονο στον πολιτικό που θα βρεθεί μπροστά τους για να τους ξαναπουλήσει φούμαρα.

Αυτοί οι άνθρωποι, που επιβίωσαν από πολέμους, διωγμούς, που δούλεψαν σκληρά μια ολόκληρη ζωή, έμελλε να ζήσουν στην εποχή της ευμάρειας, του νεοφιλελευθερισμού, της ΕΕ και  της παγκοσμιοποίησης αυτή την κρίση. Να ζήσουν για να δουν και την ξεφτίλα πίσω από το «σοσιαλιστικό» προσωπείο. Έχουν δει πολλά τα μάτια τους, αλλά αυτό τώρα στα στερνά, δεν τους αξίζει.

Αυτοί οι νέοι που κάθονται απελπισμένοι, οφείλουν να σηκωθούν για χίλιους λόγους, αλλά κυρίως γι’  αυτά τα γερόντια. Έχουμε πόλεμο και αυτοί είναι η πατρίδα μας.