(εμείς) Οι νεόπτωχοι

Το ζήσαμε και θα εξακολουθήσουμε να το ζούμε μέχρι νεωτέρας και αυτό. Την χειρότερη οικονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Την πρώτη και ίσως όχι μοναδική, του νέου αιώνα. Εμείς, που κοιμηθήκαμε στα πούπουλα, ξυπνήσαμε ένα πρωί στην πίσσα. Φως πουθενά, έξοδος από το τούνελ, σε μία τριετία λένε. Μέχρι τότε, θα μάθουμε να ζούμε αλλιώς, διαφορετικά απ’ ότι είχαμε συνηθίσει.

Αλλά, δεν ήμασταν πάντα έτσι. Κάποτε ζούσαμε με λιγότερα και δεν μας ένοιαζε πολύ. Η έλλειψη δεν γινόταν σαράκι, ούτε η επιθυμία σκλαβιά. Χαιρόμασταν περισσότερο, δουλεύαμε λιγότερο. Δεν πάει πολύς καιρός από τότε, άλλαξαν όμως πολλά. Γέμισε ο κόσμος νεόπλουτους, επιδειξίες της χλίδας, αρχοντοχωριάτες, σνομπαρίες της πεντάρας. Το σκηνικό μεταβλήθηκε και η αισθητική βιάστηκε κατ’ επανάληψη.

Τους ζηλέψαμε! Μπορούσαμε να ζήσουμε όπως αυτοί, για την ακρίβεια να δείχνουμε ότι ζούμε όπως αυτοί, με δανεικά. Τα δάνεια ήταν πιο προσιτά από ποτέ, οι κάρτες μάς μαύλιζαν. Αγοράζαμε αγοράζαμε αγοράζαμε, καταναλώναμε, καταβροχθίζαμε, γιατί μόνον έτσι υπήρχαμε. Αλλάξαμε αυτοκίνητο, πήραμε δεύτερο, τρίτο, οφείλαμε να έχουμε το κινητό τελευταίας τεχνολογίας, να πάρουμε σπίτι, εξοχικό, να πάμε διακοπές σε μέρη εξωτικά, για σκι, εκεί που πάνε οι celebrities, να κάνουμε σπα, ψώνια, συνέχεια ψώνια, πάντα.

Και μετά, ξυπνήσαμε από το υλικό όνειρο για να υποδεχτούμε τον εφιάλτη. Δεν υπάρχει μία! ούτε στο Κράτος, ούτε στην τσέπη μας. Αυτά που ξέραμε να τα ξεχάσουμε, ούτε σούσι, ούτε τζακούζι, ούτε Γκούτσι για τη Σούλα και τον Μήτσο. Και πώς να πορευτείς; Αυτοί που ούτως ή άλλως δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα για πολυτέλειες θα ζοριστούν κι άλλο. Οι υπόλοιποι, ακόμα περισσότερο. Μέχρι να δουν και την άλλη όψη:

Θα χαλαρώσουμε. Θα είμαστε νεόπτωχοι και πένητες, ανάμεσα σε ομοίους ή άλλους με δυσμενέστερη μοίρα. «Θα επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες» λένε κάποιοι. Πώς θα γίνει αυτό δεν ξέρω, αλλά δεν μπορεί παρά να γίνει. Αναγκαστικά θα πάψουμε να ζούμε για τη βιτρίνα και μέσα από τη βιτρίνα. Υπάρχει ακόμα και η περίπτωση να γίνουμε άνθρωποι και όχι μόνον καταναλωτές.

Είναι κι αυτός ένας ξεριζωμός από μια χρυσή ψευδοπατρίδα. Ήταν πολύ ψεύτικη, πολύ ξένη για να μας λείψει. Περισώνουμε ό,τι μπορούμε και προχωράμε, (δεν φανταζόμασταν βέβαια ότι το προεκλογικό σύνθημα του Παπανδρέου «πάμε!» θα υλοποιούταν κάπως έτσι)… Έχουμε πολλά ν’ ανακαλύψουμε, να επινοήσουμε, να μοιραστούμε. Έχουμε μια συνενοχή και ένα κοινό πρόβλημα να αντιμετωπίσουμε. Επιτέλους θα αντιδράσουμε, όχι για την ευημερία, αλλά για την επιβίωση. Και αυτό, είναι πολύ πολύ άγριο λυκάκια μου.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα πόλης "Monitor"