ΙωΒίος

Το χειρότερό μου είναι η λέξη «υπομονή» και η συνοδευτική φιλοσοφία της.
Αυτές τις μέρες –ένεκα της κατάστασης την οποία κάποιος σαδομαζό βάφτισε «ενδιαφέρουσα»- την έχω ακούσει πάνω από εκατό φορές και σε κάθε επανάληψη αντιλαμβάνομαι ότι γυαλίζει το μάτι μου.

Το αμέσως επόμενο χειρότερό μου είναι η φράση «τα καλύτερα έρχονται».
Αυτή η μελιστάλαχτη φτωχολογιά της ύπαρξης που ζει για να περιμένει και να υπομένει ΠΟΣΟ πολύ μου τη δίνει.
Τι εξαίσια ανταποδοτικό που είναι αυτό και πόσο έξυπνο! Δεν κάνεις τίποτα, απλώς περιμένεις. Οι άλλοι σε καταλαβαίνουν, σε κοιτούν με βλέμμα που αλληθωρίζει από συμπόνια και σου πετάνε τη μαγική λέξη: Υπομονή. Εσύ πρέπει να νεύσεις συγκαταβατικά και να αφεθείς στην πλημμυρίδα της ηρωικής ηττοπάθειας για να οδηγηθείς στα πέρατα της αφασίας.

Έτσι το βλέπω και δεν ισχύει μόνο στο μικρόκοσμό μου, αλλά σε πολύ ευρύτερη κλίμακα. Χάνουμε τον καιρό μας ελπίζοντας σ’ ένα καλύτερο αύριο, σε μια καλύτερη κυβέρνηση, σε μια καλύτερη δουλειά, σ’ ένα καλύτερο επιτόκιο, σε καλύτερες σχέσεις, σ’ ένα καλύτερο περιβάλλον, σ’ ένα καλύτερο αυτοκίνητο και στο μεταξύ θεωρούμε ότι είμαστε και πολύ cool αφού έχουμε τόση υπομονή γνωρίζοντας ότι «τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα».

Σε ορισμένες περιπτώσεις βέβαια δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα άλλο, αλλά τότε ακριβώς είναι που γίνεται εντελώς περιττή αυτή η προτροπή των υπομονετιστών.
Όχι ρε! δεν κάνω υπομονή, το τώρα είναι το μόνο που γνωρίζω και το χθες είναι το μόνο που έχω. Το αύριο δεν υπάρχει ακόμα και δε γουστάρω να επενδύσω στο τίποτα. Δεν θέλω να ελπίζω, θέλω να γνωρίζω και μαζί με όλα τα άλλα και εμένα ν’ αγαπώ.