40

Η πρώτη μου ρυτίδα θυμάμαι με πόνεσε σαν σκαπετιά ανάμεσα στα φρύδια. Για μέρες δεν μπορούσε να χαλαρώσει το μέτωπό μου. Φυσικά προήλθε από έναν ξαφνικό θάνατο. Κάπως έτσι άρχισε η χαρτογράφηση της απώλειας στα 30 μου. Ανθρώπων, αισθημάτων, στιγμών, βεβαιοτήτων, απώλεια χρόνου και περιττών βαρών.

Κάπου εκεί έγιναν και οι συστάσεις με το φόβο. Αν νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις, ή δε σε νοιάζει  αν  τα πάρει όλα ο διάολος, δεν φοβάσαι. Έχεις ακόμα μαύρα μαλλιά και πλατύ χαμόγελο. Σταδιακά, αρχίζεις να χάνεις  τη συχνότητα και την ένταση του γέλιου σου. Κάποιες φορές γελάς χωρίς ήχο, σα να σε πνίγει η ανέλπιστη χαρά. Αλλά δεν ξεκαρδίζεσαι όπως παλιά, μόνον οι υστερικοί ξεκαρδίζονται όταν μεγαλώσουν.

Και φτάνεις στα 40 κεράκια-καγκελάκια-αγγελάκια. Ένα πύρινο στεφάνι για να ψευτοδαμαστείς. Ένα παράσημο γενναιότητας. Τραγούδι, σκοτάδι, χειροκρότημα.