Το άρωμα

Ξαναδιαβάζω μετά από δεκατρία χρόνια το "Άρωμα" του Πατρίκ Ζίσκιντ και τρώω μεγάλη απογοήτευση. Και καλά εγώ, που τότε ήμουν -ας πούμε- νια και γέρασα, έβλεπα σίγουρα πολύ διαφορετικά τα πράγματα απ' ότι τώρα, άλλα με γοήτευαν, άλλα με συνέπαιρναν που σήμερα ούτε να τα φτύσω. Αλλά δεν ήμουν κι άσχετη από λογοτεχνία! Και είχα πάθει πλάκα με αυτό το βιβλίο. Αλλά οι άλλοι; διάφοροι κριτικοί, λογοτεχνικοί κύκλοι, τρελές πωλήσεις, το είχαν αναγάγει σε ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Επειδή μου άρεσε τόσο πολύ (είχα τότε την κακή και ηλίθια συνήθεια να χαρίζω τα βιβλία που μου άρεσαν τρομερά, αντί να τα συστήνω απλώς ή να τα ξαναγοράζω για να τα δωρίσω, με αποτέλεσμα να μου λείπουν πάντα τα καλύτερα βιβλία μου)το χάρισα κι αυτό και από τότε σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θάπρεπε να το ξαναποκτήσω. Μέχρι που ήρθε αυτή η στιγμή, με αφορμή και τη σχετική ταινία και το ξαναθυμήθηκα. Το αγόρασα, χάλια το εξώφυλλο αλλά λέω τέλος πάντων, αξίζει το περιεχόμενο.
Διαβάζω λοιπόν ένα παραμυθάκι με κάποιες ακριβείς και αισθαντικές περιγραφές μυρωδιών και τέλος. Καμία άλλη αξία, τίποτα να σε κρατήσει, μια μαλακία και μισή δηλαδή. Και τρομάζω. Πώς είναι δυνατό να αλλάζουμε τόσο πολύ εμείς και τα γούστα μας, πώς τοποθετείται ένα έργο στο χρόνο, πώς αξιολογείται μετά, τί είναι τελικά αυτό που το κάνει κλασικό; Εντάξει για αυτά τα ερωτήματα δεν είναι δουλειά μου να προβληματιστώ, υπάρχουν άλλοι πιο κατάλληλοι και πιο άμεσα ενδιαφερόμενοι για αυτό. Αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο φαντάζομαι ότι το αποθέωσαν τότε άνθρωποι όλων των ηλικιών, τώρα πόσοι θα το βρουν τόσο εξαίσιο? Φταίει μήπως εκείνο το αρρωστημένο στοιχείο που είχε, το οργιαστικό κρεσέντο του φινάλε, που εντυπωσίασαν εκείνη την εποχή, που ήταν ακόμα αθώα, που ήμασταν ακόμα αθώοι, που δεν υποστηρίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα, δεν βλέπαμε τόσο πολύ τηλεόραση; τί να πω.
Η χαριστική βολή ήρθε όταν πρόσεξα ότι στο οπισθόφυλλο είχαν αποτυπωθεί απόψεις..τραγουδιστών!

συνεχίζεται