1.11.07

Δώσε μου ένα μύθο να γκρεμίσω



Τους μύθους δεν τους αγγίζουμε. Δεν βεβηλώνουμε τις θεότητες,
δεν πειράζουμε τα βάθρα. Κάτω τα βρωμόχερά σου από τα είδωλα παλιόπαιδο! Και τί ξέρεις εσύ; Όλοι αυτοί που εξύψωσαν και εξυψώνουν με τη λατρεία τους πρόσωπα, έργα, ιδέες, δεν είναι τρελοί. Είναι πολλοί και η πλειοψηφία μετράει.

Σ' αυτό το ποστ θέλω να καταθέσω -έτσι επειδή τρελάθηκαν οι ορμόνες μου- ειλικρινώς, χωρίς φόβο και πάθος, την αμφισβήτησή μου απέναντι σε κλασικά αντικείμενα λατρείας της νεοελληνικής κουλτούρας - και όχι μόνο.

Θα ανανεώνω τη λίστα με καθετί καινούριο που μου έρχεται στο νου και θα σας παρακαλέσω,
αγαπητοί περαστικοί και συνοδοιπόροι, να μην με βρίσετε και να βγάλετε κι εσείς τη δική σας γλώσσα σε οτιδήποτε λατρεύεται ασύστολα και που εσείς δεν αντέχετε. Αν δεν έχετε τολμήσει να το πείτε ποτέ και πουθενά, ακόμα καλύτερα!

ΙΕΡΟΣΥΛΗ ΛΙΣΤΑ


1. Μελίνα Μερκούρη - Ποτέ δεν μ' άρεσαν οι ερμηνείες της, ούτε η φωνή της, μου βγάζει κάτι ψιλοχυδαίο.


2. Η ταινία "Ευδοκία"- Προς τί ο σάλος και ο αλαλαγμός; δεν μου έκανε κούκου και είχε χάλια ήχο, όπως οι περισσότερες "μοντέρνες" ελληνικές ταινίες.

3. Γιάννης Τσαρούχης - Ταλαντούχος σκηνογράφος, έντονη προσωπικότητα, ενδιαφέρων συζητητής, αλλά sorry όχι και κορυφαίος ζωγράφος. Απλώς ζωγράφιζε ωραία αγόρια.


4. Γιώργος Νταλάρας - Η φωνή του με χτυπάει στο νευρικό σύστημα.

5. Αντονιόνι-Ταρκόφσκι-Παζολίνι - Γιατί βαα-ριέεεεεεεεεεε-μαι.

6. Iannis Xenakis - Εντάξει, παραδέχομαι ότι δεν καταλαβαίνω τη μουσική του γι΄ αυτό και δεν μ' αρέσει, αλλά δεν πιστεύω και ότι όλοι αυτοί που του πλέκουν εγκώμια τον κατάλαβαν ποτέ.

7. Φασιανός-Μυταράς-απεικονίσεις προσώπων Σταθόπουλου - " Όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς, όλα μένουν ίδια, άμα δεν τα πας".

8. Η Λίνα Νικολακοπούλου. Ανοίγουμε το λεξικό. Επιλέγουμε λέξεις ωραίες και παράξενες. Τις ταιριάζουμε στην τύχη. Έτοιμο.

9. Ο στίχος "φωνή εντόμου τώρα είναι η φωνή μου".

10. Οι σύγχρονες μορφές τέχνης (video art, installations, perfomances κτλ) και η Μαρίνα Αμπρρρρράμοβιτς.

16 comments:

Sisyfina said...

Σιγά καλέ μη σπρώχνεστε, ένας ένας! (καλά λέω εγώ πως δεν με διαβάζει ούτε η μάνα μου..)

gatti said...
This comment has been removed by the author.
gatti said...

Δεν ξέρω αν σε διαβάζει η μαμά σου, εγώ πάντως σε διαβάζω και το ευχαριστιέμαι εδώ και πολύ καιρό και αν βλέπεις τα στατιστικά σου θα το έχεις διαπιστώσει.

