20.5.11

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις



Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας, πολλοί μπλόγκερς έγραψαν ποστ με θέμα τη γειτονιά τους. Τα περισσότερα ήταν δραματικά, αλλά καλά. Θέλω να γράψω κι εγώ κάτι για τη γειτονιά μου κι ας μη ζω πια στην Αθήνα. 

Μένω σε μια ήσυχη και "πολιτισμένη" περιοχή της Ρόδου. Καθαρή, με κήπους και δέντρα, με κάποια ωραία παλιά αρχοντικά.
Οι παιδικές χαρές ωστόσο (που δεν τις επισκέπτονται οι τουρίστες), είναι σε κακό χάλι και κάποιοι υποστηρίζουν ότι φταίνε οι αλλοδαποί γι' αυτό. Δεν φταίει ο Δήμος, που ενώ είναι από τους πλουσιότερους της Ελλάδας είναι καταχρεωμένος και δεν τις συντηρεί ούτε τις καθαρίζει, φταίνε οι ξένοι. Τέλος πάντων.
Έχω μια γειτόνισσα που την ακούω να φωνάζει συνέχεια στην κόρη της επειδή δεν διαβάζει. Κάποια στιγμή, την άκουσα να της λέει ουρλιάζοντας "δεν θα ανεχτώ τίποτα λιγότερο από είκοσιιιιιιιιι".
Μια άλλη γειτόνισσα, μάλλον χωρισμένη, προειδοποιούσε την κόρη της μεταξύ άλλων, ότι θα της κάνει "τα μούτρα κρέας". 
Ο γείτονας απέναντι, μια μέρα που μάλωνε με τη γυναίκα του, την απειλούσε με μαχαίρι και την έβριζε με τα χειρότερα λόγια. 
Πιο πέρα, μένει μια μάνα με την κόρη της, η κόρη 30αρα, με φούστα μέχρι τον αστράγαλο, σκυφτή μαραμένη κορμοστασιά, τις βλέπω κάθε μέρα να περπατάνε γρήγορα στο δρόμο η μάνα μπροστά η κόρη πίσω, πάντα αμίλητες.
Ο πλούσιος έμπορος από κάτω, έχει χρόνια να πάει διακοπές γιατί φοβάται μην του πάρουν "οι υπάλληλοι το εμπόρευμα και του αφήσουν άδεια τα κουτιά". Μόνο όταν θα μπει κι αυτός στο κουτί του θα ησυχάσει.
Όλοι αυτοί είναι Έλληνες. Όλο αυτό μου προκαλεί φόβο.

28 comments:

Nefosis said...

Μα ακόμα και στη Ρόδο; Γκρεμίζεις το μύθο όσων από μας ονειρευόμαστε αποδράσεις απ' την Αθήνα,

Sisyfina said...

Εσείς που θα έρθετε δεν θα δείτε ούτε θ' ακούσετε αυτά που περιγράφω. Θα περάσετε τέλεια στη θάλασσα. Θα σας πιάσουν λίγο τον κ.λο καθώς θα απολαμβάνετε τις ωραίες εικόνες. Αν αποφασίσετε να γίνετε μόνιμοι κάτοικοι θα τα ζήσετε αυτά. Όπως παντού.

bernardina said...

Εγώ πάλι ζω σε μια γειτονιά μιας από εκείνες τις περιοχές που χαρακτηρίζονται προνομιούχες. Έχω κήπο με πεύκα πνιγμένα στον κισσό, και σκίνα και πυράκανθους και παλιές μπομπόνες, φυτά που φύτευαν οι άνθρωποι πριν από εξήντα-και-βάλε χρόνια. Και αφήνω όλα τα αγριόχορτα να ανθίσουν γιατί guess what: δεν είναι "αγριόχορτα" είναι η φυσική χλωρίδα της περιοχής. Και τα ξέρω όλα με τα ονόματά τους γιατί ο πατέρας μας έκανε τον κόπο να μας τα μάθει μαζί με τα ονόματα των πουλιών και των εντόμων τους όταν ήμασταν μικρές. Οι σημερινοί τα ξεριζώνουν για να βάλουν γκαζόν και πανάκριβα ελατοειδή γκόλντεν κρεστ και κάτι άλλα εξωτικά που καίγονται με το πρώτο χιόνι αλλά είναι πιο σικ.
Ανάμεσα στους γείτονές μου είναι κάποιος που σκότωσε με φόλα τα οχτώ από τα εννιά αδέσποτα που τάιζε η γειτονιά αλλά και μια άλλη, φαρμακοποιός, που μου έδινε δωρεάν ορούς, συσκευές και ειδική, πανάκριβη, σκυλοτροφή για να περιθάλψω το ένατο όταν αρρώστησε από καλαζάρ. Κι ακόμα συχνά πυκνά της κάνει δώρο τα Ζυλαπούρ που θα πρέπει να πίνει εφ' όρου ζωής, γιατί τώρα την έχω σπιτώσει και είναι μια σκυλούμπα δύο μέτρα.

