Άγρια Χριστούγεννα

Πάνω που άρχισαν να μ' αρέσουν -λέμε τώρα, τηρουμένων των αναλογιών λόγω μπέμπας- τα Χριστούγεννα φέτος, μέχρι και δέντρο στόλισα για πρώτη φορά στη ζωή μου -με μία εσάνς αβανγκάρντ στο χρώμα οφείλω να πω, αν και ένα μαύρο όπως της Σωσώς στα Εγκλήματα δεν θα με χάλαγε- ήρθαν τα Γεγονότα και οι πόλεις μοιάζουν κατακυριευμένες από καλικαντζαράκια που καταστρέφουν, διαμαρτύρονται, χαλάνε τη βιτρίνα κυριολεκτικά και μεταφορικά και να που τελικά αυτά τα Χριστούγεννα μ' αρέσουν πάρα πολύ. Ένα τραγικό γεγονός στάθηκε η αφορμή για το ξύπνημα που ταρακούνησε σαν ηλεκτροσόκ, γενιές, τάξεις και χώρες. Ένα αθώο θύμα, πολλές υλικές ζημιές, κινητοποίηση, φόβος, οργή και έξαψη.
Αυτές οι μέρες δεν ήταν γλυκερές όπως άλλες γιορτινές, δεν προλάβαμε να μελαγχολήσουμε για τους φτωχούς, να επενδύσουμε το υστέρημά μας σε καλές πράξεις προσβλέποντας σε μια καλή θεσούλα στον Παράδεισο, δεν προλάβαμε να λιώσουμε τις σόλες μας στην αναζήτηση της ιδανικής γιρλάντας, του πρωτότυπου δώρου, του λαμπερού μακιγιάζ, του φαντασμαγορικού τίποτα που ξεγελάει κάθε τρεις και λίγο την ανυπόφορα σικ χαμοζωή μας. Όχι, βγήκαν τα παιδιά στους δρόμους, βγήκαν οι πέτρες, τα λουλούδια, οι μολότοφ, τα συνθήματα. Βγήκε η νιότη από το λήθαργο, ξύπνησε το αίμα,αναψοκοκκίνησαν τα μάγουλα, σφυροκόπησαν οι καρδιές. Δεν ξέρω τί στ' αλήθεια διεκδικούν τί είναι αυτό που τους καίει κατά βάθος.
Δεν ξέρω καν αν το πιστεύουν αυτό που κάνουν, ή μαγεμένα τρέχουν σε μια πίστα real life (ή reliefe) ως άλλο video game διαδραστικό με δάκρυα. Δεν συμμερίζομαι όσους λένε "τί θέλετε επιτέλους; κάντε προτάσεις δώστε ιδέες" δεν είναι δουλειά δική τους αυτή, άλλοι χρυσοπληρώνονται και είναι υπεύθυνοι να σπάσουν την κεφάλι τους να δώσουν λύσεις, αυτοί που φταίνε για τα αδιέξοδα της σημερινής νεολαίας, για την τρέχουσα κατάσταση, για το μαύρο χάλι. Αυτοί που χαράμισαν τις ψήφους μας και αυτοί που διορίστηκαν από τους άχρηστους αφού τους ψήφισαν.
Ίσως και να 'χουν δίκιο όσοι λένε πως χρησιμοποιήθηκε μια παρωχημένη συνθηματολογία, περίμεναν κάτι πιο φρέσκο, πιο εξαντρίκ, πιο ουτοπίκ, μόνο που τα παιδιά δεν είναι διαφημιστές. Πώς να εκφράσεις την αγανάκτησή σου όταν σ' έχει σκεπάσει από την κορυφή μέχρι τα νύχια και κοντεύει να σε πνίξει; Μία είναι η λέξη που έρχεται στο μυαλό, αλλά και να την πεις δεν βοηθάει. Μόνο να τους τη φτύσεις στα μούτρα, όχι στους μπάτσους γενικά, ούτε στους πολιτικούς γενικά, ούτε στους κεφαλαιοκράτες γενικά, αλλά σε όσους σου λιώνουν την αξιοπρέπεια της ζωής σου με το κωλοτακούνι τους. Αυτούς ειδικά, χέστους μεγάλε και μικρέ. Κι εσύ που θα ψηφίζεις σε 2 χρόνια, και σε 15 που μπορεί να 'χεις κι εσύ κοιλίτσα και καράφλα (δεν είναι δα και λέπρα, κούλαρε) μην ξεχάσεις και μην παραβλέψεις και μην υποκύψεις στο ρουσφέτι. Μην χαριστείς σε κανέναν. Και να είσαι σωστός. Μόνο τότε θα ΄σαι άρχοντας. Όμορφά παιδιά, η περιπέτεια άρχισε.