12.5.11

Ο ξένος




Είχα την έγνοια του όλη μέρα. Τον έβλεπα μπροστά μου, τον Βαγγέλη Μουρίκη. Δεν πρόλαβα να δω όλη την ταινία χθες. Είχα αγωνία για τον "Βασιλιά". Θα τα καταφέρει; θα φτιάξει τη ζωή του απ΄ την αρχή; Ήταν σωστός και προκομμένος. Αλλά ήταν και διαφορετικός.Ήταν ο ξένος.
Έχω ζήσει στην επαρχία και ξέρω. Απαιτούσαν όλοι να μάθουν ποιος είσαι και τί σκοπό έχεις. Άκου τι σκοπό έχεις... τί σας νοιάζει ρε; το ψωμί σας τρώω;
Την είδα όλη την ταινία απόψε, έκλαψα λίγο στο τέλος. Είναι και η συγκυρία, με το άγριο έγκλημα στο κέντρο της Αθήνας, με το πογκρόμ κατά των μεταναστών που ακολούθησε. Το μίσος, η λύσσα. Και οι συζητήσεις οι ατέρμονες.
Καταρχήν πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι θηρίο. Σε δεδομένες συνθήκες γίνεται κτήνος. Ο άνθρωπος ο μελαψός, ο λευκός, ο κίτρινος, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος.
Σε κάποιο σημείο στην ταινία, οι ντόπιοι λεηλατούν και καταστρέφουν το σπίτι του ήρωα, του σφάζουν την κατσίκα για να τον εκδικηθούν. Οι νεόπλουτοι νοικοκυραίοι που δεν αντέχουν τη διαφορετικότητα. 
Όσο καιρό ήμουν στην Κρήτη φρίκαρα συχνά στο άκουσμα της είδησης ότι έσφαζαν ολόκληρα κοπάδια για να εκδικηθούν τον κακό τους τον καιρό. Για μένα αυτό το έγκλημα δεν υπολείπεται σε αγριότητα και απανθρωπιά από τη σφαγή του αθώου για μια κάμερα. Για μένα. 
Όσον αφορά στις θεωρητικές προσεγγίσεις του τύπου "αν ήμουν στη θέση τους, εξαθλιωμένος μετανάστης κτλ. ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο", άστο είναι άκυρες. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση κάποιου άλλου. Εγώ είμαι εγώ και ο άλλος είναι άλλος, στη θέση του, είμαι πια ο άλλος όχι εγώ. Ομοίως, δεν μπορώ να μπω στη θέση των κατοίκων του κέντρου που έχουν δεινοπαθήσει και τρέμουν πλέον να κυκλοφορήσουν στη γειτονιά τους. Ούτε αυτούς μπορώ να τους κρίνω.


Μια ωραία σκηνή από το Βασιλιά είναι στην εκκλησία όπου ακούγεται το "ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με,  γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με". Ενώ οι "πιστοί" δεν ακούνε γιατί εκείνη την ώρα ξερνούν χολή για τον ξένο. 
  

3 comments:

mamma said...

hell
:(

nikos__alfa said...

Μεγάλη ...μούρη αυτός ο Μουρίκης!

Χρόνια πολλά και ένα ..δωράκι από την στραγαλιάδα!
nikos__alfa Λέει:
Μαΐου 13, 2011 στο 11:12 πμ
Πολύ ασχοληθήκατε με τούτον τον Στραγάλη
μου ήρθε πονοκέφαλος, πολύ μεγάλη ζάλη
γιατί στους δρόμους γράφεται ξανά η ιστορία
το αίμα φρέσκο πια κυλά και ξέσπασε η βία
είδατε το παλικάρι της μητέρας του καμάρι
τώρα πια χαροπαλεύει, κείτεται σενα ερμάρι
είθε η τύχη του να δώσει
την ζωή του να τη σώσει
τραγουδούνε τα στραγάλια
πως εφτάσαν τέτοια χάλια;
στην χώρα αχ του Περικλή και του Αριστοτέλη
που μες τον ήλιο κελαιδεί και τη χαρά την θέλει
το μίσος να κυριαρχεί ,οργιάζουν οι φασίστες
οι ψεύτες γλέντι έστησαν και του κακού οι μύστες
αχ πως κατάντησες γλυκειά μου Ελλαδίτσα
στο βούρκο να κατρακυλάς, μέσα στην μαύρη γλίτσα
εσύ που ήσουν κάποτε ελπίς της ανθρωπότης
σαν ζαλισμένη να γυρνάς ,σαν μέθυσος και πότης
που έχασε το δρόμο του σκοντάφτει και τρικλίζει
που δάκρυα παντού σκορπά και φόβο πια χαρίζει
πως θα σταθεί μωρέ παιδιά τούτη η κοινωνία
τα στραγαλάκια, μας ρωτούν, με τόση αγωνία
που ψιθυρίζουν και αυτά με την φωνή κομμένη
το αύριο είναι άγνωστο,τι πια μας περιμένει;

Sisyfina said...

Καλημέρα, ευχαριστώ για το δωράκι, εύγε για τον οίστρο!

Σε όσα ζούμε αυτό το ποίημα ταιριάζει απόλυτα πιστεύω

"Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω".

[Τείχη, Κ.Π.Καβάφης]


Και όπως λέει και η mamma στο σχόλιο που μας έφαγε ο blogger: "Ηell".