Αυτό το καλοκαίρι διαπληκτίστηκα αρκετές φορές με γονείς που θεωρούν δικαίωμά τους να
ανακατεύονται στις ζωές, στις αποφάσεις, στα σώματα των άλλων και να επιμένουν ότι
επιβάλλεται να κάνω και δεύτερο παιδί "για να έχει παρέα" η κόρη μου και για να
"έχει αδερφάκι" και ότι είναι πολύ εγωιστικό που δεν θέλω...
Επίσης ότι με το δεύτερο "όλα είναι εύκολα"(!) και "να δεις, ούτε που θα το καταλάβεις"...
Δηλαδή αν έχεις κάνει ένα παιδί και τραβάς τα χίλια μύρια ζόρια για να το μεγαλώσεις σωστά
και κάνεις άλλο ένα, όλα γίνονται αυτοματοποιημένα και δε χρειάζεται ν' ανησυχείς για
τίποτα, απλώς "παρκάρεις" το πρώτο και "ξεπετάς" με συνοπτικές διαδικασίες το δεύτερο
και γιατί όχι; το τρίτο, το τέταρτο" δεν παθαίνουν τίποτα αυτά, μόλις περπατήσουν φεύγουν
από σένα, μεγαλώνουν μόνα τους".
Είναι γνωστή η ευκολία με την οποία η πλειονότητα των ανθρώπων κάνει παιδιά, χωρίς πολλές
δεύτερες σκέψεις, επειδή γούσταραν σ' ένα ηλιοβασίλεμα, επειδή τα μωρά είναι γλυκούλικα,
επειδή θέλουν να διαιωνίσουν το καταπληκτικό είδος τους κ.ο.κ..
Μέχρι τα 35 μου μπορούσα να σκεφτώ 1000 λογικούς, κοινωνικούς, ανθρωπιστικούς, φιλοσοφικούς, υπαρξιακούς, (και ναι) εγωιστικούς λόγους, που τεκμηρίωναν την απόφασή μου να μην κάνω παιδιά. Αλλά μετά ήρθε η αγάπη.
Οι αποτρεπτικοί λόγοι δεν ακυρώθηκαν, απλώς διαλύθηκαν γλυκά και στροβιλίστηκαν στο ρυθμό της πληρότητας, μιας ανάγκης για προσφορά και δημιουργία. Στάθηκα απέναντι σ' αυτή τη νέα απόφαση με ευθύνη που μου έλυνε τα γόνατα. Έκοψα μαχαίρι το τσιγάρο πριν μείνω έγκυος για να αποτοξινωθεί το φουγάρο που ήμουν.
Πέρασα τη μισή κύηση στο κρεβάτι σαν παράλυτη λόγω αποκόλλησης, η σούπερ ενέργειά μου
περιορίστηκε στο μάσημα.
Δεν έκανα καμία έκπτωση στο δόσιμό μου. Είναι 20 μηνών και θηλάζει ακόμα (επειδή έτσι θέλει) δεν την έχω αφήσει ποτέ για να βγω, δεν έχει κοιμηθεί ούτε μία φορά σε άλλα χέρια, δεν έχει δοκιμάσει γάλα-σκόνη, κρέμα-σκόνη, φρουτόκρεμα-σκόνη, έτοιμο φαγητό σε βαζάκι κτλ.
(δεν επικρίνω τη χρήση τους, απλώς ήθελα και μπορούσα να προσφέρω το φυσικότερο)
Εννοείται ότι είμαι κομμάτια, έτσι; Τα έχω δώσει όλα και αν υπάρχουν κι άλλα, είναι δικά της,
εγώ δεν ξέρω πού βρίσκομαι αυτή τη στιγμή,έχω μετουσιωθεί στο μπουμπούκι μου.
Πήγα στο άλλο άκρο θα μου πεις, αλλά για μένα έτσι λειτούργησε η μητρότητα.
Δεν θα έκανα ποτέ άλλο παιδί με σκοπό να είναι "το αδερφάκι" ή "η παρέα". Θεωρώ ότι
τα παιδιά είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό και υπεύθυνο, δεν είναι κέικ, δεν είναι πλαστικά
παιχνίδια από το τζάμπο, δεν τα κάνεις για να τα χρησιμοποιήσεις προς όφελος κάποιου άλλου
σκοπού, πέραν του να τους προσφέρεις ζωή, την καλύτερη δυνατή.
Αλλιώς, μπορεί να μην είσαι εγωιστής (χμ..), αλλά είσαι σίγουρα ανεύθυνος, απέναντι
στο μεγαλύτερο χρέος που μπορεί να επωμιστεί ο άνθρωπος.
Και είναι και κάτι άλλο: Συζητούσα με την παιδίατρο για το ίδιο θέμα, εκείνη έχει δύο
αγόρια και υποστήριζε ότι ένα παιδί χρειάζεται αδέρφια διότι μεγαλώνει καλύτερα έτσι,
πιο ισορροπημένα, γιατί μεταξύ άλλων μαθαίνει να μοιράζεται, εντάσσεται πιο ομαλά στην
κοινωνία και παύει να θεωρεί ότι είναι το κέντρο του κόσμου.