Θέλω να πω, ομορφιές και ασκήμιες υπάρχουν παντού. Καλοί και κακοί και υπέροχοι και απαίσιοι υπάρχουν παντού. Έλληνες, "ξένοι", αδιάφορο. Το θέμα είναι σε ποια κατηγορία ανήκουμε και σε ποιους επιτρέπουμε να δίνουν τον τόνο. Στο βαθμό, πάντα, που περνάει από το χέρι μας.
Φιλιά γλυκά και σόρι για τη σεντονιάδα.

ΥΓ. Ζεις δίπλα στο νησί της καταγωγής μου, ξέρεις...

Το αυγό said...

Έχεις πολύ δίκιο bernardina.
Και είσαι τυχερή που ζεις σ' αυτόν το μικρό παράδεισο γνωρίζοντας όλα τα ονόματα (μεγάλη σπουδή, πάντα τη ζήλευα!)
Και σ' ευχαριστώ για τη σεντονιάδα :)

Sisyfina said...

Εγώ, όχι τ' αυγό!!!

bernardina said...

Κι εγώ ευχαριστώ και εσένα και το αυγούλι, γατόνι!

nikos__alfa said...

Μάμπο
καλή μου ,όσο κιαν σου φανεί παράξενο αυτό που θα σου πω, πρέπει να είσαι ..ευχαριστημένη!Εγώ ζω σε μια κωμόπολη κοντά στη Θεσσαλονίκη,στην γειτονιά που είναι και το πατρικό μου,επέστρεψα εκεί μετά κόπων αρκετών, αλλά σχεδόν το μετάνιωσα !¨Όταν ήμουν παιδί εκεί ,μέσα στη φτώχεια της εποχής η γειτονιά βούιζε ολημερίς από παιδικά γέλια και παιχνίδια!Ήταν μια κυψέλη μελισσών,γεμάτη ζωή ,παρόλες τις ελλείψεις στοιχειωδών ανέσεων για όλους.
Σήμερα τα περισσότερα σπιτάκια του εποικισμού έχουν αντικατασταθεί από καλούτσικες μονοκατοικίες,τα μικρά παιδιά είναι ελάχιστα,τα βράδια περνά το περίπολο της πολιτοφυλακής που έχει συσταθεί απόταν ξεπέρασαν οι κλοπές διαρρήξεις και ληστείες κάθε προηγούμενο (μια φενάκη,να διαφυλάξουμε τα μικρά όταν μας ξεσχίζουν ασύστολα οι νόμιμοι ληστές τα μεγάλα)και σε ακτίνα 100 μέτρων διαμένουν :Ένας νέος καταθλιπτικός με τον γέρο πατέρα του,πιο κάτω ένας άλλος καταθλιπτικός συνταξιούχος,4 αλκοολικοί ,οι 3 διαζευγμένοι ,εκ των οποίων ο ένας, που ανακαίνιζε το πατρικό του σπίτι όταν τον εγκατέλειψε η γυναίκα του μαζί με τα παιδιά ,κρατά ένα πινέλο και μπογιατίζει ολημερίς,ενώ ο άλλος όταν πίνει κτυπάει κάθε τρεις και λίγο τις πόρτες του πρώην κοινού σπιτιού της γυναίκας του,το είχαν κτίσει μαζί και είναι παρακάτω,φωνάζοντας πως είναι και δικό του και άλλα πολλά,και άλλοι τόσοι που προσπαθούμε να απαλύνουμε όσο γίνεται τα προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας.Ευτυχώς έχει ένα μπακάλικο-καφενείο πιο κάτω και μαζευόμαστε κάποια βράδια να αναστήσουμε την παλιά συντροφικότητα της γειτονιάς που φεύγει ανεπιστρεπτί!Εντάξει υπάρχουν και άλλα ευχάριστα στην ζωή της επαρχίας,μη τα βάψουμε και μαύρα όλα ,που δεν αναιρούν όμως τα προηγούμενα!
Και αυτό το σκηνικό έχει στηθεί τα τελευταία δυο-τρία χρόνια.Σύμπτωση;Ίσως αν και δεν το νομίζω.Ζούμε σε μια κοινωνία που αποσαθρώνεται καθημερινά και που δεν μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά!
Γιαυτό σου λέω ,όπως πάντα, υπάρχουν και χειρότερα !

