Επιδημία

Το χειρότερο είναι ότι σε κάνουν να θέλεις να μιλήσεις τη γλώσσα τους. Με ουγκ και σπασίματα κεφαλιών. Αδυνατείς να αντιτάξεις τη λογική, τη νιώθεις να χάνεται κάτω απ' τα πόδια σου. Πώς να εξηγήσεις στα ζώα; σε κάνουν να φέρεσαι όπως αυτοί, να αντιμετωπίζεις τους άλλους ανθρώπους σαν ζώα. Τα ζώα όμως καταλαβαίνουν, τα αγαπάμε τα ζώα, αυτοί όχι, αυτούς όχι. Θα γίνει βρισιά στο τέλος κι ο άνθρωπος. 
Βλέπεις και τους άλλους να μεταμορφώνονται σε σκοτάδι, όλο και περισσότερα σκουλήκια βγαίνουν από τις τρύπες τους. Μια υπόγεια αρρώστια που εξαπλώνεται, ένας μαύρος ουρανός. Κι αυτά που ζεις καθημερινά πια, αυτά που βλέπεις να ζουν άλλοι, μαχαιριές στο στομάχι, στην πλάτη, στο κεφάλι. Γίνεται όλο και πιο άγριο και η ανοχή μεγαλώνει. Η ανοχή και η επιδοκιμασία σε αποτελειώνει στρίβοντας το μαχαίρι. 
Στον ιό της εξαθλίωσης πρόσθεσαν κι ένα τέρας για να φοβόμαστε ή να μισούμε. Να μην ξέρεις ποιος και τί σε πρωτοχτυπάει, να παραλύσεις. Φόβος ή μίσος. Δεν έχεις άλλο δρόμο κι εκεί η σκέψη σταματάει. Αρχίζει η αποκαρδίωση, η αποκτήνωση, ο εξανδραποδισμός. Αυτό που επιδιώκει το υπουργείο Καταστολής Όλων Των Ζωτικών Λειτουργιών. Επιδημία. 
Για να φοβούνται οι άλλοι λαοί και να μισούν. Για να δίνουν και τη ζωή τους προκειμένου ν' αγοράσουν εμβόλια.