Παραλήρημα

Στο κρεβάτι λοιπόν με «επαπειλούμενη εγκυμοσύνη», μην σηκώνεσαι, μην κάθεσαι, μην περπατάς, μη λούζεσαι, μην αναπνέεις απότομα, μην παραπονιέσαι. Όλα δίπλα, τα φτάνω με μία κίνηση –μην τεντώνεσαι- μουσική, βιβλία, λιχουδιές, περιοδικά, τηλεκοντρόλ, τηλέφωνα, αρχαίο λάπτοπ, χάπια, τσίχλες, ηλιόσποροι, ρουμ σέρβις 5 αστέρων από τον Σ.

Απολαμβάνω κάθε λέξη στην «Πάουλα» της Ιζαμπέλ Αλιέντε που την είχα παρεξηγήσει λίγο είναι η αλήθεια με το «Σπίτι των πνευμάτων» κρίνοντας το ως μαγικό ρεαλισμό γιαλαντζί (συγκρίνοντας το στριμμένα με τον Μάρκες), αλλά αυτό το βιβλίο που γράφτηκε σε οδυνηρές συνθήκες, έχει ένα τραγικά δυνατό θέμα χωρίς να είναι μελό είναι αληθινό, η αλήθεια είναι η υπέρτατη τέχνη; η γυναίκα κάνει κέντημα στην ψυχή της, την διαπερνάει με απλότητα, συνθέτοντας όμως ένα πλουμιστό έργο χωρίς τίποτε το περιττό, χορογραφεί κάθε κεφάλαιο, μετουσιώνοντας τον πόνο της σε έκσταση της έκφρασης, σε τρυφερή μνήμη, αλαφροϊσκιωτη, βλέπει και νιώθει τα πάντα, και όσο βαραίνει σα μολύβι, τόσο ανυψώνεται, γίνεται διάφανη σαν την ατμόσφαιρα της Λα Πας, τόσο αραιή «ώστε φαίνονται οι άγγελοι το ξημέρωμα».

Επιτέλους, τι πίνουν αυτοί οι Λατινοαμερικάνοι; Τους λατρεύω. Τις μουσικές, τους χορούς, τα χρώματα στην αρχιτεκτονική τους, τη γλώσσα τους, τα κορμιά, την χαρούμενη ύπαρξή τους, τη λογοτεχνία τους, τη ζωγραφική (ο Ντιέγο Ριβέρα είναι συγκλονιστικός) ο Τσε, η σχεδία του με το όνομα Mambo Tango, το όνειρο της επανάστασης, το δόσιμο, η ομορφιά, η ποίηση και το πάθος, τα γεροντάκια που τραγουδούν και παίζουν γλυκιά μουσική μέχρι να πεθάνουν, vida o muerte!

Στο κρεβάτι λοιπόν περιμένοντας από τον πελαργό να ξεκαθαρίσει τη θέση του, άντε γιατί θέλω να χορέψω σαν στρογγυλή φιγούρα του Botero και να κυλήσω σαν μπαλόνι στη θαλασσίτσα, να γεμίσω ήλιο και ζέστη και να τρώω παγωτά παρφέ σοκολάτα χωρίς ενοχές, να μιλάω στην κοιλιά μου και να τη χαϊδεύω νιώθοντας φτερουγίσματα και κλοτσιές και να είναι ο χειμώνας που θα έρθει ο ελαφρύτερος της ζωής μου.