17.6.07

Όνειρα



"Ω, που έζησα μια ζωή συγκεχυμένη, ακαθόριστη σαν ένα όνειρο που το ξεχνάς το πρωί και μετά το ξαναθυμάσαι, μέχρι που δεν ξέρεις αν ήταν όνειρο ή το ίδιο το πεπρωμένο. Και είδα τ’ ανοιχτά παράθυρα σα μεγάλα βιβλία της ερημιάς
όπου διάβασα το ποτέ και το τίποτα. Κι έπρεπε εγώ απ’ αυτό το ποτέ και το τίποτα
να φτιάξω μια ποίηση για πάντα".


Τ. Λειβαδίτης «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα»-1987

2 comments:

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

ωραιο το αποσπασμα και η ζωγραφια. καλην εβδομαδα!

Anonymous said...

Πολύ ωραία λόγια που δε μπορούν παρα να σε μελαγχολήσουν καθώς η έρημος στο παράθυρο είναι πιθανότατα κοινή για όλους μας...