Τις τελευταίες πέντε μέρες έχω διαβάσει χιλιάδες λέξεις και εκατοντάδες απόψεις στο διαδίκτυο, μου έχει έρθει να σπάσω την τηλεόραση, έχω νιώσει αηδία, οργή, απελπισία, έχω κλάψει, έχουν ανοίξει τα (κατακόκκινα) μάτια μου και το μυαλό μου, έμαθα πολλά, γνώρισα πένες αξιοσέβαστες, εκπομπές όπως η ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια, παρακολούθησα έντονες διενέξεις, φοβήθηκα, έχασα το κουράγιο μου, το χιούμορ μου, βεβαιώθηκα ότι η εντατική παρακολούθηση της πολιτικής σε δηλητηριάζει, σε μουδιάζει, σε συμπυκνώνει και σε ελαχιστοποιεί.
Οι έννοιες έχασαν το νόημά τους, βιάστηκαν από τους καταχραστές των αντιθέτων τους, κατέληξαν φτυμένες στα πεζοδρόμια, στα έδρανα και στα πάνελ. Όλοι είμαστε καλοί ή όλοι είμαστε κακοί ή μήπως όλοι είμαστε καλοί και κακοί, αξίζουμε το καλύτερο ή το χειρότερο;
Αισθάνομαι εξαπατημένη και απαλλοτριωμένη και επιτέλους: έτοιμη. Να σηκωθώ, να ψηλώσω, να δυναμώσω, να αντισταθώ, να αντιδράσω, να επηρρεάσω τις δυνάμεις του χάους. Κι ας είμαι ένας κόκκος άμμου. Θα γίνω/θα γίνουμε γυαλί ρε πούστηδες!
Η ύστατη αγνεία κι η ύστατη δειλία. Ειπώθηκε. Να μην φανερώνω τις αδυναμίες μου και τις αηδίες μου στον κόσμο. Εμπρός. Η πορεία, το φορτίο, η έρημος, οργή και πλήξη. Σε ποιον να πουληθώ; Ποιό θηρίο να λατρέψω; Ποιά ιερή εικόνα καταπατιέται; Ποιές καρδιές να συντρίψω; Ποιά ψέμματα να ασπαστώ; Σε ποιό αίμα να τσαλαβουτήσω;
Καλύτερα να μην μπλέξεις με την εξουσία.
Η αχαϊρευτη ζωή, η τέλεια αποχτήνωση, -με λιπόσαρκο χέρι να σηκώσω το καπάκι της
κάσας, να κάτσω, να πάω απο ασφυξία"
Arthur Rimbaud από "Μια εποχή στην κόλαση"
4 comments:
"δηλώνω περήφανα και με σιγουριά πλεον πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω το καλό από το κακό"
(το γράφει μια e-φίλη στο προφίλ της... ίσως το γράψω κι εγώ)
Πιστεύεις πως μπορούμε να γίνουμε γυαλί; εγώ πάλι όχι :(
Φυσικά και το πιστεύω! ζώντας συνειδητοποιημένα, από την αντίσταση στην ακρίβεια ως καταναλωτές, ως την αντίδραση σε οτιδήποτε μάς θίγει ως πολίτες. Ο κόσμος της 5ης και της 6ης Μαϊου απέδειξε ότι τελείωσε η ανοχή.
Πιστεύω πως κάτι καλό θα βγει απ' αυτό, αν και όχι με βελούδινο τρόπο.
(Στο μεταξύ, εσύ κράτα τις δυνάμεις σου για τη ΖΩΗ, απομονώσου για λίγο απ' ότι σε χαλάει,απόλαυσε χωρίς ενοχές το δικαίωμά σου στην ευτυχία και όταν θα φέρεις με το καλό το μωρό σου σε αυτόν τον κόσμο, να είσαι κι εσύ σίγουρη ότι θα ξαναβρείς τον τσαμπουκά σου ενισχυμένο, πασχίζοντας για να τον αλλάξεις -τον κόσμο- και θα το καταφέρεις, ω ναι, θα το καταφέρεις γλυκιά μου mamma)
:*
Δεν ξέρω... εγώ πάντως έχω απογοητευτεί τόσο πολύ... το ελπίζω να μπορούμε ακόμα να γίνουμε γυαλί αλλά φοβάμαι να μη γίνουμε θρύψαλα!
Σε καταλαβαίνω... κι εγώ είμαι πολύ απογοητευμένη. Αλλά δεν θα παραιτηθώ, όχι δεν θα τους κάνω το χατήρι.
(τα θρύψαλα είναι ακόμα πιο επικίνδυνα)
Post a Comment