Μεγάλο θέμα έβαλες και δύσκολο και ίσως γι΄ αυτό δεν έχει σχολιάσει ακόμα κάποιος.
Ευχή και κατάρα οι μύθοι στη ζωή μας. Ισως εξυπηρετούν την ανάγκη μας ως ανθρώπων να στηριχθούμε κάπου. Σε μια εποχή που δεν μπορείς από κάπου να κρατηθείς κι ακόμα κι αν υπάρξουν αξιόλογοι άνθρωποι δεν πρόκειται ποτέ η ανταγωνιστικότητά μας να μας επιτρέψει να αναγνωρίζουμε την αξία τους, οι μύθοι του παρελθόντος προσφέρουν άλλοθι και ασφάλεια.
Για τον Νταλάρα δεν μπορώ να πω κάτι, εγώ τον συμπαθώ, μεγάλωσα με τα τραγούδια του, αλλά δεν νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς εντάσσεται στους μύθους. Το ξέρεις κι εσύ άλλωστε πως από τη λίστα σου είναι αυτός
που έχει τη μικρότερη αποδοχή και τους περισσότερους εχθρούς.
Η Μελίνα έχει περισσότερη αποδοχή, ίσως γιατί σφράγισε μια εποχή. Αυτό μάλλον είναι που την ανήγαγε σε μύθο, περισσότερο από την πραγματική της αξία. Δεν υπήρξε σπουδαία ηθοποιός, για την ακρίβεια έχω ένα φίλο αρκετά μεγαλύτερο σε ηλικία που έχει σχέση με το θέατρο και την είχε παρακολουθήσει σε όλη την πορεία της (ακόμα και στην Αμερική) και μου έλεγε ότι έπαιζε άθλια. Ηταν όμως η προσωπικότητά της που θαυμάστηκε και η συγκυρία του ότι αναδείχτηκε σε μια ιδιαίτερα πολιτικοποιημένη εποχή. Επιπρόσθετα, αυτό το μποέμ που έβγαζε και το μάγκικο σε μια εποχή που λίγες γυναίκες ήταν έτσι,
έκανε πολλούς άντρες να την ερωτευθούν και πολλές γυναίκες να θέλουν της μοιάσουν. Παράλληλα, η στενή της σχέση με τον Χατζιδάκι, η
η φωνή που ακροβατούσε ανάμεσα στο γυναικείο και το αντρικό έκανε και τους ομοφυλόφιλους να την
λατρέψουν. Και ξέρεις με τον καιρό όταν σου κάνουν πλύση εγκεφάλου κάπου αποδέχεσαι κι εσύ κάτι και κάμπτονται ολοένα και περισσότερο οι αντιστάσεις σου. Κάπως έτσι την πατάει ο πολύς κόσμος. Δεν είναι πως αποδέχεται σώνει και καλά αυτούς τους μύθους. Απλά δεν μπαίνει στη διαδικασία να αντικρούσει τα επιχειρήματα των άλλων.

Η Ευδοκία ούτε εμένα μου άρεσε, ό,τι αξίζει ήταν μάλλον το ζεϊμπέκικο, αλλά όσες φορές τόλμησα να εκφράσω την αντίδρασή μου σε παρέες, με κοιτούσαν περίεργα, όπως συμβαίνει όταν αμφισβητείς τα "όσια και ιερά". Με τον καιρό αποδέχτηκα κι εγώ ότι η Ευδοκία ήταν σπουδαία ταινία έστω απλά και μόνο για μην να μπαίνω στη διαδικασία συζητήσεων χωρίς αποτέλεσμα. Ισως πάλι, ξέρω γω, ίσως τελικά να μην έχω ιδέα από τέχνη.

Και από τον Τσαρούχη ένα ναύτη θυμάμαι, αλλά από την στιγμή που έγινε η "σημαία" των ομοφυλόφιλων λογικό ήταν να αναχθεί κι αυτός σε μύθο. Ο καθένας έχει ανάγκη από τους μύθους του. Και πολλές φορές η δημιουργία μύθου είναι θέμα του κατάλληλου τάιμινγκ. Κάποιος που βρέθηκε ή που έκανε κάτι την κατάλληλη στιγμή και από εκεί και πέρα τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.

