11.8.07

Ζω..ή..

Αν δεν υπήρχε ο έρωτας σαν πράξη και συναίσθημα
Αν οι γυναίκες δεν ήταν ποθητές και οι άντρες απαραίτητοι

Αν συγγραφείς ποιητές και καλλιτέχνες δεν επινοούσαν ιστορίες αγάπης

Αν δεν αποθέωναν το κάλλος και την τελειότητα της μορφής

Αν δε θεοποιούσαν την ευτυχία

Αν ο ένας δεν χρειαζόταν τον άλλον και οι δύο τους άλλους

Αν τα μωρά δεν ήταν αξιολάτρευτα, πομποί αθωότητας και αλήθειας που εκφυλίζει πάντα ο χρόνος

Αν η ζωή δεν έβρισκε το νόημά της ακολουθώντας παλιά ίχνη και νέα ψεύδη
Αν ο κόσμος δεν είχε πλαστεί μόνο για μας όπως μας είπαν

Αν δεν υπήρχε ηλιοβασίλεμα, ονειρεμένες κατοικίες, δάνεια που εξαγοράζουν δανεικά όνειρα

Αν δεν υπήρχε χρήμα, ιδιοκτησία, υλικές δυνάμεις
Αν μπορούσαμε να διακρίνουμε τα αγαθά από τα πονηρά

Αν ήμασταν ελεύθεροι να ακολουθήσουμε διαφορετικούς δρόμους

Αν δε φοβόμασταν την ελευθερία

Αν γινόταν να αποφύγουμε την εξομοίωση και τη δικατορία της πλειοψηφίας
Αν νιώθαμε τη φύση

Τα λαμπερά πετράδια της

Την καλοσύνη της γης

Την αγκαλιά του ουρανού

Την έκσταση της θάλασσας

Δεν θα νιώθαμε τόσο μόνοι

Δεν θα παντρευόμασταν επειδή έτσι κάνουν όλοι

Δεν θα κάναμε παιδιά επειδή έτσι πρέπει

Δεν θα σκοτωνόμασταν στη δουλειά επειδή οι ανάγκες είναι μεγάλες

Δεν θα χάναμε το χρόνο μας αγωνιώντας για το χρόνο

Δεν θα αγοράζαμε υποκατάστατα ζωής

Δεν θα σκύβαμε το κεφάλι

Δεν θα αφήναμε την ψυχή και το πνεύμα μας στο ρελαντί

Δεν θα ήμασταν ανελέητοι

Αδαείς

Άδειοι

Δεν θα ξεχνούσαμε τον πρότερο εαυτό μας, τότε που ήμασταν σίγουροι πως τα πάντα είναι δυνατά

Και οι άλλοι μας προσγείωναν
Αυτό κάνουμε κι εμείς τώρα

Προσγειώνουμε τους επόμενους

Από μνησικακία και φόβο

Μόλις αποβιβαστούμε από το ρόδινο σύννεφο που μας οδηγεί ταχύτατα στη φάμπρικα

Ανακαλύπτουμε την πλάνη και τη δεχόμαστε ήσυχα σα να την περιμέναμε

Βλέπουμε τον παράδεισο του έρωτα να μετατρέπεται σε κόλαση
(και το χειρότερο, κανείς δε θέλει να ξεφύγει, δεν έχει πού να πάει)
Την ευτυχία σε ανάγκη

Τότε καταλαβαίνουμε ότι η βόλτα στο πάρκο γίνεται αγώνας επιβίωσης στη ζούγκλα

Μόνο που οι survivors είναι σκλάβοι, το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι να μακρύνουν την αλυσίδα τους, ή να τη στολίσουν με κάτι φανταχτερό

Έτσι είναι η ζωή, έτσι θα συνεχιστεί, ενώ εμείς θα ικετεύουμε να μην τελειώσει, γιατί είναι το μόνο που έχουμε, το μόνο που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, έτσι είναι πάντα γλυκιά, (κανείς δε λέει γλυκόπικρη!) τυραννική και καπριτσιόζα.




4 comments:

Agori Santou said...

Oute egw eimai kanas trelos fan tou genika..apla ekproswpei ekeino to varvato antriko montelo k kala pou xei kapsei poly kosmo!
Opote apo psyxologikhs apopshs estw einai endiaferon!
Kai h proza tou den einai asxhmh..reei astamathta!
;)
M aresoun ta anagnwsmata sou k auta pou grafeis, tha ta leme!

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

oυουουουοπς! ενα περασμα. φιλια dear mambo! balabala

Misirlou Oubliez said...

Μας επιασαν οι ζεστες και εχουμε βαρεθει ολοι τη ζωη μας μου φαινεται. Ας γραψει καποιος κατι επιτελους!

Sisyfina said...

Kάτι.