Ντουέντε

Ξεμπέρδεψα με την «Πάουλα» εντάξει δεν ήταν και τόσο τρομερό τελικά, πιο πολύ μ’ άρεσε ως δημοσιογραφικό κείμενο για τα θεοσκότεινα χρόνια της δικτατορίας που περιέγραφε και ως αυτοβιογραφικό μέχρι ενός σημείου γιατί εν τέλει δεν μπόρεσα να δεχτώ τις ριπές ματαιοδοξίας σε ένα τόσο οδυνηρό προσωπικό θέμα, αλλά όχι ως λογοτεχνικό πετράδι. Δεν είμαι ειδική φυσικά, αλλά πιστεύω πως διαθέτω ένα δυνατό αισθητικό και διαισθητικό κριτήριο που μου επιτρέπει να διακρίνω τα έργα τέχνης, αν πάλλεται μέσα τους αυτό που είχε έξοχα περιγράψει σε μία διάλεξή του την άνοιξη του 1930 Φ. Γ. Λόρκα ως ΝΤΟΥΕΝΤΕ.

«Για να βρούμε το ντουέντε δεν υπάρχει τίποτα να μας βοηθήσει. Ούτε χάρτης ούτε «σωστοί τρόποι. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως καίει το αίμα σαν κοπανιστό γυαλί, πως εξαντλεί, πως σβήνει τη γλυκιά γεωμετρία που μάθαμε πως κλωτσάει όλα τα στιλ, πως κάνει τον Γκόγια ζωγράφο του γκρίζου, του ασημένιου κι εκείνου του ροζ στην καλύτερη αγγλική παράδοση, να ζωγραφίζει με τις γροθιές και τα γόνατα τρομερά μαύρα κατράμια.

(…) Ο ερχομός του ντουέντε προϋποθέτει πάντοτε μια ριζική αλλαγή όλων των μορφών που στηρίζονται σε παλιές βάσεις. Φέρνει μαζί του ένα συναίσθημα φρεσκάδας εντελώς πρωτόγνωρο έτσι όπως μοιάζει με καινούριο τριαντάφυλλο, με θαύμα, γεννώντας στο τέλος ένα σχεδόν θρησκευτικό ενθουσιασμό.

Πού είναι το ντουέντε; Μέσα απ΄ την άδεια αψίδα υψώνεται ένας άνεμος του νου, που πνέει ακατάπαυστα πάνω από τα κεφάλια των νεκρών σε μιαν ατέλειωτη αναζήτηση για καινούρια τοπία και ανυποψίαστους τόνους. Ένας άνεμος που μυρίζει σάλιο παιδιού, φρεσκοκομμένο χορτάρι και πέπλο μέδουσας, αναγγέλοντας το αιώνιο βάπτισμα των νιογέννητων πραγμάτων».