Επαγγελματικός αποπροσανατολισμός

Οι πανηγυρισμοί για τα 20 χρόνια του Mέγκα και του Αντέννα δεν μ' αφήνουν παγερά αδιάφορη γιατί μου θυμίζουν ότι πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που γούσταρα με τον εαυτό μου, πρώτη φορά μόνη στην Αθήνα, ελεύθερη να επιλέξω ανάμεσα στις δύο και μοναδικές σχολές δημοσιογραφίας που υπήρχαν τότε, λίγο πριν σκάσει μύτη η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, λίγο πριν πέσει το τείχος στο Βερολίνο.
Εκείνη τη μακρινή εποχή για να θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος βασικό προσόν ήταν να έχεις μια άλφα σχέση με το γράψιμο και το διάβασμα και όχι να είσαι ξανθιά, ναζιάρα, με λέγειν.
Έτσι την πάτησα λοιπόν, σπουδάζοντας ένα επάγγελμα που πριν κάν αρχίσω να διδάσκομαι άλλαξε άρδην και παταγωδώς. Το καλύτερο που μου πρόσφεραν εκείνες οι σπουδές ήταν η δημοσιογραφική ατέλεια χάρη στην οποία έβλεπα όσες θεατρικές παραστάσεις τράβαγε η ψυχή μου δωρεάν. Αυτό το αναπάντεχο προνόμιο, ήταν και η αληθινή σπουδή.
Δούλεψα σε περιοδικά, εφημερίδες, ραδιόφωνο μέχρι και τηλεόραση έκανα ένα φεγγάρι, αλλά ποτέ σε μεγάλο μέσο και ποτέ χωρίς αμοιβή. Στην ερώτηση ΄"τί δουλειά κάνεις;" όταν απαντούσα δημοσιογράφος, συμπλήρωνα πάντα ντροπαλά "με την καλή έννοια" και η αλήθεια είναι ότι ντρεπόμουν να πω το επάγγελμά μου.
Συμπέρασμα: Γαμώ την γκαντεμιά μου! παίρνω μια κρίσιμη απόφαση σε μια τρυφερή ηλικία, πάω να σπουδάσω και γυρίζει ο κόσμος ανάποδα!
Τώρα πια, παρ΄όλο που η δουλειά μου έχει μια κάποια σχέση με το ακατανόμαστο, έχω διαγράψει αυτή την ιδιότητα και λέω απλώς πού εργάζομαι.
Αυτό το διάστημα δεν δουλεύω λόγω της μικρής Ταλιμπανούλας, αλλά θα συνεχίσω όποτε μπορέσω, αυτή τη δουλειά που καθόλου δεν μ' αρέσει.
Τί θα μ' άρεσε να κάνω; δεν τολμώ να πω κάτι πιο καλλιτεχνικό σ' αυτά τα χρόνια της κρίσης, ούτε καν προχωρημένες σπουδές με τέτοιο ανταγωνισμό.
Δεν είμαι ξανθιά, δεν έχω λέγειν, δεν μ' αρέσει η τηλεόραση, δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι νοικοκυρά, δεν είμαι γεννημένη μανούλα, τί θα γίνω όταν μεγαλώσω κι άλλο και δεν θα χωράω πια ούτε ανάμεσα στις λέξεις;