Η αλεξανδρινή παροικία

Μια γηραιά κυρία

με βαμμένο μαλλί φουσκωμένο

με χρυσά δαχτυλίδια

και ζωγραφισμένα φρύδια

με κορμί τσακισμένο

Είναι η παροικία

  

Το παρόν της θαμμένο

Ξεχασμένο σε δόξες και λίρες

ό,τι έγινε μόνο μετράει

όλα τα άλλα απλώς τα κοιτάει

από βασίλειο βαθύ η παρακμή

  

Μες του κόσμου τ΄ αμέτρητα ξόρκια

που σε φέρνουν οι άτολμες μοίρες

παραμένει η γοητεία

με χαμένη αιτία

Ζει με την ουτοπία

Γερασμένη επιθυμία

Βεβιασμένη ευθυμία

 Η παλιά παροικία

όλο πίσω γυρνάει

 κομψά παραπατάει

Μιαν ωραία πρωΐα

θα ξυπνήσει

 Θα δει

ότι έχει ήδη πεθάνει

Θα γελάσει στριφνά και θα ψάξει να βρει

πού είν’ η αρχή και το τέλος πού φτάνει