2.12.08

Η λύπη

Έρχεται μια στιγμή που 'σαι ολομόναχος, όταν φτάνεις στην άκρη όλων όσα μπορούν να σου συμβούν. Είναι η άκρη του κόσμου. Η ίδια η λύπη, η δική σου, δεν σου αποκρίνεται πια τίποτα, και πρέπει τότε να γυρίσεις πίσω, ανάμεσα στους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι. Δεν κάνεις το δύσκολο κάτι τέτοιες στιγμές, αφού και για να κλάψεις ακόμα πρέπει να επιστρέψεις εκεί όπου όλα ξαναρχίζουν, πρέπει να γυρίσεις κοντά τους.
σελ. 385

3 comments:

streptococcus said...

υπεροχο...

"πρεπει τοτε να γυρισεις πισω..."

ρε συ ειναι απο καποιο βιβλιο?

balabala bambaluna ( pink, of course ) said...

ΝΑΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΤΟΤΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΣΩ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΟΠΟΙΟΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ. ΣΩΣΤΟ.

despinna said...

τα λόγια σου γυρίζουν στο μυαλό μου...
εγώ πάλι..γιατί νιώθω ότι πηγαινω αντίστροφα; όταν εχω μια λύπη, κι είναι τα οχυρά μου βρεγμένα, την πάω μακριά, πέρα από την άκρη του κόσμου, για να κλάψω.
πάντα βρίσκω το δρόμο πίσω (ακόμα κι όταν νομίζω πως δεν θέλω), αλλά.....κάτι αφήνω.
γυρίζω άδεια.
μίζερος ώρες ωρες μοιαζει αυτός ο κόσμος για να αφηνω μεσα του τη λυπη μου...χαμογελο θελω να αφηνω (μα δεν το βλέπει ουτε αυτό....)

καλό μηνα.