"Χάθηκε η μπάλα"

Σήμερα το πρωί μεταξύ φασίνας και περιδιαβάσεων στο twitter, άκουσα αυτό το κομμάτι. Και μεράκλωσα. Λαχτάρησα να βρεθώ σ' ένα σκυλάδικο με καπνούς και πολύχρωμα φωτάκια στο σκοτάδι και ουίσκι, να τραγουδάω μέχρι να βραχνιάσω και να χορεύω παραπατώντας. 
Να έχω έναν ερωτικό καημό, μια καψούρα που να μου παραλύει το είναι. Και βαλάντωσα. Κάτι τέτοιες στιγμές δεν θα τις ξαναζήσω -δεν έχει σημασία αν θα ήθελα πραγματικά να τις ξαναζήσω. Είναι οριστικά πίσω, υποτίθεται. Και θυμήθηκα αυτό, από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. "Καταδικασμένοι να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο".
Ένα κόσμημα που θάμπωσε και το παράτησες σ'  ένα συρτάρι. Έσπασαν κομμάτια και τα πέταξες. Δεν μπορείς να θυμηθείς πώς ακριβώς ήταν. Όταν έλαμπε τόσο, που φώτιζε τον κόσμο. Τώρα η σκόνη του σού τρυπάει την καρδιά.
Μα τί σκέψεις κάνω πρωινιάτικα, λές να φταίει που σε λίγους μήνες κλείνω τα 40; Και σηκώθηκα να φτιάξω μπάμιες.