19.3.11

Μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία



Σκεφτόμουν πως όσο μεγαλώνουμε ανεβαίνουμε λίγο ψηλότερα και διακρίνουμε πιο καθαρά το σχέδιο που πάνω του υφαίνεται η ζωή μας.
Οι δρόμοι που επιλέξαμε ή στους οποίους αφεθήκαμε, χρωματίζονται και αποκτούν μορφή που συχνά δεν είναι αντιληπτή από το ύψος των περιστάσεων όπου στεκόμαστε. 
Οι σκέψεις και οι αποφάσεις μας, τα λάθη,τα βιώματα, το υλικό που μας φορτίζει κάθε μέρα, αποτυπώνεται και δεν αλλάζει.
Αυτό το zoom out της ωριμότητας, μας επιτρέπει επίσης τις συνδέσεις με το τυχαίο και καμιά φορά αποκαλύπτει το καρτέρι της μοίρας μέσα στο χάος των επιλογών μας.
Όσο ανεβαίνουμε μικραίνουν οι διαστάσεις του σχεδίου, αυτού του μοναδικού έργου τέχνης που ηθελημένα ή αθέλητα φτιάξαμε. 


Κάτι αντίστοιχο και σύμφωνο με τη θεωρία των φράκταλς, συνέβη και σ'  αυτό που είδαμε στην Ιαπωνία. Εικόνες από ψηλά που πάγωσαν το αίμα. Ανθρώπινα επιτεύγματα εκμηδενισμένα, τσακισμένα σαν παιχνίδια ενός παιδιού που βαρέθηκε και αγρίεψε. Αεροπλάνα πάνω σε στέγες, ουρανοξύστες που παρέπαιαν, αφανισμένες πόλεις. Και ο ανθρώπινος πόνος, παντού ίδιος. Η απόγνωση, χωρίς φυλετικά χαρακτηριστικά, χωρίς χρώμα, χωρίς τάξεις.
Η ελίτ των βαμπίρ που τρέφονται από το αίμα των λαών, κυριολεκτικά απάνθρωπη, αγνοεί την ανθρώπινη υπόσταση. Νομίζουν πως είναι αθάνατοι.
Μας βλέπουν όπως βλέπουμε εμείς τα μυρμήγκια που τρέχουν, πάντα πολύ απασχολημένα και αναρωτιόμαστε ποιο το όφελος, χωρίς να δίνουμε πολύ αξία στη ζωή τους. Έτσι είναι κι αυτοί ιδωμένοι και πάει λέγοντας.


Το είπε ωραία ο Πιτσιρίκος: "Είμαστε άνθρωποι. Σε αυτή τη ζωή δεν έχουμε έρθει για να κάνουμε «οικονομικά θαύματα». Έχουμε έρθει για να ζήσουμε. Κι έχουμε έρθει για να ζήσουμε όλοι μαζί". 

Όταν πλησιάσουμε αρκετά τον ουρανό, εξαυλωνόμαστε και το έργο μας γίνεται μια κουκίδα στον κοσμικό καμβά. Κάποιοι θα κλάψουν. Αλλά το φεγγάρι θα παραμείνει ασυγκίνητο.

2 comments:

nikos__alfa said...

Είναι τόσο ωραίο αυτό που έγραψες που ...διστάζεις να σχολιάσεις!!!

ΥΓ Μην δω τίποτε για ..κολακευτικά λόγια κλπ...!

Sisyfina said...

Κι εγώ διστάζω να απαντήσω με το απαγορευτικό...
Πάντως αν είναι ωραίο είναι και τρομακτικό. Κι αν είναι τρομακτικό είναι και αστείο. Κάπως έτσι.