Κρατάμε ...άμυνα και ελπίζουμε!

ΥΓ
Να σου πω κιεγώ ότι ζεις ανάμεσα
στο νησί του παππού μου,του Νικόλα του Συμιακού και στην Κάρπαθο ,νησί καταγωγής της γιαγιάς μου!Βρέθηκαν και παντρεύτηκαν απέναντι στο Αϊδίνι και ήρθαν εδώ το 22.Τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι!!!
Προσφυγιά,πόλεμο,εμφύλιο,χούντα,φτώχεια μαύρη και ..άντεξαν!
Έτσι θαντέξουμε κιεμείς.Τους το χρωστάμε!Σαυτούς και στα παιδιάμας!

bernardina said...

Ρε συ Νικάλφα, πες μου πως είμαστε και κοντοχωριανοί να τρελαθώ! Δεν ξέρεις πόσο μοιάζει το γενεαλογικό μας σε περιπέτειες!!! Άμα λέω εγώ ότι ο κόσμος είναι μια κουτσουλιά...

ΥΓ. Και πού να πιάσω να σου λέω ιστορίες από τη γειτονιά που μεγάλωσα και ζούσα μέχρι πριν από οχτώ χρόνια.

Καλημέρα αγαπητή ομήγυρη :-))))

Sisyfina said...

Νίκο ευχαριστημένη είμαι και πολύ μάλιστα, (και πώς να μην ήμουν αφού ένα κομμάτι θάλασσας μού γνέφει μαυλιστικά απ' το μπαλκόνι μου)απλώς ήθελα να πω (την κοινοτοπία) ότι κατηγορούμε συνέχεια τους ξένους, ενώ εμείς είμαστε χειρότεροι. Πάω στοίχημα ότι οι γείτονες που ανέφερα, νοικοκυραίοι και χριστιανοί ορθόδοξοι, άνετα θα έβαζαν το χεράκι τους σ' ένα πογκρόμ. Θλίψη. Καλημέρα.

Sisyfina said...

Bernardina ευχαρίστως ν' "ακούσουμε" τις ιστορίες από τη γειτονιά σου, μια και δεν έχουμε τη χαρά να σε διαβάζουμε σε δικό σου στέκι.
(έχει πέσει πολύ φακέλωμα!)
φιλιά

bernardina said...

Φιου! (Ξεφύσημα ανακούφισης). Κι εγώ που φοβόμουνα ότι θα μου την έλεγες επειδή έπιασα ψιλοκουβέντα με τον φίλο Νικάλφα και θα με ξωπέταγες από το μπλογκ σου! (Κάπως έτσι είχαμε γνωριστεί σε μια άλλη -χμ-... ας πούμε στάνη, θυμάσαι; Και ο... στανάρχης ;-) θύμωσε γιατί σου είπα ότι γουστάρω το άβατάρ σου και το αγαπημένο σου τραγούδι και την έκανα, επειδή δεν κάθομαι εκεί που είμαι ανεπιθύμητη; Τι πήγα και θυμήθηκα τώρα, ε;)

Τι φακέλωμα λες, παιδάκι μου; Αφού είναι γνωστό ότι δεν έχω δικό μου μπλογκ και κάνω βεγγέρες στων άλλων όταν γουστάρω, χεχε.

