4.3.12

Ζωοπαγίδα


Είναι μόλις τεσσάρων. Τα βράδια που ξαπλώνουμε μαζί για να κοιμηθεί, αναπνέω σε κάθε ανάσα της τη γαλήνη.
Είναι κουρασμένη και ευτυχισμένη. Πόσα δεν ξέρει, πόσα της κρύβουμε για τον κόσμο. Μεγαλώνει μέσα σε μια γυάλα με μικρούς τριγμούς απογοήτευσης, θυμού, λύπης, ανεπαίσθητους. Κι έξω μαίνεται ο πόλεμος.
Δεν αμφιβάλλω ότι αυτό που κάνουμε είναι το σωστό, αυτό που είναι τόσο λάθος.
Όπως ο Μπενίνι στο Η ζωή είναι ωραία, όχι τόσο πετυχημένα βέβαια, όχι σε τέτοια κόλαση.
Είναι εξοντωτικό το πόσο μας εκδικείται η ζωή. Ύπουλο. 
Είσαι απόλυτα ευτυχισμένος όσο δεν γνωρίζεις, όταν είσαι παιδί, ή όταν παραμένεις τρελός. Μετά μαθαίνεις και η ευτυχία γίνεται πιο ακριβή, τη δέχεσαι σε σταγόνες. Ωστόσο, συνεχίζεις να θέλεις να μαθαίνεις, αλλά όσα και να γνωρίζεις δεν είναι ποτέ αρκετά. Το κενό δε γεμίζει με γνώση. Και αναπολείς την εποχή της αθωότητας. Χωρίς να είσαι ένοχος.

10 comments:

Thermaikos said...

Αλλάζω τις καταλήξεις "η" με "ος" και "ης" με "ου" κι έχω τον δικό μου 4χρονο που η μόνη του ενοχή μέχρι στιγμής είναι η αγάπη του για τις ζαβολιές του Mr Bean

Χ2 said...

και τι να πεις, ε; μόνο να χαμογελάς μπορείς και να σχεδιάζεις νέες διαδρομές καθημερινά,διαρκώς αποφεύγοντας τις προηγούμενες...

Sisyfina said...

Thermaikos
νόμιζα ότι απλώς σου αρέσουν τα έργα τέχνης, δεν μας είπες ότι δημιουργείς κιόλας...

X2
χαμογελώντας και αλαφροπατώντας ;)

mamma said...

Το τι είχα σούρει στον ήρωα που ενσάρκωνε ο Μπενίνι δεν περιγράφεται. Μετά έγινα μάνα και το βούλωσα.

Χ2 said...

και σκέψου πως στην ταινία όλο το ζόρι το τραβάει ο πατέρας:)

Anonymous said...

πόσο δίκιο

pasaenas said...

Παρόλο που δεν έχω όρεξη για Twitter και προτιμώ να τρώω μολυσμένο αέρα Θεσσαλονίκης, παραμένεις η αγαπημένη μου!

Sisyfina said...

*μόνο αγάπη*

Anonymous said...

"We look at the world once, in childhood. The rest is memory."
Louise Gluck

Splash said...

Οι δικές τους ανάσες μας δίνουν κουράγιο..