25.10.12

Πλησιάζει



H μέρα ξεκίνησε με μίσος για την ανθρώπινη κατάσταση. Με μια διάθεση να πνιγούν όλα στο αίμα. Διάλεξα τρεις χρυσούς σταυρούς και μια αλυσίδα για να τα πουλήσω στο μαγαζί που παίρνει χρυσό και δίνει λεφτά, ώστε να μπορέσεις ν' αγοράσεις αυτά που χρειάζεσαι από το σούπερ μάρκετ όταν ο ένας είναι άνεργος και ο άλλος δουλεύει χωρίς να πληρώνεται, ενώ είναι υποχρεωμένος να πληρώνει όλο και περισσότερα και να παίρνει όλο και λιγότερα. Χωρίς δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί γιατί θα φάει ξύλο, χημικά, θα πάει φυλακή ή θα απολυθεί. 
Μπήκα στο μαγαζί με απειλητική διάθεση ίσως, κρατώντας μια μαύρη ομπρέλα. Ο άνθρωπος με τα μετρητά τρόμαξε λες και κρατούσα οπλοπολυβόλο. Δεν είχε και πολύ δουλειά είπε, με ρώτησε γιατί τα πουλάω και μ'  έβαλε να υπογράψω ότι δεν με ανάγκασε αυτός να του τα πουλήσω. Αλλά δεν μου ζητήθηκε να πω και ποιος με ανάγκασε. Αναρωτήθηκε κιόλας πού θα πάει αυτή κατάσταση, να καθυστερούν ακόμα και στους δημοσίους υπαλλήλους τους μισθούς, λες και δεν περίμενε να κερδίσει απ' αυτό. 
Το σούπερ μάρκετ ήταν ακριβώς απέναντι, αλλά προτίμησα να πάρω σουβλάκια και ένα τεράστιο ροζ μπαλόνι για τη μικρή. Να το κάψουμε κυρ Στέφανε.

4 comments:

mamma said...

γράφω σβήνω γράφω σβήνω... δεν έχω λόγια, μόνο βρισιές και κατάρες

τέλος πάντων, μάλλον αυτό που θέλω να πω είναι πως το διάβασα και σε σκέφτομαι

Raggedy Man said...

Τέλειο.

Takis X said...

Μεγαλεία.

ΒήταΛάμδα said...

κι οι δικοι μου