Τι να σου διηγηθώ, καμάρι μου; Από πού ν' αρχίσω; Πάντως, ύστερα από απαντοχή πολλώωωων χρόνων, εγώ κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να την κάνω όταν το απέναντι καφεζαχαροπλαστείο που κάποτε παίζανε πρέφα οι παπούδες της γειτονιάς και μ' έστελνε η μάνα να αγοράζω γιαουρτάκι και γαλακτομπούρεκο έγινε μπαρμπουτιέρα όπου σφαζόντουσαν (κυριολεκτώ) οι σουρωμένοι, κι όταν ένας από τους αξιότιμους αυτούς πελάτες κατσικώθηκε κάτω από το ανοιχτό παράθυρο του δωματίου μου ένα καλοκαιράκι στις τέσσερις το πρωί και μιλούσε στο κινητό για την επόμενη καραβιά λευκής σάρκας που ετοιμαζόταν να φέρει εκ Βουλγαρίας.
Την δε οικογένεια που είχε νοικιάσει το παραδιπλανό σπίτι, συμπεριλαμβανομένης και της εβδομηνταπεντάχρονης γιαγιάς, την είδα μια μέρα να την παίρνουν με τις χειροπέδες. Και στην εμβρόντητη ερώτησή μου τι δγιάλο συμβαίνει, πήρα την απάντηση ότι όλη η φαμίλια πουλούσε πρέζα.
Είχε ήδη προηγηθεί η χαριτωμενιά να μας πετάνε τα καλόπαιδα νεράντζια στα παράθυρα έτσι για την πλάκα τους, να μαζεύουνε τα γερόντια πίσω από τα παγκάκια της πλατείας τις σύριγγες για να μη τρυπηθεί κατά λάθος κάνα πιτσιρίκι που έκανε ποδήλατο, ο στολισμός με ωραία γκράφιτι του μαρμάρινου αγάλματος στο οποίο καταθέταμε στεφάνι στις εθνικές γιορτές, η διάρρηξη αυτοκινήτων για να σου κλέψουν ένα εικοσάρι που είχες ξεχάσει στη θηκούλα πίσω από το λεβιέ των ταχυτήτων κλπ κλπ.
Τι να λέμε τώρα; Θες κι άλλα; Άσε να πάει στον άνεμο, γιατί πονάει πολύ να βλέπεις τη γειτονιά που μεγάλωσες, που πήγες σχολείο, που έδωσες το πρώτο σου ραντεβού, που σε ήξεραν και οι πέτρες και ήξερες όλους τους γείτονες με τα ονόματά τους να γίνεται ένα αγνώριστο γκέτο. Άντεξα κάτι χρόνια. Μετά την έκανα -κι εγώ και οι κολλητοί μου, ο καθένας για όπου μπορούσε.
Ευτυχώς εγώ είχα καλή εναλλακτική -το πάλαι ποτέ εξοχικό του παππού και της γιαγιάς, που με μύριους κόπους, ιδρώτα και δάνεια, το μετέτρεψα στον προσωπικό μου παράδεισο.
Ο οποίος, όπως είπα και στο πρώτο μου σχόλιο, δεν παύει να έχει κι αυτός, όπως όλοι οι παράδεισοι, και τα φίδια του.
Αυτά, και σόρι για το σεντόνι.
Φιλιά για την ώρα.

Sisyfina said...

Bernardina
με το φακέλωμα εννοούσα ότι έχουμε κάνει φύλλο και φτερό τις γειτονιές μας και έχουμε δώσει κανονική αναφορά, πρώτον.
Δεύτερον, γιατί να σε μαλώσω επειδή απευθύνθηκες στο Νίκο, αν είναι δυνατόν! Εξάλλου οι σχολιαστές εδώ είναι λίγοι και οικείοι, μια (ολίγον τρελή) οικογένεια.
Τρίτον, θυμάμαι το περιστατικό της γνωριμίας μας αλλά δεν θυμάμαι το επίμαχο μπλογκ! αρχίζει από L;
Τέταρτον οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας είχαν εξοχικό!!!
Πέμπτον, ευπρόσδεκτη κάθε σου σεντονιάδα.

bernardina said...

