22.7.07

Σταχτοπούτες

Παντελής Παντελόπουλος

Έκλεισαν τα μαγαζάκια το ένα μετά το άλλο, σφιχτομαντάλωσαν πόρτες και παράθυρα και όλοι όπου φύγει φύγει, ραντεβού τον Σεπτέμβρη λένε και ούτε που κοιτάζουν πίσω. Εμείς, που για κάποιους λόγους μείναμε εντός έδρας, βαρεθήκαμε τη ζωή μας ζαπάροντας στα στάσιμα νερά των καναλιών, σερφάροντας στα ακατοίκητα μπλογκς που έχουν πιάσει αράχνες και ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες εφημερίδες που απλώνονται σαν όαση σ' αυτό το άνυδρο τοπίο που αποκαλείται θερινή ραστώνη (γιάκ!) και στην οποία αποδίδονται όλα τα δεινά και οι ελλείψεις.

Κάπου εκεί εντόπισα και ένα
ενδιαφέρον άρθρο του Δημοσθένη Κούρτοβικ, όπου λίγο πολύ λέει σε αυτές τις εμπορικά επιτυχημένες συγγραφείς νέας κοπής, τις μιμήτριές καθώς και τις αναγνώστριές τους, ότι χαλαρώστε κυρίες μου δεν είναι αυτό λογοτεχνία, μην τρελαθούμε και πολύ το ευχαριστήθηκα! Λέει σε κάποιο σημείο: "Οσο για τον ανανεωτικό άνεμο και τις καινούργιες ανησυχίες, συγγνώμη, αλλά δεν μπόρεσα ώς τώρα να τις διακρίνω. ΄Ισως κρύβονται ντροπαλά πίσω από την αγωνία για το πώς θα τυλίξουμε έναν άνδρα, πώς θα τον κρατήσουμε, πώς θα χωρέσει το ποδαράκι μας στο γυάλινο γοβάκι του πρίγκιπα, μαζί μ΄ ένα σωρό ψυχαναλυτικούρες, που έχουν διαδεχτεί στη μόδα την αστρολογική εμβρίθεια της περασμένης δεκαετίας".

Αναφέρεται δε εν-δηκτικά και στον Πάολο Κοέλο, αυτή την απάτη που έχρισαν ως κορυφαία πένα όσες και όσοι είχαν να ανοίξουν βιβλίο από τότε που έψαχναν κάτι στον τηλεφωνικό κατάλογο.

Να συμπληρώσω κι εγώ με τη σειρά μου χωρίς να είμαι ούτε φιλόλογος ούτε βουλιμική βιβλιοφάγος, ότι εκτός από τις δύο συγγραφείς που αναφέρει ως αξιόλογες (δεν έτυχε να τις διαβάσω) ξεχωρίζει επίσης κατά τη γνώμη μου η Ζυράννα Ζατέλη, η Μαρία Μήτσορα, κάποιες φορές η Σώτη Τριανταφύλλου και βέβαια η Λιλή Ζωγράφου. Όσο όμως κι αν συμφωνώ μαζί του για την ευτέλεια της σύγχρονης ελληνικής γυναικείας γραφής και όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου, πέρα από τις γνωστές χρυσές μετριότητες των τελευταίων 30 χρόνων σε ανδρική λογοτεχνική παραγωγή, στον μόνο που μπορώ να πω ότι βγάζω το καπέλο είναι ο Φαίδων Ταμβακάκης.

5 comments:

nomansland said...

Δεν έχεις κι άδικο, η ελληνική λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια περνάει κι αυτή τη "ραστώνη" της,,,θα προσθέσω τη Μάρω Δούκα την Ευγενία Φακίνου και τη Μάρω Βαμβουνάκη...κατά τα άλλα χαζεύω μ΄ αυτή την καυλωσπαραχτική φωνή του alter σ΄ αυτά τα "Αννέ, σημαίνει μάνα" και "είσαι γυναίκα, είσαι γη" κ άλλα τέτοια τραγελαφικά...

Sisyfina said...

ΟΧΙ ρε συ Βαμβουνάκη...με λάβωσες!

Καπετάνισσα said...

Ωραίες γραφές.
Ορθά ξυραφιασμένες.
Και του Δημοσθένη Κούρτοβικ και η δική σου.

Καθρεφτίσματα της εποχής.
Της φτώχειας της, της ξηρασίας που απλώνεται γύρω.
Κι η ανθρώπινη ψυχή, αυτή που μεγαλουργεί με τη γραφή, που αναδύεται κι αναγεννάται -θηλυκή ή όχι, θα συμφωνήσω-, μοιάζει άνυδρη, στεγνή.

Σταχτοπούτα χωρίς Σταχτοβούτα, δε βγαίνει στον αφρό.

Sisyfina said...

"Here is no water but only rock/Rock and no water and the sandy road/The road winding above among the mountains/Which are mountains of rock without water/If there were water we should stop and drink/Amongst the rock one cannot stop or drink/Sweat is dry and feet are in the sand/If there were only water amongst the rock/Dead mountain mouth of carious teeth that cannot spit/Here one can neither stand nor lie nor sit/There is not even silence in the mountains/But dry sterile thunder without rain/There is not even solitude in the mountains/But red sullen faces sneer and snarl/From doors of mudcracked houses/If there water"
T.S. Eliot "The waste land", 1922

Στο αφιερώνω καπετάνισσα

Agori Santou said...

AAAXX..epitelous kapoios na pei gia ton Coelo!
"Apath pou exrisan ws koryfaia pena"
Epitelous!