Ζωή

Κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο. Για τον ίδιο λόγο, κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στη ζωή.
Μ΄έχει καθηλώσει η λαχτάρα και το φόκους στο βλέμμα αυτής της γυναίκας μπροστά στο μαύρο σταφύλι το στυφόγλυκο, το πιάσιμο του τσαμπιού και με τα πέντε δάχτυλα, που έχουν ζυμώσει, έχουν πλάσει ζωή, έχουν σκάψει το χώμα, το έχουν ρίξει σε παλιούς αγαπημένους. 
Μα η ζωή είναι πάντα μπροστά, στην πιατέλα ολόδροση και η ρώγα του σταφυλιού γίνεται πάλι το βυζί της μάνας, αχ μανούλα μου, κάμε με πάλι απ΄την αρχή, μωρό, παιδί και μετά όμορφη κοπέλα, να περπατώ και να πλαντάζουν οι καρδιές κάτω από τα πουκάμισα, να χαρώ, να κλάψω, να υφάνω του κόσμου τις ομορφιές, να με γλυκοφιλήσουν, να ζήσω και να ξαναζήσω.
Σε αρπάζω και βαστιέμαι ολόκληρη, όλα τα χρόνια και οι μάχες μου, τα βάρη τα γλυκόστυφα, τα σταφιδιασμένα, από ένα τσαμπί σταφύλι.