Νύχτες μαγικές

Ακόμα στο κρεβάτι και όταν δεν κοιμάμαι, θυμάμαι. Θυμήθηκα λοιπόν ακούγοντας όμορφα ρεμπέτικα στο ραδιόφωνο την εποχή της μποέμικης ζωής. Τότε που πηγαίναμε στα ρεμπετάδικα –όχι σ’ αυτά τα πανηγυριώτικα φοιτητοστέκια όπου οι γκομενίτσες ανεβαίνουν στα τραπέζια για να χορέψουν ζεϊμπεκιές- αλλά στα ακριβά (με κάθε έννοια της λέξης) μαγαζιά όπως η Στοά των Αθανάτων που από την κρεαταγορά έμπαινες στο ασανσέρ για να μεταφερθείς σ’ ένα μαγικό σκηνικό, με μια μεγάλη κομπανία κάτω από πολύχρωμα φώτα που σε ταξίδευε στο χρόνο.

Θυμάμαι τον Κούλη τον Σκαρπέλη ογδοντάρη με την κουστουμιά του, πάντα κύριος και μάγκας με τα όλα του, αριστοκρατικός. Το Δημήτρη Τσαουσάκη αργότερα, άξιο συνεχιστή του Πρόδρομου να μου λέει «εγώ βγήκα με τον πατέρα μου κι έπαιξα μπουζουκάκι» και το Γιώργο Ξηντάρη γνήσιο ρεμπέτη νέας κοπής. Μας εξημέρωναν πάντα. Βλέπαμε να χαράζει από τους φεγγίτες αλλά δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε.

Εκείνες τις βραδιές ήτανε όλα ωραία και η «ζωή χρυσή», τα αισθήματα είχαν αρχοντιά, οι ματιές ήταν όλο νόημα και συνομωσία, οι χοροί δραματικοί. Καπνίζαμε και πίναμε και λιώναμε με τους μπαγλαμάδες και τα βιολιά, έτοιμοι και αποφασισμένοι να το κάψουμε να τα κάψουμε όλα, τα παλιά, την ίδια μας της ύπαρξη, σημασία είχε μόνον εκείνο το βράδι. Βλέπαμε το μαύρο να γίνεται σκούρο μπλε-μαβί-γαλάζιο στους φεγγίτες, ακούγαμε το «ξημέρωσε, ξημέρωσε δεν έχω τι να πράξω» και ταυτιζόμασταν τρελά, ένα μαχαίρι μας έσκιζε τα σωθικά. Ρουφάγαμε μετά από κάτω ζουμιά και μακαρονάδες και βγαίναμε στην Αθηνάς, σκοντάφτοντας πάνω στον κοσμάκη που έτρεχε για τις δουλειές του κι εμείς με κόκκινα μάτια πασχίζαμε να θυμηθούμε πού ανήκουμε, διερωτώμενοι γιατί μας έφτυσε αυτό το ασανσέρ-χρονομηχανή σ’ αυτή την εποχή σ’ αυτό τον αβίωτο βίο, σ’ αυτή τη βρώμικη μέρα και πηγαίναμε για ύπνο λυπημένοι που τέλειωσε το παραμύθι.

Δεν είναι και τόσο μακρινά όλα αυτά, αλλά τώρα είναι πολύ διαφορετικά. Την τελευταία φορά που πήγα είδα μια μπουζουκοκατάσταση με κυρίες και κυρίους ΒΠ της γκλαμουριάς και της φλαμουριάς. Μεγάλο κεφάλαιο το ρεμπέτικο. Και είναι στο αίμα μας άσχετα που οι περισσότεροι δεν το υποψιάζονται, αν το έπαιρναν χαμπάρι θα έκαναν με πολύ περισσότερο σεβασμό τις επιλογές τους.