Εμένα για παράδειγμα, δεν με ενοχλούν τόσο οι παραπάνω.
Εμένα ας πούμε με ενοχλεί αφάνταστα που θεωρείται ...μύθος η Βίσση.
Ακούω όπου σταθώ και όπου βρεθώ για τη "Θεά" και προσπαθώ - πραγματικά προσπαθώ - να δω τους λόγους που αποκαλείται έτσι, αλλά δεν μπορώ να βρω ούτε μισό. Αντίστοιχα δεν μπορώ να καταλάβω τι βρίσκουν οι άλλοι μισοί στη Βανδή. Αυτή ειδικά ούτε φωνή έχει.
Ομως, ίσως τελικά είναι σημεία των καιρών. Οταν κάποτε το "δίλημμα" ήταν Θεοδωράκης ή Χατζιδάκις και τώρα το δίλημμα είναι "Φοίβος ή Καρβέλας" καταλαβαίνεις την έκπτωση των θεσμών και των ιδεών και τους λόγους που αναγάγουμε σε μύθους αυτούς που ανέφερες στο ποστ σου.

ΥΓ. Τάθελες και τάπαθες! ;-p
Kάτσε τώρα να διαβάσεις τώρα ολόκληρο σεντόνι! :-p
ΥΓ1. Την καλημέρα μου!

Sisyfina said...

Gatti μου σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το ολοκληρωμένο ποστ-σχόλιο σου. Σωστή και ψαγμένη η ανάλυσή σου, εγώ απλώς θέλησα να γίνω λίγο κακιά και βλάσφημη γι' αυτό και ζήτησα ονόματα. Έχω άλλο ένα να προσθέσω και αφορά μπλόγκερ, αλλά είμαι ακόμα πολύ μικρή για μια τόσο μεγάλη κακία..

Τώρα για τα "θεϊκά" φαινόμενα Βίσση-Βανδή κτλ. δεν μ' ενοχλούν και δεν τα αναφέρω γιατί μιλάω για μύθους που χρυσώθηκαν από τεράστιες μορφές, όταν π.χ. ένας Χατζιδάκις λατρεύει μια Μερκούρη κι έναν Τσαρούχη, εμείς πρέπει να κάνουμε μόκο, ενώ όταν η Ταδοπούλου λατρεύει το Φοίβο και τον προτιμάει από τον Καρβέλα απλώς δεν ασχολούμαστε -γιατί είμαστε και του ποιοτικού.

Εξακολουθώ να θέλω πάντως να μάθω και για άλλους "ετοιμόροπους" μύθους, πρόσφατα ας πούμε διάβασα για έναν "γλοιώδη Καβάφη" νομίζω, και χάρηκα για την ασέβεια, παρ' όλο που ο συγκεκριμένος ποιητής μ' αρέσει πολύ.

Υ.Γ.1 χεχε, έπιασε ο συναισθηματικός εκβιασμός "ένα αβέβαιο μπλογκάκι οδηγείται σε βέβαιο αφανισμό"!

Υ.Γ.2 Το συμπέρασμα για τη μάνα μου, εννοείται, ήταν σαρκαστικό

Υ.Γ.3 το δεύτερο σχόλιο δεν το έσβησα εγώ!

Y.Γ.4 Gattiσια φιλιά και καλημέρα

gatti said...

Kαλημέρα! Νάμαι πάλι εδώ! Στην πρίζα με έβαλες. Προσπαθούσα να σκεφτώ άτομα - μύθους κι ενώ υπό άλλες συνθήκες θα μου έρχονταν στο μυαλό πάνω από δέκα χθες πραγματικά κόλλησα.
Ισως γιατί στο χώρο που κινούμαι, τον αθλητικό, η απομυθοποίηση των "μύθων" έχει έρθει μέσα από την αμφισβήτηση πολλές φορές κι έτσι μου είναι κάτι οικείο. Μύθος ας πούμε είναι ο Πελέ, μύθος και ο Μαραντόνα. Ο πρώτος φρόντισε για τους επικριτές του να χαλάσει το μύθο του έχοντας γίνει υποχείριο των ισχυρών του ποδοσφαίρου, το "καλό παιδί" σε σχέση με τον "κακό" Μαραντόνα, ο δεύτερος φρόντισε για τους δικούς του επικριτές να χαλάσει το δικό του μύθο μπλέκοντας με τα ναρκωτικά.

