Πρωτοχρονιάτικο

(Της πανδημίας, σε ρυθμό ραπ)

Παράξενη εποχή λες «περαστικά» «επίσης» ακυρωμένες προσκλήσεις, προκλήσεις, δελτία τρόμου στις ειδήσεις, τρέχεις να ξεφύγεις κλείνεις τ’ αυτιά να μην ακούς τις σκέψεις, ευχές για υγεία, ευτυχία, ελευθερία, κραυγές και απόκοσμη ησυχία 

 Δρόμοι αδιάβατοι όπως τα όνειρα που έκανες, τοπία που δεν είδες προορισμοί που δεν έφτασες, δεν δραπέτευσες, οι πόλεις έκλεισαν άδειασαν πάγωσαν, τα σπίτια μίκρυναν κλείδωσαν, παράθυρα χτίστηκαν και οι τοίχοι μεγάλωσαν 

Ο χρόνος κυλάει τρέχει και τρώει σαν Κρόνος, μοιράζεται ο πόνος όταν δεν είσαι μόνος μα να που τώρα διπλασιάζεται ο πόνος καθώς η Αστυνομία Υγείας μετράει την απόσταση, είναι έγκλημα κι αρρώστια η κάθε επαφή, μην έρχεσαι κοντά μην κολλάς μην περνάς καλά μην ησυχάζεις, ξέχνα τη μουσική τα ξενύχτια τις αλλόκοτες φάσεις, μη φασώνεσαι κι αν φτερνίζεσαι και βήχεις αυτοκτόνα 

Σ’ αγαπάω και σε θέλω κοντά μου, πλησιάζω μα φεύγεις μακριά, φωνάζω δεν ακούγεται η φωνή μου, σε ανταλλάζω με τη πιο βαριά ποινή μου, φοράμε μάσκες και ποιος ξέρει αν χαμογελάμε ή αν σφίγγουμε τα δόντια όταν μιλάμε κι αν μυρίζουμε τον πόθο ή την απόγνωση, τα λουλούδια που κόψαμε όταν το πήραμε απόφαση ήταν χάρτινα και ήταν τα μόνα σχέδια που κάναμε 

Στο σκοτάδι όταν είμαστε μόνοι και μετράμε αστέρια και σύννεφα γεννιόμαστε ξανά και πεθαίνουμε μέσα στη φωτιά, για μια στιγμή ανασαίνουμε, κάνουμε κύκλους συγκρουόμαστε και μετά ενωνόμαστε, σε τραγούδια υπάρχουμε μα ακόμα τα ψάχνουμε ξεχνώντας το φως κάθε βράδυ μέχρι να χαράξει η μέρα το νέο μας πρόσωπο, που πάνω του ο ήλιος θα βγει κι από κει θα μας γελάσει