Το να μοιράζεται, να έχει παρέα, να μην είναι τέρας εγωκεντρισμού το μαθαίνει
κατά τη γνώμη κάλλιστα μέσα από τη διαπαιδαγώγηση και άλλες παρέες
(φίλους, ξαδέρφια, σχολείο) και δεν έπεται ότι όποιος έχει αδέρφια έχει
και φίλους, δεν αισθάνεται μοναξιά ή δεν υπάρχει περίπτωση να είναι εγωίσταρος. Αφ' ενός.
Αφ' ετέρου, βλέποντας από τον περίγυρο και διαβάζοντας σχετικά ότι ο
ερχομός ενός αδερφού βιώνεται περίπου σα να σου φέρνει ο σύζυγος μια άλλη γυναίκα
στο σπίτι λέγοντάς σου "σ' αγαπώ, για αυτό σου έφερα και παρέα, κοίτα τί γλυκιά που
είναι" καταλήγω ότι θα πρέπει να είναι τραυματική εμπειρία για το παιδί (αν και εγώ δεν θυμάμαι να το βίωσα έτσι) αν δεν γίνουν επιδέξιοι χειρισμοί.
Πιστεύω λοιπόν πώς είναι δύο τα κρίσιμα ερωτήματα που τίθενται για τον ερχομό ενός παιδιού.
1ον: Θέλεις;
2ον: Μπορείς;
Απλά πράγματα, που αν τα σκεφτόμασταν καλύτερα και πράτταμε αναλόγως, δεν θα ήταν ο κόσμος γεμάτος μαλάκες (που ήταν κάποτε πολλά υποσχόμενα παιδιά).
5 comments:
Έλλειψη διακριτικότητας, κομψότητας και ευγένειας διακρίνει όλους αυτούς που ξέρουν τα "πάντα όλα" για μας. Προσπέρασε με χάρη όσους τολμούν να σε παραβιάζουν με τέτοιο τρόπο. Πες τους "ΝΑΙ, είμαι εγωίστρια του κερατά αλλά κάνω υπερπροσπάθεια να το κρύψω και με έχει σοκάρει που με ξεσκεπάσατε τόσο εύκολα. Μάλλον πρέπει να προσπαθήσω πιό σκληρά."
Εγώ θέλω να κάνω αδελφάκι στον Παύλο. Μάλιστα ο μεγάλος μου καημός (πριν γνωρίσω τον άντρα μου) ήταν που θα τον άφηνα μοναχοπαίδι.
Αν, ηλικιακά και οικονομικά, μπορούσα να ανταπεξέλθω θα ήθελα να αποκτήσω τρία παιδιά. Αλλά τελικά θα περιοριστούμε στα δύο, ένα αυτό που ήδη έχουμε κι ένα αυτό που ελπίζουμε ότι θα κάνουμε.
Όμως η αλήθεια είναι ότι αν δεν βάλεις το/α παιδί/α στον αυτόματο πιλότο να τα μεγαλώσει... ε, ναι τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και κουραστικά.
Και ναι, κι εγώ έχω μετουσιωθεί στο μπουμπούκι μου, σε νοιώθει απόλυτα. Να την χαίρεσαι και να είναι πάντα καλά.
Χα χα χα, γουστάρω απάντηση!
Κάτι μου λέει όμως ότι δεν συμφωνείς με το ποστ ε; Αλλά είσαι διακριτική, κομψή και ευγενής. Τα σέβη μου.
Από τη δική μου εμπειρία, νομίζω ότι η μικρή μου κόρη μεγαλώνει πιο ελεύθερα και πιο δημιουργικά δίπλα στη μεγάλη μου απ' ό,τι η μεγάλη που μεγάλωσε ως μοναχοπαίδι (έχουν περίπου έξι χρόνια διαφορά). Ό,τι κι αν δώσουμε οι γονείς στα παιδιά, εκείνα έχουν τη δική τους γλώσσα και νιώθουν όμορφα μεταξύ τους.
Αυτό όμως δεν είναι και θέμα χαρακτήρα; καθώς επίσης και της σχετικής χαλαρότητας που υπάρχει στο μεγάλωμα του 2ου παιδιού;
Όπως και να 'χει, αυτό που ήθελα κυρίως να πω, είναι ότι δεν είναι Νόμος να κάνουμε τουλάχιστον 2 παιδιά και προπαντός ότι αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε συνειδητοί γονείς.
Τα φιλιά μου στις υπέροχες (απ' ότι διαβάζω) κόρες σου :)
Γλυκιά μου, συμφωνώ με το ποστ σου 1000% αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο όλα τα σχόλια τις τελευταίες μέρες κατέληγαν στα spam οπότε νόμιζα πως δεν μου έχεις απαντήσει ακόμα.
Βέβαια ακόμα κι αν διαφωνούσα το ίδιο ύφος θα είχα :-P
Πολλά φιλιά και καλημέρες :)
Post a Comment