Εσύ όμως έτσι κι αλλιώς αναφέρεσαι
σε ελληνικούς μύθους, οπότε με την Ελλάδα θα πρέπει να ασχοληθώ. Ε, λοιπόν ένα μύθο που ουδέποτε παραδέχτηκα κι ας θεωρηθώ ιερόσυλη, ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Κι ας υπήρξε μύθος με όλη την διάσταση που δίνουμε στη λέξη, πολύ πριν φύγει από τη ζωή, κι ας έζησε το μύθο της ώς το τέλος. Δεν υπήρξε για μένα καλή ηθοποιός και μου έρχεται αναγούλα κάθε φορά που βλέπω τις ταινίες με τα ναζάκια και τα σκερτσάκια που έκανε. Μύθος όμως υπήρξε για όλους - σχεδόν - τους άλλους, οπότε κάνω στην άκρη εγώ και η ...κακία μου να αναρωτιέται τι της βρήκαν και την έκαναν ίνδαλμα. Γιατί κάτι θα της βρήκαν για να την λατρέψουν τόσες χιλιάδες άνθρωποι.
Ενας άλλος μύθος που ήταν μάλιστα πρόσφατα στην επικαιρότητα για τον ...αναιμικό τρόπο που τιμήθηκε σε σχέση με την αξία της (ΕΛΕΟΣ!) είναι η Μαρινέλλα. Αυτή κι αν έχτισε μόνη της τον δικό της μύθο. Η τραγουδίστρια που γνωρίσαμε δίπλα στον Καζαντζίδη, ξαφνικά απεκδύθηκε τον χαρακτηρισμό της λαϊκής και πήγε Μέγαρο. Και επειδή πήγε Μέγαρο, έγινε ξάφνου η αγαπημένη τραγουδίστρια της υψηλής κοινωνίας και ως εκ τούτου θεά. Κι ας μην έχει φωνή καλύτερη πολύ δε περισσότερο ρεπερτόριο από της
Βίκυς Μοσχολιού για παράδειγμα,
που παρέμεινε λαϊκή και έφυγε χωρίς φανφάρες και τιμές (κι ας της άξιζαν γιατί έχει πει απίστευτα τραγούδια). Εννοείται ότι θεωρώ πως έχει πολύ καλή φωνή η Μαρινέλλα, αλλά τόσος ντόρος πια;

Γι΄ αυτό επιμένω ότι έχει σημασία το τάιμινγκ και - ειδικά στην εποχή μας - τα κονέ και οι συναναστροφές του καθενός.

ΥΓ. Το ξέρω το συναίσθημα για το αβέβαιο μπλογκάκι. Το έχω ζήσει όπως και τα ...ζηροκομεντάδικα κείμενά μου πολλά από τα οποία ήταν
σκάλες ανώτερα από αυτά που ευτύχησαν σχολιασμού. Μπορώ όμως να σου πω από τον εαυτό μου πως τυχαίνει να διαβάζω εκπληκτικά κείμενα (και τα περισσότερα δικά σου είναι τέτοια) που θέλω να σχολιάσω, αλλά γνωρίζω ότι είναι τόσο τέλεια που πρέπει να τύχουν ανάλογου σχολιασμού κι επειδή δεν έχω χρόνο το αφήνω για αργότερα. Μέχρι να επιστρέψω όμως ο blogger έχει αναρτήσει ήδη άλλο ποστ και χάνεται η ευκαιρία. Μη σε ενοχλεί η έλλειψη σχολιασμού. Δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ποιότητα ή αναγνωσιμότητα του blog σου.
(Μεγάλο θέμα οι blogger - μύθοι, αλλά κι εμένα με ...γαργαλάει να ασχοληθώ)

ΥΓ1. Το σχόλιο εγώ το έσβησα. Με τέτοιο σεντόνι που έγραψα, έλειπαν κάτι ΔΕΝ και ΜΗΝ και χάθηκε το νόημα, οπότε το έκανα copy paste από κάτω προσθέτοντας ό,τι έλειπε (με βλέπω να κάνω το ίδιο και σ΄ αυτή τη ...σεντονάρα).

ΥΓ2. Πολλά φιλιά και να είσαι πάντα καλά.

ΥΓ3. Θα θυμηθώ κι άλλους μύθους στην πορεία, περιμένω κι εσύ να αναφέρεις κι άλλους.

Sisyfina said...

