Στις αγορές

Έτσι στα ξαφνικά, μου έσκασε ένα κύμα νοσταλγίας για την Αθήνα που έζησα μικρή, εβδομηντατόσο, ογδοντατόσο, Παγκράτι, πλατεία Άγιου Λαζάρου, οι πρώτες βόλτες με το ποδήλατο, η φίλη μου κι εγώ εξερευνούμε το άλσος του Βύρωνα και βρίσκουμε σύριγγες, ο κόσμος μεγάλος, οι δρόμοι άπειροι. Θερινό σινεμά, βλέπουμε τον σούπερμαν, μετράμε δραχμές για μια λιχουδιά. Παλιά σπίτια ψηλοτάβανα με μωσαϊκά, μικρές κουζίνες, στο φωταγωγό ανακατεμένα λόγια και μυρωδιές. Αργότερα Αιόλου, Αγίου Μάρκου και Αθηνάς πουλάμε άχρηστα διακοσμητικά από αλάβαστρο και όνυχα Χριστούγεννα και Πάσχα, μένουμε σε μαγικά ξενοδοχεία με μοναχικούς, μετανάστες και πουτάνες. Μίλκο, πιροσκί, χάμπουργκερ  και σοκολάτες, ευτυχία κρύο ελευθερία ευτυχία. Βιτρίνες νεωτερισμών, πάγκοι μικροπωλητών με τα πιο απίθανα είδη, γιορτές χαρούμενα πρόσωπα, δρόμοι που γίνονται προσωπικοί διάδρομοι, όλο το κέντρο δικό μας, περπατάμε γρήγορα για να προλάβουμε να πάμε παντού ο αδερφός μου κι εγώ, είμαστε μικροί δεν μας νοιάζει τίποτα. Σούπες στη στοά των Αθανάτων,  ζεστασιά, δράματα, κωμωδίες, επίσημα ρούχα φτηνά κραγιόν, θολά μάτια, κρεαταγορά,  αίματα, η Σοφοκλέους. Τώρα και από μέσα γεμάτη αίμα, αθώων φτωχών ανθρώπων χωρίς όνομα,  ούτε σφραγίδα, μόνο σειρά κατάταξης, ο εκατομμυριοστός χιλιοστός εκατοστός δέκατος πρώτος άνεργος, αυτόχειρας,  οφειλέτης, απελπισμένος αμνός, ένα νούμερο στατιστικό.  Στα φώτα του κρεοπωλείου, στις οθόνες του χρηματιστηρίου, ένας γδαρμένος αριθμός.