Όχι ρε συ από L. Μπεεε κάνει! ;-)
Σ' ευχαριστώ πολύ, βρε γατόνι, για τα φιλόξενα αισθήματα. Αλλά μη μου παραδίνεις θάρρος γιατί είμαι επιρρεπής στις σεντονιάδες, χεχε.

Ναι, οι παππούδες μας είχανε εξοχικά. Για φαντάσου.. Κάτι εποχές που οι άνθρωποι ζούσαν μεροδούλι-μεροφάι και δεν τα πιάνανε από πουθενά, ούτε ξέρανε τι πάει να πει λαμογιά, που είχανε περάσει μικρασιατικές καταστροφές και κατοχές και εμφύλιους και πάλι καταφέρνανε με ένα μαγικό τρόπο να κάνουν προκοπή και περιουσία με το υστέρημά τους. Νοικοκυροσύνη λεγόταν το κόλπο, φαντάζομαι. Ξέρω γω... ίσως είναι πολύ απλοϊκή η ανάλυσή μου, τι να πω.

Theorema said...

Παρόλα αυτά, είναι σίγουρα πιο ευχάριστο το περιβάλλον, και ίσως οι δρόμοι προς κάτι καλύτερο, στη Ρόδο παρά στην Αθήνα, ειλικρινά.
Την αγαπάω πολύ αυτή την πόλη, μα πίστεψέ με, εδώ βλέπεις ανατριχιαστικά πράγματα από τα οποία, πάλι καλά, η επαρχία απέχει.
Μακάρι κάποια μέρα να επισκεφθώ τη Ρόδο, κι ας είναι όπως λες... :)

nikos__alfa said...

Κορίτσια ,καλή βδομάδα!
Συγγνώμη για το ..στήσιμο, αλλά έπεσα σε φουρτούνα!
Να μην επαναλαμβάνομαι ,τα είπα στην Δήμητρα τα σχετικά!
Ορέ Μπέρνυ, αριστοτεχνική η κάλυψη του κενού λέμε!
Δεν μπορώ να εξακριβώσω αν είμαστε κοντοχωριανοί γιατί οι πληροφορίες μου για την Σύμη και την Κάρπαθο είναι ανύπαρκτες!Όταν ο παππούς και η γιαγιά μετανάστευσαν στην ενδοχώρα (Μικρασία)πρέπει να ήταν νεαροί ακόμη!Ο πατέρας μου στον ξεριζωμό ήταν τριών χρόνων,ο παππούς άφησε τα κοκαλάκια του στην Αλμυρά έρημο και βέβαια όσο ζούσε η γιαγιά εγώ ήμουν πολύ μικρός για να συλλέγω πληροφορίες για τις διαδρομές της οικογένειας.Έτσι πολλά χάθηκαν στη αχλή του χρόνου και από την αδυναμία μας να συνειδητοποιήσουμε πόσο εύκολα και γρήγορα χάνονται οι άνθρωποι που κουβαλούν την ιστορία πάνω τους! Για πες κιεσύ καμιά λεπτομέρεια να βρούμε τα κοινά ...μονοπάτια!

Μάμπο ,δεν υπάρχει περίπτωση να μη συμφωνήσω βέβαια!

Καλημέρα είπα;

Sisyfina said...

bernardina
μου είχε διαφύγει αυτό, θα ήθελα να το διαβάσω, ποιο μήνα γράφτηκε το ποστ θυμάσαι;

Theorema
σε περιμένω!

Νίκο
το μπακάλικο-καφενείο έχει και Ζήκο;

καλημέρα :)

bernardina said...

Μπααα, που να θυμάμαι, πάει πάνω από χρόνος. Εκείνο που θυμάμαι όμως είναι ότι στράβωνε κάθε φορά που κάποιος έκοβε το λιβανωτό για να ανταλλάξει καμιά λεξούλα και με τους άλλους σχολιαστές. Το (γελοίο) αποτέλεσμα ήταν να μπαίνουν καμιά εικοσαριά νοματαίοι και να φέρονται λες και δεν υπήρχε κανείς, παρά γινόταν διάλογος μόνο ανάμεσα σ' αυτόν και τον μπλογκάρχη, χεχε.
Κι εμείς χαλάσαμε τη σούπα, αν θυμάσαι ;-)

bernardina said...