Καλά gatti, μ' έστειλες τώρα. Είσαι η ιδανική σχολιάστρια: αναλύεις, καταθέτεις, προτείνεις, ενθαρρύνεις, στηρίζεις, κολακεύεις, συνηγορείς.
Ξανά Ευχαριστώ και εύχομαι πάντα καλοσύνες αμείλικτες.

gatti said...

Βραδινή σήμερα...
Μεγάλωσε βλέπω η λίστα. Και χτύπησες πάλι φλέβα. Οι μεγάλοι κινηματογραφιστές...
Αυτοί κι αν είναι μύθοι ακλόνητοι. Μην τους αγγίξετε και μην τους αμφισβητήσετε. Ελα όμως που αυτή την έρμη την "Θυσία" δεν κατάφερα να την τελειώσω. Τρεις φορές την ξεκίνησα, αλλά τίποτα. Σαν το γεφύρι της Αρτας ένα πράγμα.
Αντονιόνι και Παζολίνι ούτε κρύο ούτε ζέστη. Επ΄ ευκαιρία όμως υπάρχει κι ένας δικός μας κινηματογραφικός μύθος. Θόδωρος Αγγελόπουλος. Ο "Θίασος" και το "Βλέμμα του Οδυσσέα" μου άρεσαν πολύ. Τα υπόλοιπα όμως; Θυμάμαι την εποχή του "Μελισσοκόμου" ένα σκετσάκι του Χάρυ Κλυν που ήθελε να δείξει σε πόσο αργούς ρυθμούς κινούνταν οι ταινίες του μετρ.
Ηταν η εποχή της άνθισης του βίντεο
του rewind και του fast forward που όλοι νοίκιαζαν να παρακολουθήσουν βιντεοκασέτες.
Λέει λοιπόν ο Χάρυ Κλυν για τον "Μελισσοκόμο": "Ηταν ένας που πήγαινε, πήγαινε, πήγαινε... Γυρίσαμε την ταινία ανάποδα κι ερχότανε, ερχότανε, ερχότανε...".

Ολη η κινηματογραφική ιστορία των
θεωρούμενων "μεγάλων" σκηνοθετών κρύβεται στην παραπάνω σατιρική φράση. Οσο πιο αργούς ρυθμούς έχει η ταινία τους και όσο πιο δυσνόητη είναι τόσο πιο πολύ αγγίζει τους κουλτουριάρηδες και πιο "in" θεωρείται.

Για τη μουσική του Xenakis δεν έχω γνώμη, δεν έχω ασχοληθεί. Ούτε με τα πρόσωπα του Σταθόπουλου.

Ο Φασιανός όμως... Ενα μαλλί που το έχει πάρει ο άνεμος. Ολοι του οι ήρωες μοιάζουν λες και βρίσκονται πάνω σε μοτοσυκλέτα που τρέχει. Κι αυτό λέει δείχνει κίνηση, δράση...
Ούτε οι πίνακες του Μυταρά μου λένε κάτι, αλλά εντάξει είμαι κάπως επιφυλακτική επειδή δεν έχω γνώσεις
πάνω στη ζωγραφική και λειτουργώ μόνο με βάση το "κλικ" που θα μου κάνει ένας πίνακας.

ΥΓ. Καλά, μιλάμε το "θάψιμο" συνεχίζεται ανελέητα...

ΥΓ1. Πολλά φιλιά και καλό σου βράδυ.

Sisyfina said...

>:D
(σατανικό χαμόγελο)

Halinaria said...

1) Αλίκη Βουγιουκλάκη (Δεν μπορώ άλλο να βλέπω στις ταινίες της τα κοντινά πλάνα που απαιτούσε να έχει και την απουσία οποιασδήποτε άλλης ξανθιάς!!)
2) Χάρης Ρώμας (ποιο μυαλό;ποιο χιούμορ;Τον έχω δει δυο φορές και τον έχω σερβίρει μία. Κακιασμένη και λυσσάρα να ξελιγώνεται με τα αγόρια σερβιτόρους και να ρίχνει ματιές μίσους σε μένα! Άθλιες όλες οι σειρές που έχει κάνει,καμία δεν μου άρεσε)
3) Άννα Βίσση (Προσωπικότητα μηδέν, η ματαιοδόξία της θέλει ψυχιατρική παρακολούθηση, αλαζόνας και "μεταλλαγμένη")
4) Λουδοβίκος των ανωγείων (εγώ φταιω, εγώ εγώ εγώ! Προσπάθησα αλήθεια... αλλά δεν...΄Ξέρω πως κάποια μέρα όταν θα σε προσέξω καλύτερα, θα μου αρέσεις. Προς το παρόν δεν έχουμε χημεία).
5) Μπέργκμαν (Έχω δει σχεδόν ΟΛΕΣ τις ταινίες του. Δεν θέλω να ξαναδω καμία δεύτερη φορά...)

