Το καφενείο ήταν γεμάτο καπνούς και άβαταρ που έφτυναν λόγια και RTs. Οι περισσότεροι μιλούσαν μόνοι τους. Όπως στο δρόμο. Σε όλους τους δρόμους που ξεκινάς χαρούμενος και καταλήγεις να φοβάσαι αυτό που σε περιμένει στην επόμενη γωνία. (Ίσως να βγήκε από κει η αγωνία, η επιθυμία για έλλειψη γωνίας, να μην σε στριμώξει η ζωή).
Αλλά εκεί μέσα, η ζωή ήταν διαφορετική. Σε επιλεγμένο background και χρώματα ιδανικά. Με μουσικές και κοινή γραμματοσειρά για τον καλύτερο και τον χειρότερο, εικόνες ελεγχόμενες, όμορφα σκληρές ή απλώς όμορφες.
Μαζί έπιναν καφέδες και ποτά, μαζί έτρωγαν, στην ίδια πλατφόρμα θεατές. Κάποτε μιλούσαν μεταξύ τους και αστειεύονταν ή βρίζονταν πριν ξανακοπούν τα νήματα της συζήτησης. Οι σκέψεις είχαν λόγο ύπαρξης. Άλλες φορές, οι σκέψεις προκαλούνταν μόνο και μόνο για να γίνουν tweets, εξευγενισμένες για να χωρέσουν σε 140 χαρακτήρες. Και τα συναισθήματα ήταν εκβιασμένα, επιφανειακά και αλληλοδιάδοχα.
Κάποτε έπεφτε χειροκρότημα, ενθουσιασμός, αποθέωση και μετά πάλι μοναξιά. Όλα όσα δεν μπορούσες να πεις στη real life τα έλεγες εκεί. Και υποχρεωτικά κάποιοι θα σε άκουγαν, όπως τους άκουγες κι εσύ. Ο ένας ακολουθούσε τον άλλο, γελώντας ή κλαίγοντας σ’ έναν κόσμο μεγάλο.
Ήταν ένα πάρτι ατέλειωτο αυτό το καφενείο. Ένας θάλαμος αποσυμπίεσης. Ήσουν ελεύθερος να κάνεις ό, τι θέλεις, ακόμα κι επανάσταση, βέβαια. Μπορούσες να αποδομήσεις κυβερνήσεις και να πανηγυρίσεις για τις νίκες σου λίγο πριν πας για ύπνο. Ελευθερία ρε, στα ψέματα ναι, ΟΚ.
Τα λόγια ακύρωναν τις πράξεις. Τα λόγια σε γέμιζαν. Τα λόγια σε έπνιγαν. Κάτι προύχοντες που παρακολουθούσαν έξω από τη τζαμαρία χάιδευαν τα’ άντερά τους που γουργούριζαν από ικανοποίηση.
Έβλεπες τον ήλιο, τ’ αστέρια, τη θάλασσα, το φεγγάρι μέσα από φίλτρα. Τα μάτια σου έγιναν οθόνες. Τα δάχτυλα έγιναν πλήκτρα, ψάχνουν συνέχεια το escape σ’ ένα κρεσέντο ασφυξίας.
«The sky above the port was the color of television, tuned to a dead channel». William Gibson “Neuromancer” (1984)
No comments:
Post a Comment