Κυριακή στα επείγοντα

Aτέλειωτες ώρες αναμονής. Στάζει ο χρόνος, σαν τον ορό στη φλέβα. Πρόσωπα ξένα, οικεία πια στην κοινή μοίρα της αναμονής. Υπομονή. Οργή. Πόνος. Σιωπή. Αίμα στα φορεία. Κοκκινισμένα μαλλιά, μεταλλική μυρωδιά σε όλο τον διάδρομο. Κομμένα δάχτυλα σε μπλε σακούλα με πάγο. Άνθρωποι με τα καλά τους ρούχα, σαστισμένοι μπροστά στο απρόσμενο. Ο θάνατος τρυπώνει μέσα από τη σχάρα του κλιματιστικού. Ασανσέρ γεμάτα ψυχές ανεβοκατεβαίνουν. Γέλια γιατρών-θεών. Προσευχές. Περιστατικά, είμαστε περιστατικά. Αληθινοί, όταν γινόμαστε ιστοί-κλωστές που συγκρατούν την ύπαρξη που ήρθε σαν ατύχημα.