Αχ, νιώθω ήδη καλύτερος άνθρωπος!

ε said...

μπορω να προσθεσω κι εγω Μ.Καραλη;
:-)

Sisyfina said...

Halinaria
είδες τί καλό που κάνει ένα χοληδόχο ποστάκι;

ε
να την προσθέσετε, θα κάνω πέτρα την καρδιά γιατί πήγαινα γυρεύοντας. Αν και κάτι μου λέει πως η ΜΚ θα το καρακαταδιασκέδαζε.

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

ναι, με τη μερκουρη εχω και γω σοβαρο προβλημα. οταν τη βλεπω σε ταινια φρικαρω, με τα γουρλωμενα ματια της και με τις υπερβολικες κινησεις της και καλα σαν ο πιο μαγκας των μαγκων, αηδιαζω! τσαντιζομαι και θελω να τη χαστουκισω και να της πω, σκασε, μωρη!!!!
ωχ, ξεφυγα! αλλα για αυτο ειναι οι φιλοι...χαχαχα.
balabala und kutruvalla!

Sisyfina said...

YES!

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

εεε, πλακα εχει, να το ξανακανεις!!! θυμωσε και με κατι αλλο! βρισε!!! χαχα
bala

gatti said...

Καλά, μιλάμε ότι ζωγράφισες πάλι!
Να σου πω τι έχω πάθει εγώ με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Το πρώτο τραγούδι που άκουσα με εντυπωσίασε. Το δεύτερο μου άρεσε πολύ. Το τρίτο λιγότερο. Το τέταρτο σχεδόν καθόλου. Το πρόβλημα ήταν πως όσο εγώ άρχιζα να βαριέμαι τόσο κάποιοι άρχισαν να εκθειάζουν όλο και περισσότερο. Εκεί είναι που παθαίνεις πάντα (ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΜΙΛΑΜΕ) μια σύγχυση. Βρε λες(;) σκέφτεσαι.
Να έχω κάτι εγώ; Το ξεπερνάς όμως. Και το ξεπερνάς σε τέτοιο βαθμό που όσο περισσότερο λιβανίζουν τόσο περισσότερο πλήττεις.

Φωνή εντόμου. Δεν ξεκαθαρίζει όμως τι έντομο. Εντομο είναι και η ακρίδα, έντομο και η κατσαρίδα, έντομο και το τζιτζίκι. Διαλέγεις και παίρνεις προφανώς.

Για τις σύγχρονες μορφές τέχνης γενικότερα είμαι ακόμα επιφυλακτική. Δεν θέλω να απαξιώσω κάτι επειδή δεν το καταλαβαίνω. Η Σέρβα όμως σταρ της performance μου τη δίνει άσχημα. Δεν μπορώ να αντιληφθώ τι είδους τέχνη είναι να αυτομαστιγώνεσαι και να ξαπλώνεις παρέα με σκορπιούς. Αλήθεια, θεωρείται μύθος;

Sisyfina said...

Ναι βέβαια! θεωρείται η καλύτερη στο χωριό της και στο χώρο της. Όπου εμφανίζεται σου λέει, συρρέουν με τα μονόκλ τα φουλάρια και τα πατατάκια να τη δουν να πνίγεται στο αίμα της.

Και να σου πω και κάτι; η Τέχνη δεν (πρέπει να) είναι για τους λίγους, τους γνώστες και τους κριτικούς, ούτε βέβαια για όλους, αλλά για τους πολλούς. Για όσους ενδιαφέρονται. Κι αν δεν σε αναστατώσει πρώτα απ' όλα σωματικά -ξέρεις δεν ξέρεις από Ιστορία Τέχνης- για σένα δεν είναι Τέχνη.