Νικάλφα, άμα ξεκινήσω την ιστορία του γενεαλογικού δεν θα φτάσει το σεντόνι, θα θέλει ολόκληρο υφαντήριο!
Μη στεναχωριέσαι, όμως, θα μας δοθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία να βρούμε πού και πώς διασταυρώνονται τα νήματα του χτες μας... (Πλάκα θα 'χει!)

Sisyfina said...

bernardina
το βρήκα (σχεδόν) αμέσως. Ήταν στις 2/7/10. Αλλά μάλλον τον παρεξήγησες, δεν είδα κανένα σχόλιο που να φαίνεται ότι θύμωσε... για δες το κι εσύ πάλι.
φιλιά

nikos__alfa said...

Μπα ,φοβερό γατόνι,Ζήκο δεν έχει.Είναι ..οικογενειακή επιχείρηση!
Άλλωστε όλοι λίγο-πολύ Ζήκο έχουμε γίνει σήμερα!Για τους μεγάλους μπακάληδες που ονειρεύονται γάμο με την ...Ιστορία!
Μόνο που θέλουν εμείς να πληρώνουμε τα γαμ..,ουπς ,τα έξοδα του γάμου ήθελα να πω!

Μπέρνυ, ίδωμεν!Αλλά να μας πεις ποιος σε κατηγόρησε για ..φλύαρη ,να τον περιποιηθούμε τον τύπο!

:) :)

bernardina said...

Μάμπο, εννοούσα το σημείο που, ενώ ήδη μου έχει πει να μην έχω πρόβλημα για τον διάλογο, μετά από μερικά σχόλια με ρωτάει ψιλο-μοχθηρά πότε θα δει κι αυτός λίγη από τη ντροπαλοσύνη μου.
(Πες με εύθικτη, αλλά το εξέλαβα ως έμμεση προτροπή να κόψω τα πολλά πολλά μαζί σου).

Νικάλφα, μη σκοτίζεσαι φιλαράκο. Μπορεί και να παρερμήνευσα, όπως λέει η Μάμπο.
Όπως και να 'χει, αφήστε το ρε παίδες, αισθάνομαι άσκημα που έγινε θέμα.

Sisyfina said...

Κάτι ακόμα και το κλείνω bernardina. Nομίζω σωστά το έπιασες το υπονοούμενο, αλλά όχι ότι θύμωσε(μάλλον ζήλεψε λιγάκι) και ότι υποδήλωσε σε καμία περίπτωση πως είσαι ανεπιθύμητη.
Επιμένω στο θέμα παρ' όλο που είναι ασήμαντο, γιατί έτσι δημιουργούνται οι παρεξηγήσεις και απομακρυνόμαστε από κάποιους χωλωμένοι, ενώ αυτοί δεν έχουν ιδέα! Μού έχει συμβεί και από τη μια πλευρά και από την άλλη :)

Provato said...

διότι όπως λέν αυτοί που ξέρουν, δεν είναι το που είσαι, είναι το πως και το ποιος είσαι...


xxxxxxx

Provato said...

(χριστέ μου, τώρα συνειδητοποίησα ότι χρειάζεται διευκρίνιση, δεν αναφέρομαι σε σχόλιο η σε σχολιαστή αλλά στο ποστ χοχοχοχο)

bernardina said...

Βρε καλώς τα παιδιά τα δικά μααας!!!
Πρόβατο είσαι εσύ ρε, ή λαγωνικό;
Ε, μιας και πέρασες, κάτσε να ξαποστάσεις και να πούμε δυο κουβεντούλες, αν μας επιτρέπει η οικοδέσποινα, οκ;

Sisyfina said...

Ελεύθερα παιδιά, να γίνουμε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα :)

Anonymous said...

μιζέρια

μαύρη μιζέρια

κι η μιζέρια αυτή είναι στο μυαλό

εγώ θα ζώ λέω και θα χαμογελάω και θ ατραγουδάω κι ό,τι έρχεται έρχεται,μια φορά ζεις,φτάνει να ζεις

και βουλιάζω στις μελαγχολίες μου και πετάω στα σύννεφα στην ευτυχία μου την τρελή

αλλά μιζέρια,όχι

Sisyfina said...

αυτή είναι η είναι τέχνη της ζωής, μα οι καλλιτέχνες λίγοι