Το αντίδοτο

Το Μωρό μου φάλτσο και το Breathless με τα απαράμιλλα σχόλια, μου θύμισαν ότι το ισχυρότερο αντίδοτο στον πόνο είναι το γέλιο.
Το τρελό γέλιο, σα να μην υπάρχει αύριο. Όχι μόνο σε γιατρεύει, αλλά είναι και μεταδοτικό, ενώ όταν φτάσεις στο αποκορύφωμα (σαν σε οργασμό), γεννάει διαρκώς νέα αστεία, όλα είναι αστεία. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην δικαιούσαι να του γελάσεις κατάμουτρα.
Αυτό μάλιστα, είναι δύναμη. Ούτε τα λεφτά,ούτε η κατανάλωση,ούτε η εξουσία, ούτε η επιτυχία σε κάνουν τόσο άτρωτο.Το γέλιο σαν τον έρωτα, ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Αλλά, όσο μεγαλώνουμε, παύουμε να ερωτευόμαστε, όλο και πιο δύσκολα γελάμε. Μου έχει συμβεί, να θέλω να γελάσω και να μην έχω αέρα, να μην βγαίνει ήχος, να πνίγεται το γέλιο κάτω από μια πέτρα στενάχωρων στιγμών.
Τί βλακεία! Να γεννιέται και να πεθαίνει η κάθε μέρα μας αγέλαστη. 


Το είπε και ο Νίτσε: "πόσο ψεύτικη ήταν η αλήθεια που δεν μας χάρισε τουλάχιστον ένα ξέσπασμα  γέλιου!"