11.10.11

Έξω από το παράθυρό μου


Βλέπω εσένα. Που ξεκινάς κάθε πρωί σα να ‘ναι πραγματικά μία καινούρια μέρα με το κοντέρ μηδενισμένο.  Στρέφεις το κεφάλι σου στον ήλιο και του χαμογελάς συνωμοτικά χωρίς να τον αποστρέφεσαι. Είσαι γεμάτος όρεξη για τη χαρά και τη λύπη του αγώνα. Όταν απογοητεύεσαι ξαναγεμίζεις. Πώς το κάνεις αυτό;

Τα χέρια σου μπορούν να κρατήσουν τον κόσμο, τα μάτια σου να τον λιώσουν, με κάνεις να χαμογελώ. Πάει καιρός που έχασα την ελπίδα και την πίστη, μού έμεινε μόνο η αγάπη. Και ο φόβος.  Το ένα φέρνει το άλλο και είναι τόσο λάθος αυτό. Αγαπάω και φοβάμαι για μένα και γι’  αυτούς που αγαπώ, κρύβομαι και γίνομαι μικρή για να μη μας βρει το κακό. Το κακό που μεγαλώνει.

Έξω από το παράθυρό μου βλέπω εσένα που μισείς και οργίζεσαι με πράξεις,  που είσαι άνθρωπος περισσότερο από μένα που αγαπώ. Αλλά μέσα μου μολύνομαι από το κακό που έχω καταπιεί και δεν το έφτυσα με πράξεις, μόνο με λόγια το πολέμησα το έλος.

Σε έχω δει να κλαις και αυτή ήταν η πιο ηρωική σου στιγμή γιατί είχε συνέχεια, έγινες πιο ορατός, έγινες στόχος, τα δάκρυα σου δρόσισαν το κάψιμο και έγιανες. Ξανασηκώθηκες για να ορμήσεις μπροστά. Βρήκες χέρι να πιαστείς και αυτό είναι βέβαια σπουδαιότερο από το να βρεις τρύπα να κρυφτείς.

Είσαι έξω και είμαι μέσα, είσαι ελεύθερος είμαι έγκλειστη.  Είσαι ο ουρανός,  το φως, τα σύννεφα που αλλάζουν.  Είμαι η στιγμή, το αιώνιο παρόν, είσαι το μέλλον, αιωνίως θα προπορεύεσαι.
 Λέμε «ζήσε σα να μην υπάρχει αύριο» αλλά όχι «πάλεψε για μπορέσεις να ζήσεις σα να μην υπάρχει αύριο». Γεμάτα, υπέροχα, άφοβα. Γίνεται συνέχεια αύριο το σήμερα που δεν έζησες, που δεν κέρδισες γιατί δεν έπαιξες, απλώς καθόσουν και περίμενες τις ευνοϊκές  συνθήκες. Αλλά οι συνθήκες ωρίμασαν και σάπισαν χωρίς αλληλεπίδραση.

Το «τώρα» έγινε αβάσταχτο χωρίς το «εδώ και» στην αρχή του. Το καταφύγιο έγινε λευκό κελί. Δεν έμεινε τίποτα πια για να προστατευτεί. Αυτούς που δεν αντέδρασαν σε όσους τους πάτησαν στον κάλο, τους πάτησαν στο κεφάλι.  Δεν είμαι αγανακτισμένη, είμαι απελπισμένη, οπλισμένη με δύναμη τρομερή. Είμαι ελεύθερη για τη μία επιλογή: Αξιοπρέπεια ή θάνατος.

Τώρα λέω να σπάσω το παράθυρο, να δώσω ένα σάλτο και να βγω έξω να κυνηγήσω άγρια το φόβο μου γιατί το αύριο φίλε μου, δεν υπάρχει.

6 comments:

mamma said...

Sisyfina μου, όταν το κάνεις πες μου πώς το έκανες, πες μου τι έκανες... τυφλή είμαι και βολοδέρνω.

Anonymous said...

Αυτό που με φοβίζει πιο πολύ εμένα είναι μήπως όντως "οι συνθήκες ωρίμασαν και σάπισαν χωρίς αλληλεπίδραση". Και αρνούμαι να το δεχτώ και θυμώνω όταν ακούω να το λένε, ίσως γιατί κατά βάθος ξέρω ότι είναι αλήθεια, όμως την αλήθεια τους θα την ποδοπατήσω γιατί αλλιώς δεν ξέρω να ζω.
Καλημέρα!

Sisyfina said...

μόνο ο δρόμος μας έμεινε..
καλημέρα εις πείσμα.

OOO said...

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ

nikos__alfa said...

*****!!!!!*****

Anonymous said...

υπέροχη.

είσαι.